donderdag 28-7 De Koningin van LavaredoVeel te druk op werk, thuis, eigenlijk overal. Afscheid nemen van je oude collega's; in de oude stappen. En dan de volgende dag er meteen vol tegenaan.
Vanuit het appartement gaat Gert er vol tegenaan, want het gaat meteen omhoog. Halverwege de Val Parola valt hij terug en snelt Carina naar voren. Ik volg op een bochtje. Beduusd van de omgeving, de autorit nog in de benen (maar dat hadden we alledrie toch)
Bovenop espresso, Carina uiteraard Latte. Wat is Italie toch een fijn land. Dan de afdaling naar Cortina. Dat rijdt lekker en belooft een eenvoudige klim terug.
Vanuit Cortina rijden we het parcours uit de Giro 2007.
Gert - zijn reputatie van meester bergen 2e categorie heeft ie nog steeds- leidt de dans. De laatste meters snel ik hem voorbij.
Dan naar Tre Cime. Het echte onheil: 9 km klimmen, de laatste vier 12 a 13 procent met een maximum van 17. Gert stapt om de kilometer af. Ziet het niet zitten en ziet op tegen de Giau op zondag. Ik volg Carina het eerste stuk. Ze rijdt bij me weg, maar rust tijdens de klim 2 keer uit. Het laatste stuk word ik verpletterd. Carina is de koningin van Lavaredo. Alleen de echte groten komen als eerste boven: Merckx, Herrera en nu dan Carina van der Beek. Bovenop pasta. Geweldig: niet de hele dag die zoete zooi.
De Falzarego /Valparola op de terugweg is voor mij: het is wat kouder en de klim loopt lekker 6 a 7 procent. Ik word blij van zo'n klim. Gert blijft verstoppertje spelen.
vrijdag 29-7 De Meester van de Tripel
Ik voel me beter dan op dag 1. We rijden de Sella ronde. Campalongo - Pordoi - Sella -Gardena. Wat een route, 4 gelijkmatige klimmetjes.
Carina heeft op de tweede dag traditioneel haar zwakke dag. Het baart haar zorgen, ik weet wel beter: die is zondag in vorm.
Op de Campalonogo kan ik spelen met Gert: versnellen, hem terug laten komen en weer versnellen. Ik voel me goed, ik voel me weer de koning. Uiteraard als eerste naar boven gesprint. Herhaal het truukje op de Pordoi -wat een mooie gelijkmatige klim, mijn nieuwe favoriet? -. Dacht dat Carina een flinke klap heeft gehad. Blijkt mee te vallen.
Op Sella gaat Gert er vandoor. Kom de laatste bocht weer bij en druk mijn wiel als eerste over de top. Het uitzicht aan deze kant van Sella is magistraal. Wie verzint dit soort landschappen? Het lijkt wel Grand Canyon, en dan kan je er nog fietsen ook.
De Gardena laat ik aan Gert; of wordt hij stilaan gewoon sterker. Bovenop gegeten. Pasta met uitzicht, wat een leven. Jammer dat we de wijn nog even moeten laten staan.
Ik ben meester van de Tripel.
Gert stapt onderweg niet meer af, maar kan keurig aanhaken.
zaterdag 30-7 rustdag
Gert citeert Joop: vooral de benen omhoog.
Toch gaan we winkelen.
Carina en ik eten ijs. Gert meldt dat dit volgens Joop niet mag.
De hele dag gezocht naar schoenplaatjes. Uiteindelijk toch gevonden. Gelukkig maar, je zal maar panne hebben tijdens de Maratona.
zondag 1-7 De Keizer van de Maratona
Erg vroeg op. Slecht geslapen; blijkbaar doet zo'n tocht toch wat met de nachtrust. Gert en Carina maken zich zorgen om de tijdwaarneming naar 76 km: te laat betekent geen Giau. Misschien zou dat maar beter zijn ook, maar toch: nu we hier zijn willen we de volledige Maratona rijden.
Carina mag vooraan bij de dames starten. Geeft haar een half uur voorsprong. Gert en ik starten in de grote meute.
Ik raak bij de start het carbon fietsje van een italiaantje. Hij is volledig van slag; om 6.15 uur al.
Bij de start heb ik het al veel te warm, loop te prutsen met mijn regenjack.
Gert wil graag Joop of Peter Winnen spelen. Oscar Freire is meer op zijn plaats: een paar weken geleden lag Gert nog met kramp in de berm, op dag 1 kan hij moeilijk meekomen; op dag 2 klampt hij aan en op dag 3 heeft hij zich in vorm gefietst en rijdt hij Carina en mij naar huis. Je kan het slechter plannen.
Ik compenseer een beetje door weinig te stoppen. Mijn taktiek is voor de top snel volgooien met voedsel en dan hop door zonder stoppen. Dat gaat goed tot de Colle st. Luca. Ik blijk daar Carina te hebben ingehaald. We hebben allen op tijd het 76 km punt geahaald. Hoera. Nu nog finishen.
De Giau is verschrikkelijk. Het is op, gaat niet meer. Ik voel me Breukink met hongerklop. Gert niet: die knalt er vandoor. Carina er vlak achteraan. Ik heb geen idee wie de snelste is. Ik probeer nergens meer aan te denken, maar dat lukt niet, want ik kijk tegen een steile wand.
Bovenop staan ze op me te wachten. Met een broodje. Ben niet meer in staat dankjewel te zeggen. Ben al leeg. En dan komt die Val Parola nog. De ValParola ging de vorige keer zo goed. Dit keer is het een ramp. Heb het gevoel dat iedereen me voorbij rijdt. Op de Falzarego wachten Gert en Carina. Carina blijkt dit duel te hebben gewonnen. Met laatste krachten sprint ik naar de top van de Val Parola. Dat lukt net, dan is het echt op en moet ik oppassen dat ik voldoende kracht heb om in de afdaling goed te sturen.
Als laatste van ons drietjes kom ik binnnen. Gert heeft al die tijd verstoppertje gespeeld, maar als hij er moet staan is hij er. Carina is goede tweede en had geen last meer van die zwakke tweede dag. Ik ben moe en vrees voor die paar kilometer naar huis. Ik wil liggen, gestrekt. Maar heb gelukkig wel het diploma verdiend.
Inmiddels rij ik vol trots in mijn nieuwe shirt. Die hebben we wel verdiend.
De benen zijn zoals altijd goed na zo'n inspanning. Op naar het volgende avontuur.
