De betere recreant haalt pas na zijn dertigste de racefiets opnieuw van stal. Deze mensen bevinden zich doorgaans aan het begin van een grote carrière en hebben nog volop groeimogelijkheden. Hieronder vijf portretten naar aanleiding de laatste editie van Luik-Bastenaken-Luik.
Alex (37) zit inmiddels ruim twee jaar op de fiets, aanvankelijk als zomertraining voor het schaatsseizoen. Maar spoedig bleek hij een allround sportman, die in het fietsen evenmin onderdoet voor zijn concurrenten als op de schaats. Doorgaans verschijnt hij goed voorbereid aan de start, hoewel hij daar zelf niet altijd helemaal van overtuigd is. Zo fietste hij deze zomer de meerdaagse Budapest-Enschede ter voorbereiding, “maar,” zei hij met het oog op Luik-Bastenaken-Luik, “elke dag 100 km op gewone fietsen met bepakking is toch anders dan 235 km op een racefiets.”
Het moge duidelijk zijn, aan de conditie zal het niet hebben gelegen. Dan het materiaal. Alex is van het type dat geen soigneur, maar een mecanicien nodig heeft. Wellicht fiets je niet minder met fladderend stuurlint of een bel die maar die maar op de schouw blijft liggen, maar een zadel dat plotseling begint te zakken tijdens de beklimming van de Beaufays kost gauw kostbare minuten, over de mogelijke gevolgen van spontaan opengaande zadeltasjes in afdalingen maar te zwijgen.
Maar de tocht is lang en zwaar en de verschillen worden in de laatste 80 kilometer gemaakt. Juist daar stelde Alex dit jaar zijn kandidatuur voor de absolute top. Met uitstekende doorkomsten op de Vecquee ( 3e) en La Redoute (2e) en een sterke eindsprint in Luik toonde hij zich van de lange adem, zoals hij ook al deed in voorgaande edities en Limburgs Mooiste. Met wat meer bluf (en minder roken) ligt een stabiele top twee notering in het verschiet.
Marcel (33), in de laatste editie zowel winnaar van het debutantenklassement als meest strijdlustige renner, heeft pas dit seizoen de dikke vetlaag weggepoetst om daaronder een glimmende Koga te ontwaren. Stond ooit te boek als Achterhoeks talent en reed in zijn jeugd menig scholier uit Doetinchem zoek. Als recreatieve dertiger lijkt hij wederom een grote belofte. Voornaamste prestatie in het voorseizoen was een met Gert Engelbarts gedeelde eerste plaats in de Driedaagse van Zuid Limburg. Verder trainde hij voornamelijk op het vlakke, waar hij zijn voordeel deed met flinke zuidwester winden langs de Zuidhollandse kust.
Hoe kon het dat Marcel zo rap klom op de steile Wanne en Amermont, terwijl we hem voordien nog nauwelijks hadden gezien, vroeg ik hem in het één-vraag-interview.* “Ik heb me gespaard,” antwoordde hij bondig, om daar later aan toe te voegen: “ik moest wel zo hard blijven fietsen om niet om te vallen.” Zijn glimmende Koga ontbeerde namelijk een bergverzetje en in de jaren dat Marcel zich wel inschreef maar niet meedeed (dat doet hij tegenwoordig andersom) gaf de organisatie nog geen adviezen over minimale verzetten. Dus waar de meesten hun krachten voor de eindsprint bewaarden, dwong Marcels zware verzet hem driemaal tot een startsprint, zodat als de helft van de punten halverwege te verdienen waren, hij goede kans op ook de bolletjestrui (en aldus de lapjestrui) zou maken.
Op de steilste cols bleef hij lang vooruit. Maar dat hij zijn voorsprong staand op de trappers zou weten te consolideren om twee tweede plaatsen te veroveren had niemand die hem de eerste 150 kilometer moeizaam zag aanklampen voor mogelijk gehouden. Gebrek aan parcourskennis speelde hem nauwelijks parten. Integendeel: “de finish kon achter elke bocht liggen,” klonk Hinaults echo. Dat kon volgend jaar wel eens nadelig uitpakken. Wie zoveel kracht put uit onwetendheid krijgt weinig tweede kansen.
* Zie voor meer interviews: www.davezabriskie.com
Sander (33) fietst reeds enkele jaren verdienstelijk mee. Had doorgaans wat moeite om overtollige kilo’s voor aanvang van de koers kwijt te raken en kwam dan ook meestal in de tweede week pas goed in vorm. Bij eendagswedstrijden was dat vaak te laat. Dit jaar pakte hij het anders aan. Met in de benen zo’n tweeduizend kilometer en daar bovenop nog een keer zoveel op de hometrainer schaarde hij zich tot de kanshebbers. Aan de fiets zou het niet liggen: gloednieuw en voorzien van 30 Ultegra versnellinkjes. Daarmee was hij wederom de enige met een drietje voor, die hem wel in staat stelde de hele koers in het zadel te blijven, maar die achteraf gezien teveel mogelijkheden bood. Een tweetje had ook gekund. Maar dan wel de twee kleinste. Sander draait het molentje namelijk zo snel dat het voor het oog lijkt alsof hij achteruit trapt.
Overigens ging dat niet ten koste van de prestaties in de koers. Vooral de eerste 80 kilometer waren veelbelovend. Zo haalde hij hoogstpersoonlijk de ontketende Gert Engelbarts terug op de Kin Stoqueu en loste hij nagenoeg al zijn tegenstanders in de klim naar de Baraque de Fraiture, het dak van de koers. Maar ook de laatste dertig kilometer op weg naar de meet sleurde hij aan kop van het peloton. “De overwinning ligt pas op de eindstreep,” orakelde hij onderweg. Het gaf blijk van de progressie die hij dit jaar maakte. Ondanks dat hij het op de zwaardere beklimmingen iets moeilijker had, moeten we voor volgend jaar rekening toch ernstig rekening met Sander houden. Nogmaals zo’n stap vooruit maakt hem onoverwinnelijk.
Gert (33) is multitalent, ook al weer in zijn derde recreatieve seizoen actief. Hij behaalt de successen doorgaans ondanks allerlei omstandigheden. Naar eigen zeggen kan zijn fiets niet meer dan 1000 kilometer per jaar belast worden. Gelden dergelijke maxima ook voor knieën, zitvlak en mentale vermogen van de berijder? Hij beperkt zijn voorbereiding tot een minimum, al neemt hij de zaak wel serieus. Zo laat hij iedere tweede wekelijkse zak chips inmiddels liggen en begint hij ook niet meer om de haverklap over poepen als er prestaties geleverd moeten worden.
Gert is een grillige wielrenner. Hij fietst vooraan of achteraan, nooit in het midden. Vooraan fietst hij bij goede moraal (hetgeen hij opzichtig aan het peloton laat weten) en achteraan door verkeerd schakelen (hetgeen zijn fiets luidruchtig aan het peloton laat weten). Zo liet hij zijn achterwerk zien op de flanken van de Kin Stoqueu, om bij de eerstvolgende col zijn ketting eraf te fietsen.
Maar het meest opzien baarde toch wel zijn beklimming van de Mont Vecquee, waar hij – terwijl de concurrentie nog zat te herstellen van de Wanne, d’Amermont en de Rosier – op zijn antieke fiets als eerste doorkwam. Hier sprak het echte talent. Kan hij nog meer? Fietst hij volgend jaar op een echte racefiets? En verleidt die fiets hem wel tot training? Dan moet ik nog zien wie zijn wiel weet te houden.
Roel (32) is net als Alex afkomstig uit het schaatsen, waar hij afkomstig is uit het voetbal. Begon reeds met recreatief fietsen in zijn twintiger jaren, hoewel het einde daarvan ras naderde. Fietste tot vorig jaar ook op een antieke fiets, waarbij we weliswaar aantekenen dat de Koga Myata Road Racer eigenlijk van alle tijden is. Niettemin werd deze ingeruild voor een nieuwere Gazelle. Nieuwe fietsen komen met allerhande innovatieve technologie. En dat maakt training eigenlijk overbodig. Toch had hij een zeer degelijke voorbereiding: dit seizoen reeds 1300 kilometer in de benen, genoeg mueslirepen in de rugzak, en de weersomstandigheden zaten eindelijk eens mee. Hij profileerde zich dan ook uistekend in de bergen. De bolletjestrui hing virtueel al om zijn schouders.
Maar de ketting is zo zwak als de zwakste schakel. Roel-op-zijn-nieuwe-fiets strandde op 25 kilometer van de meet. En terwijl zijn ploeggenoten zich al voornamen hem in de loop van de nacht met de auto op te komen pikken, kwam daar een als kale renner verkleedde engel redding brengen (nogmaals dank als je dit leest!). Wie heeft er nu een reserveschakeltje bij zich? Dat zie je zelfs in de Tour niet meer. Inmiddels heeft Roel een nieuwe ketting (en een nieuw bergverzet) gemonteerd en het reserveschakeltje in zijn eigen zadeltas gestoken, zodat hij in 2006 opnieuw een gooi naar de eindoverwinning in Luik kan doen.
Roel
04 oktober 2005
20 augustus 2005
LBL 2005 - Gertus en andere vrienden
Mijn helm vorige week vergeten, maar ik had het hoofd niet op hol laten brengen tijdens de 170 kilometer lange fietstocht door het Vlaamse land temidden van twee sterke vrouwen. Dank Gert voor de eervolle vermelding. Een paar kleine correcties. Het is waar dat ik mijn moeder (bouwjaar '44) af en toe een zetje heb gegeven, maar op de Redoute (Frans voor 'kleine schans', ik heb het even opgezocht) was het ieder voor zich en had ik beide handen aan het stuur nodig. Meeste bewondering oogste echter Carina die, in tegenstelling tot sommigen in onderstaand relaas (...), alle bergen inclusief Redoute zonder hulpmiddelen - een mix van vlaai en verhoogde oestrogeenspiegel daargelaten - naar boven fietste. Chapeau, figuurlijk, maar dat is logisch zonder helm.
"Volgend jaar weer"
HJ
"Volgend jaar weer"
HJ
19 augustus 2005
LBL 2005 - The Beginner's Perspective
Na een voorbereiding van 17 jaar, diverse ontmoetingen met het noodlot en angstinboezemende heldenverhalen van met name Gert Winnenbarts, mocht ik mij op 13 (!) augustus 2005 eindelijk aan de start melden van de Tocht der Tochten (deze mag ik toch wel even lenen, meneer Sipkema?). Het noodlot dat mij in mijn jeugd, toen topvorm en conditie nog vanzelfsprekend waren, tot twee maal toe het starten had belet met behulp van falende wekkers en onoplettende automobilisten, deed ook dit jaar nog enkele vermetele pogingen mij uit de koers te houden. Maar door het aantal trainingen -en dus potentiële aanrijdingen- tot een minimum te beperken en me met drie wakkere LBL-veteranen in een nabij de start gelegen etablissement te verschansen, stond ik er. Op tijd.
De fiets gepoetst, de banden opgepompt, dagen pasta in de buik; het kwam nu aan op Beuk tegen de elementen, de bergen en vooral de kilometers. De mist rondom Luik gaf de eerste uren een heroïsch karakter. Yep Kramer indachtig lette ik scherp op de stempelposten - nog steeds vreesde ik het noodlot. Volgens de mannen bij mij, ervaren grimpeurs, zouden het vooral de kilometers zijn, alle 235, die ik zou moeten vrezen. Sparen was dus het devies. Wie schetste echter mijn verbazing toen Gerrie Knetebarts de eerste de beste berg aanviel als een hongerige Achterhoeker op het Peeske!? Mijn taktiek het rustig aan te doen werd echter na een paar honderd meter bevestigd. Daar lag Garrie van Estebarts al in het ravijn. Opgebrand. Geparkeerd. Gedoemd de bezemwagen te pakken. Linksaf de 130. Maar nee hoor, twee broodjes jam later zat hij al weer fris in ons pelotonnetje. De man is een beest.
Het predikaat beest is op de een of andere wijze van toepassing op alle helden uit dit verhaal. Sander die na 230 kilometer nog lucht en benen heeft voor een monsterlijke ruk aan de kop van een rap uitdunnende kopgroep. Roel die bergen zo hard aanpakt dat-ie z´n ketting doormidden trapt. Alex die de 235 aflegt op een kopje soep ´omdat hij niet houdt van eten op de fiets´. Geweldig. En ik mocht met hen meefietsen! Ik wilde ze daarom niet teleurstellen. Pareerde sneren als zouden ze maar kort wachten bovenaan elk klimmetje. Verbeet de pijn. Neuriede ´Eye of the tiger´ tot aan de Barak der Frituren.
Pas na Bastogne, na een goede rustpauze en dito bezoek aan het sanitaire de piscine, durfde ik me wat te mengen in de strijd om de bolletjestrui. Maar het was ook vooral mijn angst voor en afkeer van lopen die mij de bergen opjoeg. Na elke top riepen zij die het konden weten dat de volgende berg nog veel zwaarder was, hun verhalen ondersteunend met hoogtetabellen en stijgingspercentages. Mij aldus dwingend mijn 42x24 nog harder rond te beulen op scherprechters als Wanne en Amermont. Met het naderen van La Redoute en het leeglopen van de benen, nam ook het ontzag voor deze col van de buitencategorie toe. LA REDOUTE. Deze berg heeft 17 jaar lang model gestaan voor mijn ´unfinished business´. Al die ontelbare keren Elten, Posbank en Klapperkop stonden in het teken van maar een ding: als eerste bovenkomen op La Redoute. Het besef dat La Redoute voor het uitrijden van LBL echter geen betekenis heeft omdat je er toch wel overkomt, al is het lopend, deed mij uiteindelijk de das om. De vreugde over het bedwingen van de afstand won het langzaam van de wil deze muur te bedwingen. En zo faalde ik op wat, achteraf gezien, niet eens de zwaarste der beklimmingen was. Nog nooit in mijn leven had ik moeten afstappen. En nu, halverwege de berg waarvan ik al die jaren heb gedroomd, klikte ik uit mijn nieuwe look-pedalen en raakte mijn schoenen de grond. Het noodlot had mij toch weer te pakken: ik moet volgend jaar weer....
Beuk
De fiets gepoetst, de banden opgepompt, dagen pasta in de buik; het kwam nu aan op Beuk tegen de elementen, de bergen en vooral de kilometers. De mist rondom Luik gaf de eerste uren een heroïsch karakter. Yep Kramer indachtig lette ik scherp op de stempelposten - nog steeds vreesde ik het noodlot. Volgens de mannen bij mij, ervaren grimpeurs, zouden het vooral de kilometers zijn, alle 235, die ik zou moeten vrezen. Sparen was dus het devies. Wie schetste echter mijn verbazing toen Gerrie Knetebarts de eerste de beste berg aanviel als een hongerige Achterhoeker op het Peeske!? Mijn taktiek het rustig aan te doen werd echter na een paar honderd meter bevestigd. Daar lag Garrie van Estebarts al in het ravijn. Opgebrand. Geparkeerd. Gedoemd de bezemwagen te pakken. Linksaf de 130. Maar nee hoor, twee broodjes jam later zat hij al weer fris in ons pelotonnetje. De man is een beest.
Het predikaat beest is op de een of andere wijze van toepassing op alle helden uit dit verhaal. Sander die na 230 kilometer nog lucht en benen heeft voor een monsterlijke ruk aan de kop van een rap uitdunnende kopgroep. Roel die bergen zo hard aanpakt dat-ie z´n ketting doormidden trapt. Alex die de 235 aflegt op een kopje soep ´omdat hij niet houdt van eten op de fiets´. Geweldig. En ik mocht met hen meefietsen! Ik wilde ze daarom niet teleurstellen. Pareerde sneren als zouden ze maar kort wachten bovenaan elk klimmetje. Verbeet de pijn. Neuriede ´Eye of the tiger´ tot aan de Barak der Frituren.
Pas na Bastogne, na een goede rustpauze en dito bezoek aan het sanitaire de piscine, durfde ik me wat te mengen in de strijd om de bolletjestrui. Maar het was ook vooral mijn angst voor en afkeer van lopen die mij de bergen opjoeg. Na elke top riepen zij die het konden weten dat de volgende berg nog veel zwaarder was, hun verhalen ondersteunend met hoogtetabellen en stijgingspercentages. Mij aldus dwingend mijn 42x24 nog harder rond te beulen op scherprechters als Wanne en Amermont. Met het naderen van La Redoute en het leeglopen van de benen, nam ook het ontzag voor deze col van de buitencategorie toe. LA REDOUTE. Deze berg heeft 17 jaar lang model gestaan voor mijn ´unfinished business´. Al die ontelbare keren Elten, Posbank en Klapperkop stonden in het teken van maar een ding: als eerste bovenkomen op La Redoute. Het besef dat La Redoute voor het uitrijden van LBL echter geen betekenis heeft omdat je er toch wel overkomt, al is het lopend, deed mij uiteindelijk de das om. De vreugde over het bedwingen van de afstand won het langzaam van de wil deze muur te bedwingen. En zo faalde ik op wat, achteraf gezien, niet eens de zwaarste der beklimmingen was. Nog nooit in mijn leven had ik moeten afstappen. En nu, halverwege de berg waarvan ik al die jaren heb gedroomd, klikte ik uit mijn nieuwe look-pedalen en raakte mijn schoenen de grond. Het noodlot had mij toch weer te pakken: ik moet volgend jaar weer....
Beuk
17 augustus 2005
Luik-Bastenaken-Luik 2005
Een sterke ploeg van vijf doorgewinterde fietsfanaten begon afgelopen zaterdagochtend om 6.15 uur aan 235 kilometer fietsen door de Ardennen. De selectie van de bondscoach bestond in alfabetische volgorde uit:
1. Alex, geboortejaar 1968. Ruim 2000 kilometers in de benen. Reeds eenmaal eerder deelnemer aan de 235. Renner met een lange adem en een nieuwe zadeltas
2. Beuk, geboren 1972. Naar eigen zeggen voorzien van 1000 trainingskilometers. In zijn jonge jaren bijna tweemaal deelnemer aan LBL, maar dit ging beide keren helaas niet door. Zint op revanche. Moet het doen met 42*24.
3. Gert, geboren 1972. Tweevoudig uitrijder van de 170 kilometer. Wegens overtollige hoeveelheid talent niet meer getraind dan 800 kilometer.
4. Roel, geboren 1973. De jongste en de sterkste. Reed eenmaal eerder de 235. Op een nieuwe fiets met 1200 kilometer training.
5. Sander, geboren 1972. Spectaculair vermagerd, nieuwe Trek en bijna 3000 kilometers op de teller. Reed tweemaal eerder de 170.
De eerste vier heren verbleven in het luxueuze 1 sterrenhotel aan de Rue de Guillemins, vijf minuten fietsen van de start. Na een moeizame converstatie in het frans met de hotelbeambte bleek dat we uiteindelijk als een van de vele Nahuizen een vierpersoonskamer mochten betrekken. Wel zo gezellig. De maaltijd aan de overkant bestond uit een groot bord pasta met enkele glazen bier. Na nog een afzakkertje in een andere uitspanning kropen de matadoren om half een in bed. Viereneenhalf uur later ging de wekker. De truien werden volgestouwd met broodjes jam, bananen, mueslirepen, exotisch gelletjes en wat dies meer zij. Bij het startpunt vond Sander aansluiting en konden we op pad. De eerste serieuze beklimming was de Kin-Stocqeu. Gert plaatste direct een vlammende demarrage en pakte de punten voor het steilste stuk. Helaas blies meneer zich voleldig op en zag in het vervolg van de klim het complete gezelschap voorbijkomen. Vermoedelijke doorkomst op de top:
1. Roel
2. Sander
3. Beuk
4. Alex
5. Gert.
Sander reed als herboren in vergelijking met voorgaande jaren. In Armstrong-stijl werd menig professional opzij gezet. Na de Kin werd koers gezet richting Baraque de Fraiture. Een slap klimmetje, maar wel het hoogste punt in de koers. We kwamen in een mooie groete groep terecht en peddelden rustig mee. Gert besloot eens wat te schakelen en liet zijn ketting eraf lopen. Hij combineerde het in orde maken van de fiets met het plegen van een wildplas. Roel werd door de ploegleiding gesommeerd Gert terug te brengen in de groep en kweet zich op prachtige wijze van deze taak. Net voordat via een gloednieuw stuk asfalt het lastigste stuk van de klim naar de Baraque werd ingezet, bereikten de twee weer de staart van het peloton. Roel vloog naar voren en Gert herstelde achterin de groep van de inspanningen. Op de Baraque was de vermoedelijke doorkomst:
1. Sander
2. Roel
3. Alex
4. op enige afstand Gert, en
5. Beuk.
Daarna werd het volgens de ervaren rotten Roel en Alex alleen maar dalen tot aan Bastogne. Dat viel nog tegen. Er kwamen een paar gemene klimmetjes voorbij. Beuk spaarde zich duidelijk en liet de strijd om de ereplaatsen nadrukkelijk aan zich voorbijgaan. De pauze in Bastogne duurde lang. Diverse renners pleegden hier een sanitaire stop van enorme omvang. Na de pauze ging het continu op en af, korte klimmetjes, korte afdalinkjes. Gert had het zwaar en hing aan het elastiek. Pas na zo'n 130 km kwam hij er een beetje doorheen. Ook Sander kreeg te maken met een inzinking en moest passen op een stuk vals plat. We naderden de derde serieuze klim van de dag, de Wanne. Beuk leefde erg naar dit moment toe; nu zou blijken of hij de 24 rond zou krijgen. Direct na het kerkje de bocht naar rechts en Beuk zette aan; de klim begon echter pas nadat er eerst nog een korte afdaling, een kort klimmetje en weer een afdaling aan vooraf ging. Inmiddels lag Beuk ver voor. Aan de voet van de Wanne ging Roel hem halen. Alex volgde op gepaste afstand, met Gert in zijn kielzog. Roel naderde maar Beuk bleef op de pedalen staan en handhaafde zijn voorsprong tot aan het bos. Daar ging Roel hem pas voorbij. In het bos kon Beuk gaan zitten en doorrijden naar de top. Inmiddels had Gert Alex gepasseerd en moest hij alle zeilen bijzetten om niet te hoeven gaan lopen. Met een ultieme inspanning haalde Gert fietsen het bos en kon gaan zitten. Alex volgde kort daarachter. Sander was zijn inzinking te boven en reed als vijde de heuvel op. De doorkomst:
1. Roel
2. Beuk
3. Gert
4. Alex
5. Sander.
Na de afdaling naar Stavelot gingen we op de Amermont af; Beuk was gewaarschuwd en stond goed geschakeld. Wederom vloog hij met een aanloopje het eerste steile stuk op. Roel en Alex gingen erachteraan, Gert had het zwaar maar bleef op de fiets, Sander volgde. Na een kort vlak stuk met publiek in de bocht volgde het mogelijk steilste stuk van de hele rit. Ook hier wist Beuk op de fiets te blijven. Gert stapte even af en wandelde het steilste stuk naar boven. Sander bleef fietsen en op het moment dat hij Gert ging inhalen nam de laatste een aanloopje en fietste weer verder. De doorkomt op d'Amermont:
1. Roel
2. Beuk
3. Alex
4. Gert
5. Sander
Bovenop de top van het minkukelige colletje Haute Levee werd weer even verzameld en gezamenlijk koers gezet naar de Rosier. De Rosier is een vrij lange klim, niet zo steil, met een gelijkmatig stijgingspercentage. De doorkomst:
1. Roel
2. Gert
3. Sander
4. Alex
5. Beuk
Bovenop de Rosier begon bij de heren het besef te leven dat ze het wel eens zouden kunnen gaan redden. Nog slechts een lullig klimmetje tot aan de Redoute, en dan zijn we binnen. Doorkomst op de Vecquee:
1. Gert
2. Roel
3. Alex
4. Beuk
5. Sander
Beneden in La Reid gingen enkele heren aan de tomatensoep. Na La Reid een stukje vals plat omhoog, een vrij lange afdaling, het dorpje Remouchamps en dan beginnen aan de Redoute. Sander en Beuk hadden zich voor in een grote groep genesteld en begonnen met lichte voorsprong aan de klim. Beuk knalde met zijn zware versnelling het eerste vrij makkelijke stuk op; na de eerste bocht ging het moeizamer. Gert en Roel zetten de achtervolging in. Gert zag Beuk afstappen, een legendarisch moment. Hij rook kansen om als eerste van het kwintet de Redoute op te rijden. Gert kreeg vleugels en passeerde een wandelende Beuk. Het tweede zeer steile stuk naderde. Gert probeerder het wel, maar moest ook van de fiets. Hij zag eerst Roel en later Alex voorbij komen, fietsend. Wandelend probeerde Gert het verschil met Alex te beperken. Toen het iets minder steil werd, sprong Gert weer op de fiets en kwam tot op vijf meter van Alex. Roel was inmiddels boven. ALex kraakte maar bleef fietsen. Gert viel stil en zag zijn achterstand toenemen. Op vijftig meter van de top moest hij toch weer van de fiets. De doorkomst:
1. Roel
2. Alex
3. Gert
4. Sander
5. Beuk
Na de Redoute nog een pechgevalletje gehad op het laatste klimmetje. Roel zijn ketting liep er een paar keer af en brak daarna. Een zeer hulpvaardige meneer had alle spullen bij zich voor een reparatie waarna we weer verder konden. De afdaling naar Luik ging in een rap tempo. Sander en Beuk waren de grote gangmakers. Later sloot ook Alex aan. Gert en Roel beperkten zich tot volgen. In de straten van Luik haakten de laatste twee af en ontspon zich een spannende strijd om de eerste plek die gewonnen schijnt te zijn door Alex.
Ik nodig alle geadresseerden uit om hun versie te geven van de mooiste dag van het jaar. Ook zie ik graag correcties op de doorkomsten tegemoet,
gr Gert
Eervolle vermelding gaat ook uit naar enkele mensen die de 170 hebben gereden: Carina, geboren 1973. Debuterend op het stalen ros. Reed zeer makkelijk over de heuvels. Volgend jaar de volle mep Stephan, geboren 1969. Oude rot in het vak. Raffelde de 170 af in een gemiddelde van boven de 25. Is klaar voor Diekirch-Valkenswaard Mevrouw Kooijman, geboren 1945. Op een Jan Janssen van 100 euro. Alsof het niks is. Petje af en chapeau. Henk-Jan, geboren 1970. Met een marathon in de benen zonder veel trainingskilometers zijn eigen moeder de heuvels opgeduwd.
1. Alex, geboortejaar 1968. Ruim 2000 kilometers in de benen. Reeds eenmaal eerder deelnemer aan de 235. Renner met een lange adem en een nieuwe zadeltas
2. Beuk, geboren 1972. Naar eigen zeggen voorzien van 1000 trainingskilometers. In zijn jonge jaren bijna tweemaal deelnemer aan LBL, maar dit ging beide keren helaas niet door. Zint op revanche. Moet het doen met 42*24.
3. Gert, geboren 1972. Tweevoudig uitrijder van de 170 kilometer. Wegens overtollige hoeveelheid talent niet meer getraind dan 800 kilometer.
4. Roel, geboren 1973. De jongste en de sterkste. Reed eenmaal eerder de 235. Op een nieuwe fiets met 1200 kilometer training.
5. Sander, geboren 1972. Spectaculair vermagerd, nieuwe Trek en bijna 3000 kilometers op de teller. Reed tweemaal eerder de 170.
De eerste vier heren verbleven in het luxueuze 1 sterrenhotel aan de Rue de Guillemins, vijf minuten fietsen van de start. Na een moeizame converstatie in het frans met de hotelbeambte bleek dat we uiteindelijk als een van de vele Nahuizen een vierpersoonskamer mochten betrekken. Wel zo gezellig. De maaltijd aan de overkant bestond uit een groot bord pasta met enkele glazen bier. Na nog een afzakkertje in een andere uitspanning kropen de matadoren om half een in bed. Viereneenhalf uur later ging de wekker. De truien werden volgestouwd met broodjes jam, bananen, mueslirepen, exotisch gelletjes en wat dies meer zij. Bij het startpunt vond Sander aansluiting en konden we op pad. De eerste serieuze beklimming was de Kin-Stocqeu. Gert plaatste direct een vlammende demarrage en pakte de punten voor het steilste stuk. Helaas blies meneer zich voleldig op en zag in het vervolg van de klim het complete gezelschap voorbijkomen. Vermoedelijke doorkomst op de top:
1. Roel
2. Sander
3. Beuk
4. Alex
5. Gert.
Sander reed als herboren in vergelijking met voorgaande jaren. In Armstrong-stijl werd menig professional opzij gezet. Na de Kin werd koers gezet richting Baraque de Fraiture. Een slap klimmetje, maar wel het hoogste punt in de koers. We kwamen in een mooie groete groep terecht en peddelden rustig mee. Gert besloot eens wat te schakelen en liet zijn ketting eraf lopen. Hij combineerde het in orde maken van de fiets met het plegen van een wildplas. Roel werd door de ploegleiding gesommeerd Gert terug te brengen in de groep en kweet zich op prachtige wijze van deze taak. Net voordat via een gloednieuw stuk asfalt het lastigste stuk van de klim naar de Baraque werd ingezet, bereikten de twee weer de staart van het peloton. Roel vloog naar voren en Gert herstelde achterin de groep van de inspanningen. Op de Baraque was de vermoedelijke doorkomst:
1. Sander
2. Roel
3. Alex
4. op enige afstand Gert, en
5. Beuk.
Daarna werd het volgens de ervaren rotten Roel en Alex alleen maar dalen tot aan Bastogne. Dat viel nog tegen. Er kwamen een paar gemene klimmetjes voorbij. Beuk spaarde zich duidelijk en liet de strijd om de ereplaatsen nadrukkelijk aan zich voorbijgaan. De pauze in Bastogne duurde lang. Diverse renners pleegden hier een sanitaire stop van enorme omvang. Na de pauze ging het continu op en af, korte klimmetjes, korte afdalinkjes. Gert had het zwaar en hing aan het elastiek. Pas na zo'n 130 km kwam hij er een beetje doorheen. Ook Sander kreeg te maken met een inzinking en moest passen op een stuk vals plat. We naderden de derde serieuze klim van de dag, de Wanne. Beuk leefde erg naar dit moment toe; nu zou blijken of hij de 24 rond zou krijgen. Direct na het kerkje de bocht naar rechts en Beuk zette aan; de klim begon echter pas nadat er eerst nog een korte afdaling, een kort klimmetje en weer een afdaling aan vooraf ging. Inmiddels lag Beuk ver voor. Aan de voet van de Wanne ging Roel hem halen. Alex volgde op gepaste afstand, met Gert in zijn kielzog. Roel naderde maar Beuk bleef op de pedalen staan en handhaafde zijn voorsprong tot aan het bos. Daar ging Roel hem pas voorbij. In het bos kon Beuk gaan zitten en doorrijden naar de top. Inmiddels had Gert Alex gepasseerd en moest hij alle zeilen bijzetten om niet te hoeven gaan lopen. Met een ultieme inspanning haalde Gert fietsen het bos en kon gaan zitten. Alex volgde kort daarachter. Sander was zijn inzinking te boven en reed als vijde de heuvel op. De doorkomst:
1. Roel
2. Beuk
3. Gert
4. Alex
5. Sander.
Na de afdaling naar Stavelot gingen we op de Amermont af; Beuk was gewaarschuwd en stond goed geschakeld. Wederom vloog hij met een aanloopje het eerste steile stuk op. Roel en Alex gingen erachteraan, Gert had het zwaar maar bleef op de fiets, Sander volgde. Na een kort vlak stuk met publiek in de bocht volgde het mogelijk steilste stuk van de hele rit. Ook hier wist Beuk op de fiets te blijven. Gert stapte even af en wandelde het steilste stuk naar boven. Sander bleef fietsen en op het moment dat hij Gert ging inhalen nam de laatste een aanloopje en fietste weer verder. De doorkomt op d'Amermont:
1. Roel
2. Beuk
3. Alex
4. Gert
5. Sander
Bovenop de top van het minkukelige colletje Haute Levee werd weer even verzameld en gezamenlijk koers gezet naar de Rosier. De Rosier is een vrij lange klim, niet zo steil, met een gelijkmatig stijgingspercentage. De doorkomst:
1. Roel
2. Gert
3. Sander
4. Alex
5. Beuk
Bovenop de Rosier begon bij de heren het besef te leven dat ze het wel eens zouden kunnen gaan redden. Nog slechts een lullig klimmetje tot aan de Redoute, en dan zijn we binnen. Doorkomst op de Vecquee:
1. Gert
2. Roel
3. Alex
4. Beuk
5. Sander
Beneden in La Reid gingen enkele heren aan de tomatensoep. Na La Reid een stukje vals plat omhoog, een vrij lange afdaling, het dorpje Remouchamps en dan beginnen aan de Redoute. Sander en Beuk hadden zich voor in een grote groep genesteld en begonnen met lichte voorsprong aan de klim. Beuk knalde met zijn zware versnelling het eerste vrij makkelijke stuk op; na de eerste bocht ging het moeizamer. Gert en Roel zetten de achtervolging in. Gert zag Beuk afstappen, een legendarisch moment. Hij rook kansen om als eerste van het kwintet de Redoute op te rijden. Gert kreeg vleugels en passeerde een wandelende Beuk. Het tweede zeer steile stuk naderde. Gert probeerder het wel, maar moest ook van de fiets. Hij zag eerst Roel en later Alex voorbij komen, fietsend. Wandelend probeerde Gert het verschil met Alex te beperken. Toen het iets minder steil werd, sprong Gert weer op de fiets en kwam tot op vijf meter van Alex. Roel was inmiddels boven. ALex kraakte maar bleef fietsen. Gert viel stil en zag zijn achterstand toenemen. Op vijftig meter van de top moest hij toch weer van de fiets. De doorkomst:
1. Roel
2. Alex
3. Gert
4. Sander
5. Beuk
Na de Redoute nog een pechgevalletje gehad op het laatste klimmetje. Roel zijn ketting liep er een paar keer af en brak daarna. Een zeer hulpvaardige meneer had alle spullen bij zich voor een reparatie waarna we weer verder konden. De afdaling naar Luik ging in een rap tempo. Sander en Beuk waren de grote gangmakers. Later sloot ook Alex aan. Gert en Roel beperkten zich tot volgen. In de straten van Luik haakten de laatste twee af en ontspon zich een spannende strijd om de eerste plek die gewonnen schijnt te zijn door Alex.
Ik nodig alle geadresseerden uit om hun versie te geven van de mooiste dag van het jaar. Ook zie ik graag correcties op de doorkomsten tegemoet,
gr Gert
Eervolle vermelding gaat ook uit naar enkele mensen die de 170 hebben gereden: Carina, geboren 1973. Debuterend op het stalen ros. Reed zeer makkelijk over de heuvels. Volgend jaar de volle mep Stephan, geboren 1969. Oude rot in het vak. Raffelde de 170 af in een gemiddelde van boven de 25. Is klaar voor Diekirch-Valkenswaard Mevrouw Kooijman, geboren 1945. Op een Jan Janssen van 100 euro. Alsof het niks is. Petje af en chapeau. Henk-Jan, geboren 1970. Met een marathon in de benen zonder veel trainingskilometers zijn eigen moeder de heuvels opgeduwd.
24 mei 2005
Keutenberg 2005
leuk tochtje nog dat limburgs mooiste
hj heeft net een gaatje van 10 meter geslagen, maar ik kon de
complimenten van de fotograaf over zijn demarragekwaliteit nog
duidelijk horen en een lachje kon er nog af
hj heeft net een gaatje van 10 meter geslagen, maar ik kon de
complimenten van de fotograaf over zijn demarragekwaliteit nog
duidelijk horen en een lachje kon er nog af
11 mei 2005
Rooks Classic 2005
Wegens veel regen en weinig zonneschijn de plannen omgegooid: geen fietschallenge op zondag, maar de rooks classic op donderdag Bij de start al meteen gezocht naar sdewitpuntcomslashdotorg, maar vermoedelijk stond meneer nog de 3 cijfers op de weegschaal te bewonderen.
Veur Carina was het haar eerste toertocht. Na 5 km lag ze dan ook al in de berm na een mislukte inhaalmanoeuvre ( " Ja maar jij kon er nog wel langs...." )
Gezien de massale start de eerste kilometers lekker soepel in een grote groep warm kunnen draaien. Na de eerste heuvel moest ik Carina gaan vertellen dat dat de eerste heuvel was. Het was meteen wel de lichtste, de beklimming van de Forges langs het monument van Stan Ockens was geheel andere koek.
Het was tijdens de beklimmingen goed om te constateren dat menig menneke met ingevette beentjes geparkeerd bleef staan als ik op mijn koffiemolentje voorbij kwam. Carina heeft over de beklimmingen wel wat langer gedaan, maar kon meer dan uitstekend meekomen. Al met al een leuk gebied nog, dat Belgie tussen Maastricht en Luik. De Redoute bleef Carina net bespaard, die komt in augustus wel weer. De tocht bleek iets langer dan aangegeven: 115 km i.p.v. 105. De laatste vlakke kilometers bleken net genoeg om mn gemiddelde boven de 25 te brengen.
De verrassing zat hem uiteraard in de staart. Op de finish stond Steven zelf de championchips in ontvangst te nemen.
Laat de Limburgse heuvels nu maar komen. Inmiddels van HJ begrepen dat ie er om 8:00 ook zal zijn, dus ik koers met mn vrouw aan op 7:30. (Hoewel zij wegens autochtoon de sluiproutes naar de start kent)
Overigens de verdere hemelvaartsdag ook nix meer gezien van Malle Pietje. Lag zeker met een pint zijn beginnendbuikje te cultiveren :-)
Sander
Veur Carina was het haar eerste toertocht. Na 5 km lag ze dan ook al in de berm na een mislukte inhaalmanoeuvre ( " Ja maar jij kon er nog wel langs...." )
Gezien de massale start de eerste kilometers lekker soepel in een grote groep warm kunnen draaien. Na de eerste heuvel moest ik Carina gaan vertellen dat dat de eerste heuvel was. Het was meteen wel de lichtste, de beklimming van de Forges langs het monument van Stan Ockens was geheel andere koek.
Het was tijdens de beklimmingen goed om te constateren dat menig menneke met ingevette beentjes geparkeerd bleef staan als ik op mijn koffiemolentje voorbij kwam. Carina heeft over de beklimmingen wel wat langer gedaan, maar kon meer dan uitstekend meekomen. Al met al een leuk gebied nog, dat Belgie tussen Maastricht en Luik. De Redoute bleef Carina net bespaard, die komt in augustus wel weer. De tocht bleek iets langer dan aangegeven: 115 km i.p.v. 105. De laatste vlakke kilometers bleken net genoeg om mn gemiddelde boven de 25 te brengen.
De verrassing zat hem uiteraard in de staart. Op de finish stond Steven zelf de championchips in ontvangst te nemen.
Laat de Limburgse heuvels nu maar komen. Inmiddels van HJ begrepen dat ie er om 8:00 ook zal zijn, dus ik koers met mn vrouw aan op 7:30. (Hoewel zij wegens autochtoon de sluiproutes naar de start kent)
Overigens de verdere hemelvaartsdag ook nix meer gezien van Malle Pietje. Lag zeker met een pint zijn beginnendbuikje te cultiveren :-)
Sander
Abonneren op:
Posts (Atom)