Grote Hemelvaartsprijs Dwars door Salland

Op vrijdag 22 mei was het dan eindelijk zo ver: de eerste editie van de nu al legendarische klimklassieker Grote Hemelvaartsprijs Dwars door Salland werd verreden. Start en finish in Beerze nabij Ommen. De enige drie deelnemers waren de heren Nahaussler, Zwienokourov en Schumelbarts, die zich voor een periode van ongeveer drie uur mochten onttrekken aan het vermaken van vrouwen en kinderen.
Nahaussler was ditmaal de man die vooraf over de beste parcourskennis leek te beschikken. Delen van de klassieker zouden voeren over zijn favoriete trainingsrondje met als scherprechter de gevreesde Holterberg. Nahaussler werd direct na het startschot op kop van het peloton gezet en na een rondrit door Ommen zou in de verte de eerste hindernis van betekenis, de Lemelerberg, moeten opdoemen. Na ongeveer tien kilometer was er inderdaad een afslag te bespeuren die wel eens zou kunnen uitmonden in een kronkelend geitenpad. Helaas liep het anders. Met een fraaie boog werden we om de berg heengeleid, maar gelukkig was er vanaf de andere kant ook de mogelijkheid om alsnog de beklimming te proberen. Nahaussler ging reeds op twee kilometer voor de top aan maar de attent koersende Schumelbarts dichtte terstond het gaatje en onderhield vervolgens een moordend tempo met als doel zijn kopman Zwienokourov in een zetel naar de eerste bergpunten te leiden. Deze opzet slaagde glansrijk. Zwieno pakte de punten, voor Schumelbarts en de verbouwereerde Nahaussler, die in de afdaling weer aansloot en wederom de kop nam. Bestemming was nu de beruchte Sallandse heuvelrug. Eendrachtig samenwerkend en een zomerse bries trotserend toog het drietal naar de voet van de rug. Een afslag naar rechts en daar begon de pret. Geflankeerd door soms donkere wouden en dan weer weidse heidevelden werd het ene na het andere kuitenbijtertje bedwongen, culminerend in een plotse beklimming van de Holterberg waar we bovenwaren voor we er erg in hadden. Gelukkig wist Nahaussler een list: doorrijden, afdalen en omdraaien, dan zou het pas echt klimmen worden. Daar bleek geen woord aan gelogen. Direct na het keerpunt kregen we enkele lastige tientallen meters voor de kiezen. Na de bocht naar links begon de beklimming van de Holterberg vanaf de moeilijke kant. Ditmaal knechtte Zwienokourov voor de taaie Schumelbarts en zette hem kort voor de top af zodat Schumelbarts de punten kon binnenhalen. En toen kwam als het welbekende duveltje uit het doosje een ontketende Nahaussler voorbij schieten. De renner pakte in zijn thuiswedstrijd alsnog de belangrijkste punten op de top van de pas kortgeleden sneeuwvrij verklaarde Holterberg. Schumelbarts vloekte eenmaal binnensmonds en reed het gaatje dicht. Zwienokourov gaf de taaie Schumelbarts het welgemeende advies om ook eens op explosiviteit te trainen want met altijd maar datzelfde tempo pak je nu eenmaal geen punten.
In de afdaling van de heuvelrug zetten Zwienokourov en Schumelbarts zich aan de kop van het peloton en pikten aan bij een goedwillende grijsaard die voorbijstoof. Nahaussler genoot nog na van zijn overwinning en liet de teugels enigszins vieren, waardoor in het dal korte tijd twijfel ontstond links- danwel rechtsaf te slaan, waarop de grijsaard de kuierlatten nam en uit het zicht verdween.
Donkere wolken pakten zich samen. Het driemanschap reed Hellendoorn binnen en Nahaussler leidde het pak door de kromme straatjes van het bekende pretdorp. Bij het verlaten van de bebouwde kom doemde plots de grijsaard weer op. Nahaussler stond een gaatje van 15 meter toe om de opspattende waterdruppels die via het achterwiel van de onbekende toprenner omhoogsprongen te ontwijken. Schumelbarts achtte deze taktiek op langere termijn heilloos, passeerde Nahaussler en reed het gat dicht. De grijsaard besloot maar weer om iets harder te gaan rijden, waarop Schumelbarts en zijn gevolg diep in de beugels moesten. Het zachtjes regenen ging over in minder zachtjes regenen. Schumelbarts bleef onverstoorbaar in het wiel van de tempobeul en vertrouwde erop dat Nahaussler en Zwienokourov hetzelfde deden. Bij een viaduct leken de wegen van de grijze tempobeul en het talentvolle driemanschap te scheiden, maar niets bleek minder waar. Nadat de drie het tempo hadden laten vieren, werd aan de horizon toch weer een voortrazend grijs stipje waargenomen. Dit werkte bij Schumelbarts als een spreekwoordelijke rode lap op een spreekwoordelijke stier waarop de achtervolging werd ingezet. Zwienokourov ging mee in de jacht, waar Nahaussler had besloten dat er geen bergpunten meer op te pikken waren en een gaatje toestond. Vlak voor Ommen werd de grijsaard ingerekend, eerst door Zwienokourov die in volle vaart de afslag naar rechts miste. Schumelbarts en de ex-toprenner Grijsmans namen deze afslag wel en voerden een conversatie van atleten onder elkaar. Zwieno had blijkbaar flink doorgetrapt want net iets eerder dan de keuvelende toppers onder elkaar kruiste zijn weg weer de hunne. Het laatste stuk van de klassieker voerde van Ommen naar Beerze over een fraaie glooiende weg. De grijze gangmaker nam afscheid en ging naar rechts. Zwienokourov won de sprint die geen sprint was bij de finish. Schumelbarts was tevreden met een tweede plaats. Nahaussler stelde de derde plek veilig.

Huiskamervraag

Bij welke col hoort het volgende rijtje winnaars:
2002 Richard Virenque (FRA)
2000 Marco Pantani (ITA)
1994 Eros Poli (ITA)
1987 Jean-François Bernard (FRA)
Makkie natuurlijk.
Maar vormt deze berg, met alle nabij gelegen cols, niet een prachtig decor voor een weekje Tour de France in 2010?
In dat geval stem ik het volgende seizoen daar op af..
Magdus Beukstedt