Hemelvaart 2006 stond in het teken van een lang weekend training in de Elzas ter voorbereiding op het echte werk in de alpen. Het was zo mooi gepland: opa en oma passen op de kids en Carina en ik kilometers maken in de bergen.
Vooraf had ik al uren zitten turen op de kaart voor leuke ritjes, de literatuur eindeloos geraadpleegd (in het spoor van de profs) en uitvoerig webzijdes bezocht met de heetste stijgingspercentages ( cylingcols.com en salite.ch ). Eenmaal daar aangekomen bleek het toch allemaal anders.
Om te beginnen was er de herberg. Gevonden via het internet en een buitengewoon fietsvrindelijk etablissement. Nederlands eigenaren, eenvoudig doch voedzame maaltijden en ruime kamers. We deelden de accommodatie met een groep Belgen die zich elkaar aleen aanspraken met de rennersnaam. Zo kwam het dus dat we in een herberg zaten met Cunego, Petacchi, Bontempi en meer van dat fraais. De fietsen zagen er indrukwekkend uit en hun bespreking van de af te leggen etappe over Schlucht, Hundskopf en Grand Ballon; de onafhankelijke materiaalwagens die de koers zouden volgen en de karretjes die men in de gang had staan - denk aan teamfiets van Lance - deden vermoeden dat we onder een dak zouden slapen met een stel net-niet profs.
De volgende ochtend was het echter regen, regen en nog eens regen. Tot zover de vooraf uitgestippelde route. In eerste instantie wil je maar niet gaan koersen. Uiteindelijk gingen we toch maar: 600 km in de auto voor een overnachting in de nabijheid van een Cunego-wannabe is iets te veel van het goede. Eenmaal op de fiets viel het mee. We zaten redelijk hoog en in het dal bleek het droog.
Eerst zijn we naar de Ballon d'Alsace gereden, de oudste col uit de tourgeschiedenis. Een mooie gelijkmatige klim van rond de 7% stijging. Na een paar meter zagen we Bontempi uit Vlaanderen staan, die kwam blijkbaar niet omhoog en stond op zijn vrinden te wachten. Tot 1000 meter goed zicht met schitterende panorama's. Daarna werd het mistig, maar was de top
vlakbij. Het klimmen beviel bijzonder goed. Gelijkmatig klimmen is weer eens wat anders dan korte steile hellingen en ideaal voor mensen die graag een gelijkmatig tempo omhoog rijden. Bovenop uiteraard een restaurant met warme choco en dat was ook wel nodig voor de afdaling: die was ijzingwekkend koud (uiteraard lagen de lange broeken en Carina's overschoenen in Rijswijk).
Eenmaal beneden besloten we er toch nog maar een klim bij te doen: de ballon de Servance. Nauwelijks verkeer, omdat er om onduidelijke redenen een bord doodlopende weg stond en omdat de col minder bekend is. Deze col was net zo hoog, maar steiler en zwaarder omdat het de tweede van de dag was. Wederom echter geen noemenswaardige problemen. De afdaling was gelukkig minder koud. En de herberg nabij. Toch 105 km gereden. Onze vrinden uit België hadden het na 60 km al voor gezien gehouden. Tot zover de stoere verhalen.
s' Avonds werden we na veul pasta geamuseerd door gitaarmuziek van Bontempi. Hij heeft klaarblijkelijk niet alleen zijn sprintsnelheid verloren: de bladmuziek was meestal afgelopen voordat de bijbehorende songtekst zo ver was.
De tweede en laatste volledige dag was het weertype hetzelfde. Omdat we dag 1 nog in de benen hadden besloten we alleen een rondje Grand Ballon te doen, dus moesten we een stukje rijden met de auto tot +- 10 km van de voet.
Ook deze ballon ging uitsteekbaar. Het hoogteverschil was bijna 1000m (vergelijkbaar met Alpe d'Huez) en de stijging tot +- 8 %. Ook hier gold dat boven de 1000m het mooie weer verruilt werd voor kou, mist en regen. Op de top kon je de beste bosbessentaart van de hele wereld krijgen. En daarna gingen we weer snel naar beneden want doorrijden naar de Schlucht was te koud.
De afdaling was prachtig: eenmaal uit de wolken dik door de 50 naar beneden suizen met uitzicht op de omgeving. Daarna was het een klein stukje terug naar de auto.
Ondertussen hadden opa, oma en kids geweldig kunnen wandelen rond de herberg, want naast fietsreizen gaan er ook wandelreizen naar toe. 's Avonds kon ik de benen eindelijk iets voelen.
De laatste dag startte wederom met regen. Omdat we toch niet meer zouden gaan fietsen zijn we maar op tijd naar huis gegaan.
Niet vergeten vandaag nog even bloed met extra hemoglobine af te tappen, zodat ik in juli bij de start al zwaar in het voordeel ben. Laat die Alpen maar komen.
