De proloog die geen proloog is. Prologen zijn immers kort en vlak. Dit was een monsterrit, voor renners die nog fit zijn. Aan de start drie man: Sindurain, Raul en Schumelbarts. Beuk nog onderweg vanuit Nederland. Ingecalculeerd te laat - geen Delgadootje. Tijden en punten nog buiten mededinging. Dit uit mededogen voor de laatkomer, die anders de achterstand nooit meer zou kunnen inlopen.
Doorkomsten op de cols:
Les Deux-Alpes (1e categorie)
1. Sindurain
2. Raul (à 2.00)
3. Schumelbarts (à 5.00)
Col de Sarenne (paardencategorie)
1. Raul
2. Sindurain (à 2.40)
3. Schumelbarts (à 29.50)
Dag 2, maandag 14 juli Bourg d'Oisans - Ornon - Alpe d'Huez - Bourg d'Oisans
De eerste dag van de Ronde, die dus eigenlijk voor de meesten al de tweede dag was. De geleerden zijn er nog niet over uit of dit een voordeel is voor degenen die rust hebben gehad, of voor degenen die al hebben kunnen inrijden. Voor de enige die rust had kwam in elk geval een oude bondgenoot weer om de hoek kijken: het voordeel van het gebrek aan parcourskennis (lees de verslagen van LBL 2005 en 2006 nog maar eens terug op deze weblog).
Tijdens de eerste kilometers van de eerste col, de Col d'Ornon, kon het wat dit dilemma betreft nog alle kanten op. Beuk kreeg de kop opgedrongen en begon z'n eigen tempo te rijden. Hij durfde niet om te kijken, bang als hij was voor de lachende gezichten van de meer ervaren jongens in zijn wiel. Na twee bochten dan toch eens stiekem onder de oksel doorgegluurd. Niemand! Zouden ze hem in de maling nemen? Gewoon doorrijden. Maar niet te hard, het is immers volstrekt onbekend hoe lang zo'n Alp eigenlijk is. Na een half uurtje gestaag doortrappen kwam dan toch de top in zicht. Deze Alp bleek ruim 11 km lang. Bij het omkijken was dit het beeld dat Beuk had:
Col d'Ornon (2e categorie)
1. Beuk
2. Raul (à 1.20)
3. Sindurain (à 4.50)
4. Schumelbarts (in Sindurains wiel)
Zo, de kop was er af. Best koud ook wel daarboven. Zeker als je zo lang moet wachten.
Maar goed. Het leek er op alsof de echte klimgeiten nog moesten opstaan. Hier fietsten immers mannen die de Dolomieten Marathon met succes hadden afgelegd. En een natuurtalent als Raul, met de tred (en het postuur) van Pantani. Kortom, de kaarten werden nog angstvallig tegen de borst gehouden. Het leek alsof alleen Beuk z'n troeven al op tafel had gelegd. En dat op een colletje van de 2e categorie. De beginneling!
Afdalen maar. Terug naar campingdorp Bourg d'Oisans om vandaaruit de klim naar Alpe d'Huez aan te vangen. Nu begonnen toch wel wat zenuwen op te komen. Hier was naar uitgekeken. En naar opgekeken ook. De berg wierp letterlijk zijn schaduw vooruit: hij kon vanaf de camping worden gezien. Het was dan ook gedaan met het geklets en geouwehoer. Benen werden losgemaakt. Gelletjes geconsumeerd. Nu zouden de kerels van de jongetjes worden gescheiden.
Aan de voet van de Alp (naar later bleek een paar honderd meter te vroeg) werden de
uurwerken gelijk gezet. Het was nu man tegen man, man tegen berg en man tegen klok. Sindurain was hier de te kloppen man. Was hij het immers niet die een jaar eerder de schier onmogelijke tijd van 1:15 op de klok had gezet? Doe dus zoals hij doet, luidde het devies - al waren er ook weer slimmerikken die het routeboek hadden bestudeerd. Zij wisten dat de eerste paar bochten (lees: rechte stukken) het steilst zouden zijn. Toch ging Sindurain daar op kop rijden. Hij kreeg Beuk mee in z'n wiel. Deze moest wel, zou hij later verklaren. Als altijd had hij weer te zware versnellingen op z'n fiets gemonteerd. Om niet om te vallen moest hij die wel rondtrappen en een oude wielerwet leert dat als je een zwaardere versnelling met even veel omwentelingen ronddraait je sneller vooruit gaat. Ook op een Alp. Dat was dus meegenomen, al had Beuk hier wel de wetenschap dat het nog 14 km klimmen zou zijn. Raul en Schumelbarts, ook wel Peter Winnen genoemd, leken dus de slimsten van het stel te zijn, en begonnen in een eigen, rustiger tempo.
De klim naar boven was adembenemend. Letterlijk ook. Bij het dorpje Huez ben je er nog niet. Maar vanaf daar kan al wel de top worden gezien. Nog een kilometer of vier. Met het verlaten van Huez komen ook de eerste open stukken. Het is iets minder steil, maar als compensatie heeft de organisatie daar een stevige bries voor verzonnen. Tegen uiteraard. Beuk reed inmiddels alleen op kop, maar had op de open stukken goed zicht op de achtervolgende Raul. Die draaide z'n molentje nog soepel rond. Geen tijd om te verslappen dus. Bij het binnenkomen van Alpe d'Huez, de finishplaats dus, moet nog een kilometer of twee worden gereden tot de finishstraat. Die is wel bekend van tv, maar de route er naartoe niet. Sindurain had 's ochtends iets vaags gezegd over twee rotondes en dan links. Op hoop van zegen dus maar tussen de terrassen en skiwinkels doorgesjeesd. Zowaar een klein stukje vlak voor de mannen. Een rotonde. En nog een. En daar was dan dat prachtige stuk asfalt. De top was bereikt!
De bloemen waren voor Beuk, maar de tijd van Sindurain bleef staan. De uitdaging dus ook. Moe maar voldaan kon worden afgedaald naar de camping in Bourg d'Oisans. Pasta eten en bier drinken.
Alpe d'Huez (paardencategorie)
1. Beuk 1:15.30
2. Raul (à 2.00)
3. Sindurain (à 4.00)
4. Schumelbarts (à 6.00)
Dag 3, dinsdag 15 juli Lautaret-Galibier-St. Michel de M-Valloire-Galibier-Lautaret
Een prachtige dag om te beginnen aan de Koninginnerit. Beuk mocht zich na zijn inspanningen van de dag er voor hullen in de bolletjestrui. Dat legt extra druk op de schouders. De psychologische oorlogsvoering begon dan ook al vroeg. Maar Beuk voelde zich lekker. De kop was er af en hij was er niet gruwelijk afgereden door de erkende berggeiten. Dat gaf een boel vertrouwen voor een etappe die toch wel ontzagwekkend genoemd kan worden. Want ga maar na: vanuit St. Michel de Maurienne zijn het 35 gruwelijke klimkilometers terug naar de top van de Galibier. Een top die dan al een keer eerder beklommen is die dag. Bij 35 graden. Kortom, genoeg redenen om toch wat angst te hebben. Zenuwen ook, zoals wel bleek uit de valpartij van topfavoriet Raul, die zichzelf zo over z'n eigen stalen ros heentilde en kennismaakte met de kwaliteit van Frans asfalt. Goedgekeurd. Er kon worden gestart.
De eerste beklimming van de Galibier, vanaf de kant van de Lautaret, ging nog gemoedelijk en ontspannen. Er was tijd voor grapjes en voor foto's, gemaakt vanaf de fiets door Sindurain, en door spelersvrouw/fotograaf W. vanuit de auto. Binnen een mum van tijd was de top bereikt, terwijl deze toch 9 km verderop lag. Kortom, met de benen leek het wel goed te zitten.
Na een afdaling van 35 km wist iedereen wat er ging komen. Diezelfde afstand moest namelijk in omgekeerde richting worden afgelegd. Over de Col du Télégraphe terug naar de top van de Galibier. Gerrie Schumelbarts en Beuk begonnen vol goede moed tempo te draaien. Raul moest passen en Sindurain sprak zijn zelfkennis en ervaring aan die hem vertelde dat zijn terrein boven de bomengrens en onder de 25 graden is. Over zo'n 20 km dus. Gerrie had de sokken er goed in en trok Beuk mee de Télégraphe op. Raul wist echter halverwege aan te klampen, een Riisje toe te passen en vervolgens te demarreren. Klassewerk met Hans van Willigenburg. Beuk probeerde het nog, maar werd hier op waarde geklopt. Schumelbarts was in het bos.
Boven op le Télégraphe had Raul de tijd genomen om eens rustig te gaan zitten en te bekijken hoe het slagveld er achter hem uit zag. Dat was niet mals. De nummer 2 had al ruim 3 minuten aan de broek. Gelukkig gunde hij iedereen een colaatje op het terras in Valloire. Daar werd ook de gelegenheid aangegrepen om de lijdende Beuk (inderdaad lange 'ij' vandaag) verder het wak in te praten. Hij had naar Sindurain moeten luisteren: zware lichamen zijn niet gebouwd voor extreme temperaturen. Verdeel je krachten. Parijs is nog ver!
De verdere tocht naar de top van de Galibier was prachtig. Althans, voor wie daar oog voor had. Beuk en Schumelbarts namen daar onderweg de tijd voor, uitrustend op een rotsblok, of wandelend met de fiets aan de hand. Sindurain had zijn krachten beter verdeeld en haalde vanuit het achterveld de een na de ander in. Raul was net iets te ver voor hem, maar sprak hij vol bravoure: "als het nog vijf kilometer verder was geweest, had ik hem ook gepakt".
Col du Galibier (zuidkant, 1e categorie)
1. Beuk
2. Raul (à 0.20)
3. Schumelbarts (à 1.00)
4. Sindurain (à 2.00)
Col du Télégraphe (1e categorie)
1. Raul
2. Beuk (à 3.20)
3. Schumelbarts (à 5.20)
4. Sindurain (à 11.00)
Col du Galibier (paardencategorie)
1. Raul
2. Sindurain (à 4.30)
3. Schumelbarts (à 11.50)
4. Beuk (à 13.50)
Dag 4, woensdag 16 juli Bourg d'Oisans-La Bérarde-Bourg d'Oisans
Een tussenetappe, met één klim van de 2e categorie en een lange golvende uitloop. Wel ruim 65 km, de dag na de Koninginnerit en bij wederom 35 graden. Nu zou blijken hoe iedereen de helletocht van de dag ervoor verteerd zou hebben. Wordt Gerrie inderdaad beter naarmate de Tour vordert? Heeft Sindurain z'n krachten goed verdeeld? Heeft Raul misschien toch wel een beetje geleden op de flanken van de Galibier?
Het bleek uiteindelijk geenszins een tussenetappe te worden. Ook op een makkelijkere klim kunnen grote verschillen gemaakt worden, al zal het echte verschil gemaakt zijn op het vals plat richting La Bérarde. Ruim 10 minuten kregen Schumi en Raul aan de broek, terwijl de eerste nog verantwoordelijk was voor de eerste ontsnapping. Een ontsnapping die zeker kans van slagen leek te hebben. Uiteindelijk kwam toch Beuk weer bovendrijven. De inzinking van dag 3 was overwonnen.
La Bérarde (2e categorie)
1. Beuk
2. Sindurain (à 3.00)
3. Raul en Schumelbarts (à 10.00)
Dag 5, donderdag 17 juli Bourg d'Oisans-L' Alpe d'Huez (klimtijdrit, 14 km)
De laatste dag van de Tour. De strijd om de gele en de bolletjestrui ligt nog helemaal open. De dag begint hangerig. Twijfel bij sommigen. Moet er eigenlijk nog wel gefietst worden? Het is toch mooi geweest zo? Alle grote cols zjn beklommen. De bolletjestrui hangt om de schouders van de beste klimmer. Sindurain heeft z'n Alpe d'Huez record nog, en Garrie moet z'n knipperlicht nog repareren.
Maar bij echte wielrenners gaat het toch kriebelen. Ook al doen de benen pijn. Als je Alpe d'Huez kunt zien vanaf je terrasstoel, dan moet je er toch echt tegenop fietsen. Zeker als je weet dat een week er na de profs er overheen zullen komen. De koersbroeken werden dus weer aangetrokken. Het was inmiddels 4 uur. Een nieuw gevecht tegen de berg en tegen het uurwerk, al was het dan wel een tijdrit met gezamenlijke start.
Een wa
arlijk heroïsch gevecht ontspon zich tussen de twee matadoren die nog kans maakten op de bolletjestrui. Die de hele week de overwinningen onder elkaar verdeeld hadden. Wie had nog de meeste energie over? De eerste 10 kilometer werden gezamenlijk bedwongen. Na elke bocht nam de ander de kop over om deze na het rechte stuk weer af te geven. De fotograaf van Griffe maakte nog een foto met Raul en Beuk zij aan zij. Pas bij het begin van de dranghekken, op zo'n 3 kilometer van de finish kwam er tekening in de strijd. Raul pakte 100 meter voorsprong. Maar Beuk gaf niet op en hield het gat beperkt. Bij het binnenrijden van het skidorp zette hij aan. Hij wist, de etappe naar La Bérarde indachtig, dat zijn kansen op het iets vlakkere stuk zouden liggen. Maar dat wist Raul ook, en hij zette nog even flink aan. In het dorp wist hij zijn voorsprong zelfs nog uit te breiden tot zo'n 35 seconden. Het record van Sindurain was aan flarden gereden. Raul kroonde zich tot sterkste klimmer van de week.
Dat er een slagveld was aangericht bleek toen Schumelbarts de top bereikte. Althans, toen bleek dat voor de andere drie. Zelf wist hij toen al wat langer dat de man met de hamer hem op z'n neus had geslagen. Het klassieke Panasonic-shirt was van boven tot onder besmeurd met bloed. Hij was onderweg door een oude, tandeloze toverkol gereanimeerd. Op karakter bereikte hij nog fietsend de top. Het einde van een memorabele week kwam voor hem net iets te laat.
Alpe d'Huez (paardencategorie)
1. Raul 1.11.15 (nieuw record)
2. Beuk 1.11.54
3. Sindurain 1.15.00
4. Schumelbarts 1.21.24 (netto klimtijd dus excl. tijdverlies door bloedneus)
Eindstand bergklassement
1. Raul ..................... 103
2. Beuk .....................100
3. Sindurain ...............85
4. Schumelbarts ........80
In het jaar waarin het favoriete Nederlands XItal zich liet verrassen door een stel amateuristische Russen onder leiding van een Begeisterde Achterhoeker en het 'andere oranje' de heen-en-weer al weer te water kan laten, stelt de man met het meest(e) oranje haar van het peloton weer nadrukkelijk zijn kandidatuur voor de meest prestigieuze prijs van het seizoen.
