Wielrenner van het jaar 2022

Marcel 50 jaar

Marcel zat niet altijd al op de fiets. Ik denk dat ik hem voor het eerst heb gezien toen we een jaar of 10 waren en meededen aan het Doetinchems Schoolkampioenschap Schaken. We zaten niet op dezelfde school. We hebben ook niet tegen elkaar gespeeld. Ik zat slechts aan Bord 3 en wist de hooggeplaatste Marcel op die manier te ontlopen. Hij viel op: lang, dikke bril en luidruchtig. En dat voor een schaker. 

Later op het Ludgercollege heeft Marcel me wijsgemaakt dat hij op voetbal heeft gezeten. Ook bij die sport was er nooit sprake van een rechtstreeks duel, ondanks dat we bij verschillende clubs zaten. Marcel koos voor het prachtige blauwe tenue van de FC Overstegen. De wijk Overstegen lag overigens mijlenver van de Kastanjelaan maar vroeger deden mensen nooit zo moeilijk.

Het werd dus fietsen. Wielrennen mag ik wel zeggen. Daar waar ik het voetballen in de middelbareschooljaren nog niet kon laten, nam Marcel de wielersport al behoorlijk serieus. We maakten tochten van wel 40 km, helemaal naar de Elterberg en weer terug. En soms durfden we zelfs helemaal naar de Posbank. Hoogtepunten in die tijd waren de twee keren dat we met een mannetje of vijf naar de jeugdherberg in Maastricht fietsten voor een week trainingskamp. Valpartijtjes in het zicht van de haven, slecht weer, flipperkast, chips in bed, twee schnitzels op Marcels bord. Op de terugweg tussen Kleef en Emmerik voortdurend lekke banden in de stromende regen. 

Ook leuk waren de zelfgeorganiseerde Rondes van Wehl en Doetinchem. Afsprinten bij de Pedaleur en daarna meteen in de remmen. Een individuele tijdrit op de Posbank. Marcel was eerder gestart dan ik. Na zijn prestatie daalde hij af om te zien waar ik bleef. Hij kwam naast me fietsen en moedigde me aan. Ik won de tijdrit niet. 

Tijdens de studie kwam bij mij de klad in het fietsen. Ik geloof dat Marcel het af en toe nog wel eens probeerde. Maar voetbal was belangrijker. Hij ontwikkelde zich bij de Knickerbockers tot een scorende spits. Ondanks zijn lengte wist hij het koppen knap te vermijden. We feliciteerden elkaar elk jaar op 30 juli met alweer een verjaardag van Cor Peitsman.

Eind jaren negentig introduceerde Marcel me bij de Haagse voetbalvereniging JAC. Marcel was nog steeds spits. Hij had inmiddels wat technische hoogstandjes onder de knie die hij later ook liet zien toen hij vaste invaller werd bij het zaalvoetbalteam waar ik inmiddels naar was overgestapt. 

De fiets keerde terug in ons leven. Na enkele jaren oefenen met eendaagse heuvelklassiekers, waren we in 2008 eindelijk klaar voor onze eerste Grote Ronde: de Tour des Gladioles vanuit Le Bourg d'Oisans. Glandon, Galibier, Alpe d'Huez en vergeet de Ornon niet. Rustdag naar La Bérarde. Marcel pakte de bollentrui en misschien ook wel het geel.

Grote Rondes hakken er stevig in en tussen de eerste paar Tours des Gladioles zat steeds een rustjaar. In 2010 volgde numero II: Bormio! Het was een memorabele week met vele hoogtepunten. Marcel vervoerde zijn nieuwe aanwinst Sword in een indrukwekkende koffer. De dag over de Mortirolo en de Gavia met de nodige materiaalpech staat ons nog helder voor de geest.

Vanaf 2012 waren we eindelijk klaar voor het jaarlijkse Grote Werk. Een paar dagen Mont Ventoux en daarna door naar de buurt van Embrun. Bonette, Izoard en Agnellobarts. Hoogtijdagen.

In 2013 zaten we aan de voet van La Plagne. De eerste twee dagen hadden we mooi weer, daarna werd het af en toe winter. Fietstochten om nooit te vergeten. Marcel ontwikkelde zich in deze week tot vlogger. Interviews tijdens de klim.

De Dolomieten in 2014, ik denk er nog graag aan. Hectische taferelen op de Kronplatz.

Ook wat dichter bij huis kun je goed fietsen. In 2015 waren de Vogezen aan de beurt. Marcel was nog wat herstellende van een zware winter met holteontstekingen. Hij won alle eerste klimmetjes van de dag en als hij zin had ook de rest. Soms kregen wij wat kruimels. 

In 2016 keerden we terug bij de Alpe d'Huez. Hoogtepunt was de espressomachine van Carina en Sander en de dag dat we de volledige Marmotte hebben gedaan.

Die Marmotte op eigen gelegenheid smaakte naar meer; in 2017 bezochten we eindelijk de Pyreneeën. Na droevig nieuws over de hond werd het toch nog een prachtige fietsweek met als slotetappe de Marmotte des Pyrenées met onder andere twee keer de Tourmalet.

In het najaar van 2018 haakte Sander ziek af en zijn we met zijn drieën naar een koude Eifel afgereisd. Over het huisje dat we daar hadden gehuurd wordt nog vaak nagepraat. Het fietsen was ook de moeite waard, vooral de Bereschijt op dag 1 hakte erin. 

In 2019 leek er geen Tour des Gladioles in te zitten totdat we op het allerlaatste moment wederom afreisden naar de Vogezen om eerst de profs langs te zien komen op La Planche des Belles Filles en daarna toch nog een kleine week zelf aan de bak te mogen.

In coronajaar 2020 werd een korte trip naar Sauerland gepland. Daar kan ik me niet zoveel meer van herinneren. We hebben nasi gegeten.

2021 was een rustjaar. 

Marcel liet ons een paar weken geleden even schrikken maar hij is snel weer opgestapt! We hopen op nog vele Gladiolentours in Goede Gezondheid! We zullen goed op elkaar blijven letten.

Marcel, van harte gefeliciteerd! Met Cor maar ook met jezelf. Nog vele jaren.

Beukeboom wint de Oeuvreprijs

De eerste DDODG Oeuvreprijs in dit millennium wordt uitgereikt aan Marcel Beukeboom. De verdienstelijke veteraan dankt de prijs aan het gedurende zijn wielerleven aaneenrijgen van memorabele prestaties. Met zijn carrière levert hij een grote bijdrage aan de Nederlandse wielergeschiedenis en -cultuur. Een bijdrage die zelfs in volgende millennia, na het beëindigen van zijn carrière, nog merkbaar zal zijn.

Een onafhankelijke jury benoemt de winnaar van de Oeuvreprijs op basis van behaalde resultaten. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld DDODG rondeklassementen of publieksprijzen, waarvan de winnaars zichzelf uitroepen.

Jury zwaar onder de indruk

Een ander verschil met voornoemde prijzen is dat voor de oeuvreprijs resultaten gedurende de hele carrière meewegen en bij elkaar optellen. Volgens de jury leert een greep uit de erelijst van Beukeboom dat hij de prijs meer dan verdient:

• 1^ste op doorkomst Cote d’Amermont – ik moest wel hard blijven fietsen om niet om te vallen –  en beste debutant, LBL 2005.
• Als onwettig bepaald patron van het peloton het Zwaard uit steen en aambeeld getrokken in 2008.
• Enige wielrenner van onbesproken gedrag in 2008.
• Winnaar van de Mortirolo Slow Climb Slalom en 1^ste in de rij voor de Salsicce Sauerkraut, Giro di Gladioli 2010.
• Cinglé du Mont-Ventoux.
• Solo aankomst Col de la Bonette, Tour des Gladioles 2012.
• Etappezeges op de Col de l'Iseran, Col du Petit St Bernard, Col de Madeleine, enz. enz. en 1^ste algemeen, punten en bergklassement Tour des Gladioles 2013.
• 1^ste download, najaar 2013.
• Etappewinst Tre Cime de Lavaredo, Giro di Gladioli 2014.
• Een humoristische blogpost op dedoodofdegladiolen.blogspot.com in 2014
• Winst Col d’Aubisque, maar verlies van hond 2017.
• Zilveren medaille, Marmotte des Pyrenées 2017.
• 1^ste algemeen klassement PIAN, jaartal onbekend.
• Puntenklassement Rundum die Eiffel 2019 ondanks een DNF op de Muur van Bereschijt “… en dat zo dicht bij Darmstadt.”
• 1^ste upload, herfst 2020.
• Intimiderend machtsvertoon tijdens de Eendaagse van Limburg 2021.
• Maximale hartslag (KOM) op de stadsfiets, Rome 2022. 

Over de Oeuvreprijs

De DDODG Oeuvreprijs wordt incidenteel door het DDODG bestuur uitgereikt aan renners met een grote staat van dienst. Hiervoor wordt gekeken naar topuitslagen in koersen op het hoogste niveau. Niet alleen de pro-kalender koersen tellen mee, ook de continentale en andere rondes met bovengemiddeld deelnemersprofiel. Verder is de Oeuvreprijs een wisselbokaal, die telkens overgaat naar de eerstvolgende die 50 wordt.