De dood of de gladiolen: 2015

Op overtuigende wijze wist Alexander Zwienokourov de Definitiefste Grootste Herfstprijs 2015 op zijn naam te zetten. De beer uit Rijswijk sloot zo een wisselvallig wielerseizoen in stijl af. De renner sukkelde het hele jaar met winter-, lente-, zomer- en herfstkilo's, maar wist net op tijd weer de topvorm te vinden om het seizoen af te sluiten met een klassiek zege. Op de tweede plek eindigde een verbeten Zwienokourova, die na terugslag in het hardloopcircuit, het plezier in het fietsen hervond.

Nadat Zwienokourov leep de Posbank op zijn palamares had bijgeschreven, bleek de diesel uit de Randstad de sterktste op de Emma Pyramide. Zwienokourov herstelde zich en gooide definitief de deur dicht op de Zijpenberg. Zwienokourova kon niets anders dan zich gewonnen geven en Zwienokourov kon naar de winst soleren.

De koers kende een bijzondere start. Alsof de wielerunie het permanent aan de stok heeft met de hardloopbond, verschenen enkele opvallende smaakmakers niet aan de start. Nahuez verkoos een modderbad boven de najaarsklassieker. Beukink schermde als een ware Gesink met familieverplichtingen. Maar de kroon spande de smoes van Schumelbarts: volgens zijn whereabouts was hij coniferen aan het trekken. De redactie vermoedt dat het hier gaat om de nieuwste vorm van doping en vreest voor een oneerlijke strijd in het wielerseizoen 2016.

Dit jaar werd de Grootste Herfstprijs in het vroege voorjaar verreden, op 8 november om precies te zijn. Vijf renners durfden het aan om de degens te kruisen. De eerste uitdaging was de ontmoeting bij het Centrum van de Ronde van Vlaanderen in Oudenaarde. Rond 9.45 uur zouden de renners elkaar treffen. 40% van het peloton, een minderheid, slaagde daarin. De overige 60% kwam op en top geprepareerd rond 10.30 uur aankakken. De toon was gezet voor een lange en hete dag.

In de commotie bij de chaotische start vergat Armstront de doos gebak die hij achter in zijn trui had verstopt. Zo kon het gebeuren dat hij dit kleinood, eerst nog volledig gevuld, een groot deel van de dag bij zich zou moeten dragen.

De eerste kilometers waren zenuwslopend. Het peloton trok langs de Schelde over een onbegaanbaar kuilenpad. Een bijna-valpartij deed zich voor op door zand onzichtbaar geworden roestige stalen platen. Nadat het noodlot vakkundig was afgewend doemde de eerste serieuze hindernis op: de Oude Kwaremont. Je kan wel stellen dat die Kwaremont zijn beste tijd heeft gehad, hoog tijd voor een nieuwe.

Beuks fiets piepte en kraakte. Kettingen sloegen over, ijzer schraapte over titanium, het tempo zakte. Nahuiz en Armstront in zijn wiel namen het commando over. Eenmaal boven begon een lange periode van wachten op Jacques. Zou hij zijn omgekeerd? Verkeerd gereden? Wandelen? Pech? Nadat via de draadloze telefoon contact was gekregen bleek dat hij de blauwe mountainbike-route had gekozen.

Na de hergroepering werd de Paterberg opgezocht. Behalve door Beuk; Beuk vergat de afslag en begon met achterstand aan de klim. Nahuiz en Armstront kropen dicht naast elkaar naar boven. Nahuiz door het gootje, Armstront over de kasseien. Bovenop was het wederom even wachten op Jacques maar hij kwam soepel naar boven fietsen, ondanks een elegante buiteling aan de voet van de klim bij een poging vanuit de goot de kasseien op te sturen.

Dan de Koppenberg. Beuk vertrok als een speer en baande zich een weg door de haag van toeschouwers. Hij vertrouwde de inboorlingen toe dat het hoog tijd werd voor asfalteerwerkzaamheden. Beuk bleek niet meer te achterhalen en vierde een knappe overwinning.

Op naar de Steenbeekdries. Zwaargewichten Zwieno en Armstront hadden plannen en namen beurtelings de leiding. Nahuiz bleek ineens ook over de kasseien te kunnen fietsen en nam de kop over op een hellend gedeelte van de Dries. Hij rook de overwinning maar vergat naar links af te slaan. Zwieno snoerde Armstront de mond ("niks zeggen Gert!") en zette aan. Met een linkerarmpje de lucht in behaalde Zwieno de zege.

Vervolgens de Taaienberg. Beuk had van tevoren aangegeven hier te willen winnen en deed dit dan ook met speels gemak. Bovenop werd het peloton gesplitst. Jacques vervolgde de Blauwe lus, de overige coureurs stapten over naar Rood.

In zomeravondtempo werden Foreest, Steenberg, Valkenberg, Berendries, Elverenberg-Vossenhol, Vossenbroekstraat en Fayte bedwongen. Beuk was hier in zijn element, de kasseien waren voor even buitenspel gezet. De route voerde over rustige maar smalle wegen, afdalingen waren spannend met dank aan natte blaadjes en schaduw.

Met de Muur van Geraardsbergen in aantocht begon Zwieno zich te roeren. Er ging een siddering door het peloton. Zwieno demarreerde op een kruising waar de andere drie renners verkeerd dreigden te gaan. Met samengeknepen billen werd de uitgenaste renner teruggegrepen. Gelukkig voor de drie andere renners leende de aanloop naar de Muur zich verder niet voor gekke fratsen. Een smal paadje langs de Dender bracht het peloton aan de voet van de beklimming. Al in de winkelstraat explodeerde de boel. Beuk voorop, Nahuiz in zijn wiel, Armstront op twee fietslengtes. Na elke bocht werd het smaller, donkerder, natter en gladder. De kopgroep schoof in elkaar en bijna zij-aan-zij gingen de renners het steilste gedeelte op. Nahuiz glibberde als eerste uit zijn klikpedalen en zocht steun bij de steile wand. Armstront kon niet achterblijven en zette ook de wandeling in. Beuk op kop was onvrijwillig solidair en daar strompelden de heren naar boven. Op het laatste stukje richting kapel sprongen de renners toch weer in het zadel en was er nog een beetje strijd om de tweede plek. Het publiek genoot met volle teugen en met lege bidons kwamen de renners boven. Zwieno werd op enige afstand knap vierde en liet zich gretig vastleggen op de gevoelige plaat.

Op naar de Bosberg. Van de aangekondigde wegenwerken gelukkig geen spoor. Op de zonovergoten top bevond zich een praatcafé-met-terras. Een mooie plek voor een colaatje, een tussentijdse evaluatie en een refill van de bidons. Gemoedelijk in het zonnetje zittend kroop het richting de namiddag. Om 16 uur sprongen de renners verschrikt op en begonnen aan de terugreis die hopelijk voor het donker zou worden voltooid. Al snel bleek het niet meer verstandig om de resterende klimmetjes met extra kilometers op te zoeken en werd de grote baan via Brakel naar Oudenaarde opgezocht. Kop-over-kop, langs paard-en-wagen, werd Oudenaarde bereikt. Na een kwartier oponthoud bij een beweegbare brug over de Schelde kwam het Centrum van de Ronde van Vlaanderen weer in zicht en voegde Jacques zich bij het rennerscollectief voor een voedzame maaltijd met biefstukken, frieten, kaaskroketten zonder kaas met garnalen en koffie met mini-magnums. Een smakelijk einde van een schitterende dag op de fiets.