Voor de eennalaatste keer in het seizoen trok Gert de wielerschoenen aan. Toen hij ze weer uittrok stond er een seizoensstand van net-geen-2000-kilometer op zijn teller. Voor mij (Roel) was het ongeveer de eerste keer dat ik weer eens meer dan 30 km fietste na veel blessureleed.
De tocht ging over de zuidelijke flanken van de beruchte Veluwe Bergkam en de organisatie had vier monsterlijke beklimmingen in de route opgenomen: de achterkant van de Emmapyramide, de Zijpenberg, de Posbank en de steile voorkant van de Emmapyramide. De start lag bij afslag 25 van de A12. Van daar ging het noordoostwaarts richting Schaarsbergen. En terwijl Ede gek genoeg maar op de bordjes bleef staan doorkruisten we pitoreske dorpjes als Otterlo en Mossel. Gert kende het daar goed, had-ie wel eens een huisje gehuurd (mooi huisje overigens). 'Hier over de provinciale weg' was het advies even voordat we een informatiebord raadpleegden: we hadden, na ruim 20 km fietsen, hemelsbreed zo'n 400 meter afgelegd. Maar nu ging het dan echt richting de bergen.
De paadjes waren smal, er lag uitzonderlijk veel blad. De temperatuur kwam met 11 graden maar net boven het vriespunt uit. We hadden ons erop gekleed. Gert zelfs in een sinds 1956 door het ANC gesponsord tricot, maar daar zag je door de moddersporen al gauw niets meer van. Het leek wel Parijs-Roubaix 2001.
Misleid door bladbedekking kwamen we op een zanderige ondergrond terecht. De eerste poging van mij om de berm richting het verharde fietspaadje te doorkruisen mislukte en het voetje moest even aan de grond. Gert lachen. Zijn poging mislukte echter ook, maar het voetje zat vast. Daar lag hij kreunend van de pijn. Met het volle gewicht kwam hij op zijn chronische nekblessure terecht. Dapper vervolgde hij niettemin de barre tocht, al lijdend en afziend.
Bij Rozendaal wachtte de eerste beklimming: de Emmapyramide. Gert leek alweer volledig hersteld en klom als een eekhoorn. Ik kon net het wiel houden en zo kwamen we over de top. Na een steile afdaling volgde de Zijperberg, een lange klim naar het dak van de Veluwe. In gestaag tempo ging het omhoog. Halverwege zat het steilste stuk. De kracht die we daar moesten opbrengen brak Gert in het laatste stukje op en hij moest uit mijn wiel lossen. Dat deed me uiteraard goed.
Naar beneden toonden we onze stuurmanskunsten en laveerden tussen wandelaars door, over smalle beblaade paadjes, over gladde wildroosters, door zanderige bochten, langs de Schaapskooi naar de voet van de Posbank. Daar passeerden we het wildrooster waar Gert in zijn jeugd meermalen vergeefs dwarsover trachtte te steken. Blijft een leuk verhaal.
De Posbank begint flauw, maar wordt steeds steiler. Ik probeerde mijn tegenstander aan het begin af te bluffen met een opmerking over het verzet waarmee ik doorgaans het eerste deel neem, maar hij leek niet geimponeerd. Sterker nog, hij schakelde alvast wat lichter en ging als een tierelier. Er ontstond een gaatje en dat gaatje werd groter. Kon ik nog aanzetten op mijn zwaardere verzet? De reeds afgelegde afstand eiste zijn tol en mijn benen voelden leeg. Bovendien, dan had ik op het steilste stuk nog vernederender moeten lossen. Op de Posbank haalde Gert zijn glorieuze overwinning.
Op de top tuurden we in de verte en aten we een broodje. We zaten inmiddels boven de wolken en de zon scheen volop. Gert genoot nog na van zijn overwinning, terwijl ik probeerde met een oude bekende een praatje te maken, maar ondanks alle gelijkenis bleek deze besnorde ex-bouwvakker niet mijn voormalig collega Ton Kipperman te zijn. Dan maar weer op de fiets.
Na de afdaling wachtte ons de Emmapyramide, die niet voor niets zo heette. Ik was op revanche uit maar bleef beducht voor Gert's kracht. Alleen als ik in het begin een gaatje kon slaan maakte ik een kleine kans om als eerste boven te komen. Die opzet bleek te slagen toen ik hem in de laatste haarspeldbocht onder me zag fietsen. Op de top had ik mijn tijdverlies op de Posbank weer min of meer goedgemaakt. Ik verklaarde mijn wederopstanding uit de rustpauze en mijn twee boterhammen. Gert zou de volgende dag met de verklaring van een beginnende buikgriep komen. Niettemin reden we de tocht voldaan uit en stapten na 60 kilometer moe van de fiets.
15 november 2007
08 oktober 2007
De grootse winnaar van de grootste herfstprijs en andere plaatjes
De winnaar van de grootste herfstprijs
Gert legt zich neer bij zijn nederlaag op de muur
Xander wint de prijs voor meest stijlvolle actiemoment
Niek houdt de familieeer hoog op de Muur
De heren lachen alle afzeggers voor de grootste herfstprijs hartelijk uit
Xander kijkt pijnlijk als hij constateert dat de concurrentie nauwelijks afziet
Gert legt zich neer bij zijn nederlaag op de muur
Xander wint de prijs voor meest stijlvolle actiemoment
Niek houdt de familieeer hoog op de Muur
De heren lachen alle afzeggers voor de grootste herfstprijs hartelijk uit
Xander kijkt pijnlijk als hij constateert dat de concurrentie nauwelijks afziet
07 oktober 2007
De Grootste Herfstprijs
De traditionele afsluiting van het klassieke wielerseizoen is natuurlijk de Grootste Aller Herfstprijzen, ook wel de Grootste Herfstprijs genoemd. Een gemêleerd gezelschap was uitgenodigd om aan dit spektakel mee te doen. Helaas moesten al snel enkele afmeldingen worden genoteerd: blessureleed, de hardloopsport en kinderen bleken roet in het eten te gooien. Op de valreep moest daar nog aan worden toegevoegd: een kater ten gevolge van een overmaat aan inname van alcoholische versnaperingen.
Zo bleef er uiteindelijk een zeer select gezelschap over. Vier renners die alle stormen wisten te doorstaan en dit talentvolle kwartet toog in alle vroegte richting Oudenaarde. Bij vertrek was er zonneschijn, voorbij Rotterdam kwamen we in dichte mist maar bij aankomst in Oudenaarde scheen de zon weer volop en liep de temperatuur op naar een graad of 18. De vier favorieten gingen derhalve zomers gekleed op weg voor een tocht van een kilometer of 100.
De eerste hindernis doemde reeds na vijf kilometer op: de legendarische Koppenberg. Wegens te zwaar voor de profs zat deze puist het afgelopen jaar niet in de Ronde van Vlaanderen maar de organisatie van de Grootste Aller Herfstprijzen kon dit buitenkansje niet laten liggen. Halverwege de klim bleek een extra facet aan de moeilijkheidsgraad te zijn toegevoegd: de keien leken weliswaar opnieuw gelegd maar de Vlaamse wegwerkers hadden er vervolgens een aantal vrachtwagenladingen vol met "gruis" overheen gestort waardoor de renners door een soort zandbak moesten fietsen. De favorieten Sindar en Gert sloegen een gaatje met de debutanten Xander en Niek. De eerste twee konden in het zadel blijven zitten en kwamen fietsend boven, Xander en Niek schijnen de voetjes aan de grond gehad te hebben. Ondanks een knappe derde en vierde plek was de eerste kennismaking met Vlaamse heuvels en bijbehorende kasseien de heren zwaar gevallen en vol angst en beven werd de wedstrijd vervolgd.
En de koers ging verder; de volgende hindernis was de Steenbeekdries. Steenbeekdries is oudvlaams voor: "brede weg van een kilometer of twee met enkele haakse bochten die flauw omhoog loopt en ook nog eens over de kasseien voert." Sindar was opnieuw de sterkste met Gert op gepaste afstand. Xander en Niek trilden bijna van de fiets maar kwamen op pure wilskracht boven en zo mochten we met zijn allen gaan genieten van een afdaling over de kasseien. We staken het spoor over en probeerden af te snijden naar de Eikenberg. Dit mislukte enigszins; er werd wel een berg beklommen maar dit was het kleine broertje van voornoemde Eikenberg. De dookomst was wederom S-G-X-N.
Toen werd het even wat rustiger; over een grote geasfalteerde weg gingen we richting Brakel. Na een paar kilometer volgde een afslag en kregen we Foreest en daarna Leberg voor de kiezen. Sander en Gert vochten mooie duels uit en beide heren mochten eenmaal winnen. Xander werd derde maar de afstand tot de twee toppers werd kleiner en kleiner. Ook Niek kwam in zijn ritme en optimistisch gingen we op weg naar de lunspauze. Er lagen echter nog twee uitdagingen op ons te wachten; eerst een geweldige kasseistrook waarop Sindar en Gert een gapend gat sloegen met de concurrentie die bovendien ook nog verkeerd reed. Daarna de geasfalteerde klim Berendries waar Gert één van zijn spaarzame zeges boekte. Hierop volgde een afdaling waar we de toegestane maximumsnelheid overschreden en vervolgens zette Niek vlak voor Brakel eenmaal aan op een omhooglopend stukje weg maar scoorde helaas geen officiële punten.
Na de cola en de boterham was het zo snel mogelijk naar het keerpunt in Geraardsbergen; kopman Sindar reed lek maar zijn mecaniciens hadden binnen vijf minuten het probleem verholpen. Gert sleurde aan de kop in een poging de anderen reeds voor de Muur te slopen. Dat lukte niet, integendeel: bij het binnenrijden van Geraardsbergen schoof Niek naar voren en won met overmacht de sprint op de Brug voor De Muur. Helaas voor Niek leverde ook dit kunststukje geen punten op. We reden verder, de winkelstraat in. Zaterdagmiddag, druk druk druk, Sindar aan kop en hij schoot net voor een auto van rechts langs. Gert en Niek botsten bijna op elkaar en ook Xander moest vol in de remmen. Sindar was gevlogen, maar de achtervolging werd ingezet door een ontketende Gert. Het gat van twintig meter bleef echter in stand en toen de echte beklimming begon werd het gat zelfs nog wat groter; zo groot dat het Sindar net lukte om eenmaal bovengekomen de fotocamera in de aanslag te nemen en Gerts aankomst vast te leggen op de gevoelige digitale plaat. Ook de andere matadoren kwamen fietsend boven en er is geen bewijsmateriaal waarmee kan worden aangetoond dat er op de steilere stukken gewandeld is. Niek was terecht zeer tevreden met zijn prestatie en vierde dit met een welverdiende sigaret.
Met de overwinning op de Muur was ook meteen de Grootste Herfstprijs vergeven. Sindar sluit het seizoen af met een fraaie overwinning en wist de sporen van de nederlaag op de Giau met verve uit. Sindar, gefeliciteerd!
De terugweg naar Oudenaarde verliep gesmeerd. De zon bleef maar schijnen, Xander zette zich zo nu en dan op kop en gaf hiermee nogmaals aan dat we volgend seizoen serieus rekening met hem moeten gaan houden. Niek kreeg last van de hongerklap maar precies op die plek bleek een bakkerszaak gevestigd zodat er muffins en andere voedzame waren konden worden ingeslagen.
De beklimminkjes op de terugweg stelden niks voor en door een iets te rigoureuze koerswijziging werd ook de fameuze Wolvenberg gemist zodat we op het gemak Oudenaarde binnenpeddelden. De Grootste Aller Herfstprijzen bleek uiteindelijk niet langer dan een krappe 90 kilometer maar desondanks was het rond half zes voordat we bij het omkleden onze blote rennersbillen aan de toegestroomde Vlaamse wielerfans konden tonen.
Na gedane arbeid is het goed rusten. Vlaamse pilzen werden afgewisseld met rauwe biefstuk en in de auto op de terugweg konden we live getuige zijn van een zeldzame uit-nederlaag van De Graafschap.
Heren wielrenners en ook de weergoden, hartelijk dank voor alweer een hoogtepunt in ons wielerleven. Pak je rust tijdens de winterstop en in 2008 dan staan we er weer.
Zo bleef er uiteindelijk een zeer select gezelschap over. Vier renners die alle stormen wisten te doorstaan en dit talentvolle kwartet toog in alle vroegte richting Oudenaarde. Bij vertrek was er zonneschijn, voorbij Rotterdam kwamen we in dichte mist maar bij aankomst in Oudenaarde scheen de zon weer volop en liep de temperatuur op naar een graad of 18. De vier favorieten gingen derhalve zomers gekleed op weg voor een tocht van een kilometer of 100.
De eerste hindernis doemde reeds na vijf kilometer op: de legendarische Koppenberg. Wegens te zwaar voor de profs zat deze puist het afgelopen jaar niet in de Ronde van Vlaanderen maar de organisatie van de Grootste Aller Herfstprijzen kon dit buitenkansje niet laten liggen. Halverwege de klim bleek een extra facet aan de moeilijkheidsgraad te zijn toegevoegd: de keien leken weliswaar opnieuw gelegd maar de Vlaamse wegwerkers hadden er vervolgens een aantal vrachtwagenladingen vol met "gruis" overheen gestort waardoor de renners door een soort zandbak moesten fietsen. De favorieten Sindar en Gert sloegen een gaatje met de debutanten Xander en Niek. De eerste twee konden in het zadel blijven zitten en kwamen fietsend boven, Xander en Niek schijnen de voetjes aan de grond gehad te hebben. Ondanks een knappe derde en vierde plek was de eerste kennismaking met Vlaamse heuvels en bijbehorende kasseien de heren zwaar gevallen en vol angst en beven werd de wedstrijd vervolgd.
En de koers ging verder; de volgende hindernis was de Steenbeekdries. Steenbeekdries is oudvlaams voor: "brede weg van een kilometer of twee met enkele haakse bochten die flauw omhoog loopt en ook nog eens over de kasseien voert." Sindar was opnieuw de sterkste met Gert op gepaste afstand. Xander en Niek trilden bijna van de fiets maar kwamen op pure wilskracht boven en zo mochten we met zijn allen gaan genieten van een afdaling over de kasseien. We staken het spoor over en probeerden af te snijden naar de Eikenberg. Dit mislukte enigszins; er werd wel een berg beklommen maar dit was het kleine broertje van voornoemde Eikenberg. De dookomst was wederom S-G-X-N.
Toen werd het even wat rustiger; over een grote geasfalteerde weg gingen we richting Brakel. Na een paar kilometer volgde een afslag en kregen we Foreest en daarna Leberg voor de kiezen. Sander en Gert vochten mooie duels uit en beide heren mochten eenmaal winnen. Xander werd derde maar de afstand tot de twee toppers werd kleiner en kleiner. Ook Niek kwam in zijn ritme en optimistisch gingen we op weg naar de lunspauze. Er lagen echter nog twee uitdagingen op ons te wachten; eerst een geweldige kasseistrook waarop Sindar en Gert een gapend gat sloegen met de concurrentie die bovendien ook nog verkeerd reed. Daarna de geasfalteerde klim Berendries waar Gert één van zijn spaarzame zeges boekte. Hierop volgde een afdaling waar we de toegestane maximumsnelheid overschreden en vervolgens zette Niek vlak voor Brakel eenmaal aan op een omhooglopend stukje weg maar scoorde helaas geen officiële punten.
Na de cola en de boterham was het zo snel mogelijk naar het keerpunt in Geraardsbergen; kopman Sindar reed lek maar zijn mecaniciens hadden binnen vijf minuten het probleem verholpen. Gert sleurde aan de kop in een poging de anderen reeds voor de Muur te slopen. Dat lukte niet, integendeel: bij het binnenrijden van Geraardsbergen schoof Niek naar voren en won met overmacht de sprint op de Brug voor De Muur. Helaas voor Niek leverde ook dit kunststukje geen punten op. We reden verder, de winkelstraat in. Zaterdagmiddag, druk druk druk, Sindar aan kop en hij schoot net voor een auto van rechts langs. Gert en Niek botsten bijna op elkaar en ook Xander moest vol in de remmen. Sindar was gevlogen, maar de achtervolging werd ingezet door een ontketende Gert. Het gat van twintig meter bleef echter in stand en toen de echte beklimming begon werd het gat zelfs nog wat groter; zo groot dat het Sindar net lukte om eenmaal bovengekomen de fotocamera in de aanslag te nemen en Gerts aankomst vast te leggen op de gevoelige digitale plaat. Ook de andere matadoren kwamen fietsend boven en er is geen bewijsmateriaal waarmee kan worden aangetoond dat er op de steilere stukken gewandeld is. Niek was terecht zeer tevreden met zijn prestatie en vierde dit met een welverdiende sigaret.
Met de overwinning op de Muur was ook meteen de Grootste Herfstprijs vergeven. Sindar sluit het seizoen af met een fraaie overwinning en wist de sporen van de nederlaag op de Giau met verve uit. Sindar, gefeliciteerd!
De terugweg naar Oudenaarde verliep gesmeerd. De zon bleef maar schijnen, Xander zette zich zo nu en dan op kop en gaf hiermee nogmaals aan dat we volgend seizoen serieus rekening met hem moeten gaan houden. Niek kreeg last van de hongerklap maar precies op die plek bleek een bakkerszaak gevestigd zodat er muffins en andere voedzame waren konden worden ingeslagen.
De beklimminkjes op de terugweg stelden niks voor en door een iets te rigoureuze koerswijziging werd ook de fameuze Wolvenberg gemist zodat we op het gemak Oudenaarde binnenpeddelden. De Grootste Aller Herfstprijzen bleek uiteindelijk niet langer dan een krappe 90 kilometer maar desondanks was het rond half zes voordat we bij het omkleden onze blote rennersbillen aan de toegestroomde Vlaamse wielerfans konden tonen.
Na gedane arbeid is het goed rusten. Vlaamse pilzen werden afgewisseld met rauwe biefstuk en in de auto op de terugweg konden we live getuige zijn van een zeldzame uit-nederlaag van De Graafschap.
Heren wielrenners en ook de weergoden, hartelijk dank voor alweer een hoogtepunt in ons wielerleven. Pak je rust tijdens de winterstop en in 2008 dan staan we er weer.
11 juli 2007
Dolomieterse Driedaagse: De cijfers
Dolomieten 2007
Woensdag 27 juni:
6.30 uur vertrek, 19.00 uur aankomst San Cassiano
Donderdag 28 juni:
9.30 uur vertrek, 104 km, San Cassiano-Tre Cime di Lavaredo v.v.
Valparola, west (1e categorie), .. km, ..%, max
- Carina, 2. Sander, 3. Gert
Tre Croci, west (2e categorie), .. km, %, max.
- Sander, 2. Gert, 3. Carina
Tre Cime di Lavaredo (Buitencategorie), .. km, ..%, max
- Carina, 2. Sander, 3. Gert
Tre Croci, oost (3e categorie), .. km, ..%, max
- Gert, 2. Carina, 3. Sander
Falzarego, oost (1e categorie), ..km, ..%, max
- Sander, 2. Carina, 3. Gert
Valparola, oost (3e categorie, ..km, ..%, max
- Gert, 2. Carina, 3. Sander
Vrijdag 29 juni:
10.00 uur vertrek, 70 km, Sella Ronda
Campolongo (2e categorie)
- Sander, 2. Gert, 3. Carina
Pordoi (1e categorie)
- Sander, 2. Gert, 3. Carina
Sella (1e categorie)
- Sander, 2. Gert, 3. Carina
Gardena (2e categorie)
- Gert, 2. Sander, 3. Carina
Cassiano (4e categorie)
- Gert, 2. Sander, 3. Carina
Zaterdag 30 juni: Rustdag, excursie Cortina d’Ampezzo
Zondag 1 juli: Maratona dles Dolomites
6.15 uur startschot, 6.40 uur start, 14.14 uur finish
posto nome/località an squadra/località tempo ritardo pett assolute km/h ¦ Gardena ¦ Corvara ¦ Campolongo ¦ Selva Cadore ¦ Passo Giau ¦ Falzarego ¦563. Engelbarts Gert, NL-Den Haag 1972 En Route 8:33.14,4 3:35.27,1 (7646) Diplom M138 3665. 16,132 ¦ 3:01.23 540.¦ 3:15.24 529.¦ 3:43.53 518.¦ 4:50.03 524.¦ 6:02.01 509.¦ 7:38.14 537.¦
567. Zwienink Sander, NL-Rijswijk 1972 En Route 8:35.43,0 3:37.55,7 (7644) Diplom M138 3695. 16,055 ¦ 2:58.54 525.¦ 3:13.01 514.¦ 3:43.29 515.¦ 4:50.45 526.¦ 6:14.11 547.¦ 7:42.18 548.¦
95. van der Beek Carina, NL-Rijswijk 1973 En Route 8:54.59,4 3:12.24,9 (783) Diplom F138 184. 15,476 ¦ 3:09.55 92.¦ 3:27.01 95.¦ 3:57.39 92.¦ 5:12.20 94.¦ 6:25.46 92.¦ 7:59.59 95.¦
Doorkomsten (bruto)
Campolongo 1. Gert 2. Sander 3. Carina
Pordoi 1. Gert 2. Sander 3. Carina
Sella 1. Gert 2. Sander ~0.30 3. Carina
Gardena 1. Sander 2. Gert 2.29 3. Carina 11.01
Corvara 1. Sander 2. Gert 2.23 3. Carina 14.00
Campolongo 1. Sander 2. Gert 0.24 3. Carina 14.10
Selva Cadore 1. Gert 2. Sander 0.42 3. Carina 22.17
Giau 1. Gert 2. Sander 12.10 3. Carina 23.45
Falzarego 1. Gert 2. Sander 4.04 3. Carina 21.45
Finish 1. Gert 2. Sander 2.29 3. Carina 23.45
Beklimmingen (netto)
Campolongo 1. Gert 2. Sander 3. Carina
Pordoi
Sella
Gardena
Campolongo 1. Gert 2. Sander 1.59 3. Carina 2.09
Giau 1. Gert 2. Carina 1.28 3. Sander 11.28
Falzarego 1. Carina 2. Gert 2.00 3. Sander 6.06
10 juli 2007
Maratona 2007 in 3 etappes
donderdag 28-7 De Koningin van Lavaredo
Veel te druk op werk, thuis, eigenlijk overal. Afscheid nemen van je oude collega's; in de oude stappen. En dan de volgende dag er meteen vol tegenaan.
Vanuit het appartement gaat Gert er vol tegenaan, want het gaat meteen omhoog. Halverwege de Val Parola valt hij terug en snelt Carina naar voren. Ik volg op een bochtje. Beduusd van de omgeving, de autorit nog in de benen (maar dat hadden we alledrie toch)
Bovenop espresso, Carina uiteraard Latte. Wat is Italie toch een fijn land. Dan de afdaling naar Cortina. Dat rijdt lekker en belooft een eenvoudige klim terug.
Vanuit Cortina rijden we het parcours uit de Giro 2007.
Gert - zijn reputatie van meester bergen 2e categorie heeft ie nog steeds- leidt de dans. De laatste meters snel ik hem voorbij.
Dan naar Tre Cime. Het echte onheil: 9 km klimmen, de laatste vier 12 a 13 procent met een maximum van 17. Gert stapt om de kilometer af. Ziet het niet zitten en ziet op tegen de Giau op zondag. Ik volg Carina het eerste stuk. Ze rijdt bij me weg, maar rust tijdens de klim 2 keer uit. Het laatste stuk word ik verpletterd. Carina is de koningin van Lavaredo. Alleen de echte groten komen als eerste boven: Merckx, Herrera en nu dan Carina van der Beek. Bovenop pasta. Geweldig: niet de hele dag die zoete zooi.
De Falzarego /Valparola op de terugweg is voor mij: het is wat kouder en de klim loopt lekker 6 a 7 procent. Ik word blij van zo'n klim. Gert blijft verstoppertje spelen.
vrijdag 29-7 De Meester van de Tripel
Ik voel me beter dan op dag 1. We rijden de Sella ronde. Campalongo - Pordoi - Sella -Gardena. Wat een route, 4 gelijkmatige klimmetjes.
Carina heeft op de tweede dag traditioneel haar zwakke dag. Het baart haar zorgen, ik weet wel beter: die is zondag in vorm.
Op de Campalonogo kan ik spelen met Gert: versnellen, hem terug laten komen en weer versnellen. Ik voel me goed, ik voel me weer de koning. Uiteraard als eerste naar boven gesprint. Herhaal het truukje op de Pordoi -wat een mooie gelijkmatige klim, mijn nieuwe favoriet? -. Dacht dat Carina een flinke klap heeft gehad. Blijkt mee te vallen.
Op Sella gaat Gert er vandoor. Kom de laatste bocht weer bij en druk mijn wiel als eerste over de top. Het uitzicht aan deze kant van Sella is magistraal. Wie verzint dit soort landschappen? Het lijkt wel Grand Canyon, en dan kan je er nog fietsen ook.
De Gardena laat ik aan Gert; of wordt hij stilaan gewoon sterker. Bovenop gegeten. Pasta met uitzicht, wat een leven. Jammer dat we de wijn nog even moeten laten staan.
Ik ben meester van de Tripel.
Gert stapt onderweg niet meer af, maar kan keurig aanhaken.
zaterdag 30-7 rustdag
Gert citeert Joop: vooral de benen omhoog.
Toch gaan we winkelen.
Carina en ik eten ijs. Gert meldt dat dit volgens Joop niet mag.
De hele dag gezocht naar schoenplaatjes. Uiteindelijk toch gevonden. Gelukkig maar, je zal maar panne hebben tijdens de Maratona.
zondag 1-7 De Keizer van de Maratona
Erg vroeg op. Slecht geslapen; blijkbaar doet zo'n tocht toch wat met de nachtrust. Gert en Carina maken zich zorgen om de tijdwaarneming naar 76 km: te laat betekent geen Giau. Misschien zou dat maar beter zijn ook, maar toch: nu we hier zijn willen we de volledige Maratona rijden.
Carina mag vooraan bij de dames starten. Geeft haar een half uur voorsprong. Gert en ik starten in de grote meute.
Ik raak bij de start het carbon fietsje van een italiaantje. Hij is volledig van slag; om 6.15 uur al.
Bij de start heb ik het al veel te warm, loop te prutsen met mijn regenjack.
Gert wil graag Joop of Peter Winnen spelen. Oscar Freire is meer op zijn plaats: een paar weken geleden lag Gert nog met kramp in de berm, op dag 1 kan hij moeilijk meekomen; op dag 2 klampt hij aan en op dag 3 heeft hij zich in vorm gefietst en rijdt hij Carina en mij naar huis. Je kan het slechter plannen.
Ik compenseer een beetje door weinig te stoppen. Mijn taktiek is voor de top snel volgooien met voedsel en dan hop door zonder stoppen. Dat gaat goed tot de Colle st. Luca. Ik blijk daar Carina te hebben ingehaald. We hebben allen op tijd het 76 km punt geahaald. Hoera. Nu nog finishen.
De Giau is verschrikkelijk. Het is op, gaat niet meer. Ik voel me Breukink met hongerklop. Gert niet: die knalt er vandoor. Carina er vlak achteraan. Ik heb geen idee wie de snelste is. Ik probeer nergens meer aan te denken, maar dat lukt niet, want ik kijk tegen een steile wand.
Bovenop staan ze op me te wachten. Met een broodje. Ben niet meer in staat dankjewel te zeggen. Ben al leeg. En dan komt die Val Parola nog. De ValParola ging de vorige keer zo goed. Dit keer is het een ramp. Heb het gevoel dat iedereen me voorbij rijdt. Op de Falzarego wachten Gert en Carina. Carina blijkt dit duel te hebben gewonnen. Met laatste krachten sprint ik naar de top van de Val Parola. Dat lukt net, dan is het echt op en moet ik oppassen dat ik voldoende kracht heb om in de afdaling goed te sturen.
Als laatste van ons drietjes kom ik binnnen. Gert heeft al die tijd verstoppertje gespeeld, maar als hij er moet staan is hij er. Carina is goede tweede en had geen last meer van die zwakke tweede dag. Ik ben moe en vrees voor die paar kilometer naar huis. Ik wil liggen, gestrekt. Maar heb gelukkig wel het diploma verdiend.
Inmiddels rij ik vol trots in mijn nieuwe shirt. Die hebben we wel verdiend.
De benen zijn zoals altijd goed na zo'n inspanning. Op naar het volgende avontuur.
Veel te druk op werk, thuis, eigenlijk overal. Afscheid nemen van je oude collega's; in de oude stappen. En dan de volgende dag er meteen vol tegenaan.
Vanuit het appartement gaat Gert er vol tegenaan, want het gaat meteen omhoog. Halverwege de Val Parola valt hij terug en snelt Carina naar voren. Ik volg op een bochtje. Beduusd van de omgeving, de autorit nog in de benen (maar dat hadden we alledrie toch)
Bovenop espresso, Carina uiteraard Latte. Wat is Italie toch een fijn land. Dan de afdaling naar Cortina. Dat rijdt lekker en belooft een eenvoudige klim terug.
Vanuit Cortina rijden we het parcours uit de Giro 2007.
Gert - zijn reputatie van meester bergen 2e categorie heeft ie nog steeds- leidt de dans. De laatste meters snel ik hem voorbij.
Dan naar Tre Cime. Het echte onheil: 9 km klimmen, de laatste vier 12 a 13 procent met een maximum van 17. Gert stapt om de kilometer af. Ziet het niet zitten en ziet op tegen de Giau op zondag. Ik volg Carina het eerste stuk. Ze rijdt bij me weg, maar rust tijdens de klim 2 keer uit. Het laatste stuk word ik verpletterd. Carina is de koningin van Lavaredo. Alleen de echte groten komen als eerste boven: Merckx, Herrera en nu dan Carina van der Beek. Bovenop pasta. Geweldig: niet de hele dag die zoete zooi.
De Falzarego /Valparola op de terugweg is voor mij: het is wat kouder en de klim loopt lekker 6 a 7 procent. Ik word blij van zo'n klim. Gert blijft verstoppertje spelen.
vrijdag 29-7 De Meester van de Tripel
Ik voel me beter dan op dag 1. We rijden de Sella ronde. Campalongo - Pordoi - Sella -Gardena. Wat een route, 4 gelijkmatige klimmetjes.
Carina heeft op de tweede dag traditioneel haar zwakke dag. Het baart haar zorgen, ik weet wel beter: die is zondag in vorm.
Op de Campalonogo kan ik spelen met Gert: versnellen, hem terug laten komen en weer versnellen. Ik voel me goed, ik voel me weer de koning. Uiteraard als eerste naar boven gesprint. Herhaal het truukje op de Pordoi -wat een mooie gelijkmatige klim, mijn nieuwe favoriet? -. Dacht dat Carina een flinke klap heeft gehad. Blijkt mee te vallen.
Op Sella gaat Gert er vandoor. Kom de laatste bocht weer bij en druk mijn wiel als eerste over de top. Het uitzicht aan deze kant van Sella is magistraal. Wie verzint dit soort landschappen? Het lijkt wel Grand Canyon, en dan kan je er nog fietsen ook.
De Gardena laat ik aan Gert; of wordt hij stilaan gewoon sterker. Bovenop gegeten. Pasta met uitzicht, wat een leven. Jammer dat we de wijn nog even moeten laten staan.
Ik ben meester van de Tripel.
Gert stapt onderweg niet meer af, maar kan keurig aanhaken.
zaterdag 30-7 rustdag
Gert citeert Joop: vooral de benen omhoog.
Toch gaan we winkelen.
Carina en ik eten ijs. Gert meldt dat dit volgens Joop niet mag.
De hele dag gezocht naar schoenplaatjes. Uiteindelijk toch gevonden. Gelukkig maar, je zal maar panne hebben tijdens de Maratona.
zondag 1-7 De Keizer van de Maratona
Erg vroeg op. Slecht geslapen; blijkbaar doet zo'n tocht toch wat met de nachtrust. Gert en Carina maken zich zorgen om de tijdwaarneming naar 76 km: te laat betekent geen Giau. Misschien zou dat maar beter zijn ook, maar toch: nu we hier zijn willen we de volledige Maratona rijden.
Carina mag vooraan bij de dames starten. Geeft haar een half uur voorsprong. Gert en ik starten in de grote meute.
Ik raak bij de start het carbon fietsje van een italiaantje. Hij is volledig van slag; om 6.15 uur al.
Bij de start heb ik het al veel te warm, loop te prutsen met mijn regenjack.
Gert wil graag Joop of Peter Winnen spelen. Oscar Freire is meer op zijn plaats: een paar weken geleden lag Gert nog met kramp in de berm, op dag 1 kan hij moeilijk meekomen; op dag 2 klampt hij aan en op dag 3 heeft hij zich in vorm gefietst en rijdt hij Carina en mij naar huis. Je kan het slechter plannen.
Ik compenseer een beetje door weinig te stoppen. Mijn taktiek is voor de top snel volgooien met voedsel en dan hop door zonder stoppen. Dat gaat goed tot de Colle st. Luca. Ik blijk daar Carina te hebben ingehaald. We hebben allen op tijd het 76 km punt geahaald. Hoera. Nu nog finishen.
De Giau is verschrikkelijk. Het is op, gaat niet meer. Ik voel me Breukink met hongerklop. Gert niet: die knalt er vandoor. Carina er vlak achteraan. Ik heb geen idee wie de snelste is. Ik probeer nergens meer aan te denken, maar dat lukt niet, want ik kijk tegen een steile wand.
Bovenop staan ze op me te wachten. Met een broodje. Ben niet meer in staat dankjewel te zeggen. Ben al leeg. En dan komt die Val Parola nog. De ValParola ging de vorige keer zo goed. Dit keer is het een ramp. Heb het gevoel dat iedereen me voorbij rijdt. Op de Falzarego wachten Gert en Carina. Carina blijkt dit duel te hebben gewonnen. Met laatste krachten sprint ik naar de top van de Val Parola. Dat lukt net, dan is het echt op en moet ik oppassen dat ik voldoende kracht heb om in de afdaling goed te sturen.
Als laatste van ons drietjes kom ik binnnen. Gert heeft al die tijd verstoppertje gespeeld, maar als hij er moet staan is hij er. Carina is goede tweede en had geen last meer van die zwakke tweede dag. Ik ben moe en vrees voor die paar kilometer naar huis. Ik wil liggen, gestrekt. Maar heb gelukkig wel het diploma verdiend.
Inmiddels rij ik vol trots in mijn nieuwe shirt. Die hebben we wel verdiend.
De benen zijn zoals altijd goed na zo'n inspanning. Op naar het volgende avontuur.
09 juli 2007
22 mei 2007
Elzas 2007
woensdag 16 mei
De voorspellingen voor het weer zijn beter dan vorig jaar. Donderdag wat regen, daarna beter.
Reisdag naar Frankrijk. Ditmaal een extra passagier: de broer van Carina.
donderdag 17 mei
Toch meer regen dan verwacht / gehoopt.
Geen Bontempi in de herberg, wel andere belgen van serieuzer kaliber.
's middags ondanks regen toch maar van start gegaan voor een retourtje ballon d'Alsace.
Eerste afdaling (Mont fourche) hoor ik een pang onder me. Besluit beneden toch maar eens naar de fiets te kijken want ik wiebel wat heen en weer. Spaak gebroken, slag. Besluit niet verder te gaan en voorzichtig terug te fietsen naar de herberg en daar mijn opties te heroverwegen. Carina en Peter gaan wel verder.
Rij voorzichtig de Mont Fourche op na mijn kapotte spaak voorzichtig tussen de hele spaken te hebben gefrummeld. Blijkbaar toch niet: een km voor de top slaat de spaak los en het noodlot toe: spaak komt tussen achterderailleur. Derailleur breekt af, ketting verbogen. Vrees voor einde fietsvakantie. Ben behoorlijk chagrijnig.
We besluiten de volgende ochtend op zoek te gaan naar een fietsenmaker om iets te huren.
vrijdag 17 mei
Fietsenmaker gevonden. Geen racefietsen, eigenlijk alleen maar toerfietsen, maar ik kan gelukkig ook wel een occasion mountainbike huren. Keuze uit volgeveerd en halfgeveerd. Kies voor het laatste. Blijkt desalniettemin een brak ding en moet met mijn gewone schoenen (rubber zool van 3 cm ) in de trappers. Dat absorbeert de kracht lekker.
We maken een tocht over de Bramont, Schlucht en dan via de Route des Cretes naar de Grand Ballon, zo'n 85 km. Lig steevast laatste, maar gebruik fietsmalheur als smoes. De route blijkt geweldig en vergeleken met al die mist van vorig jaar is het uitzicht natuurlijk subliem. Wordt wel erg moet van die mountainbike. De voorvork blijkt ook nog gebroken voor de handig en alles kraakt en rammelt aan de fiets. Kom moe, maar heelhuids thuis. In ieder geval een dagje lekker bezig geweest. Peter blijkt een uitstekend klimmer, net zo veel aanleg als zijn zus.
zaterdag 18 mei
Grote tocht, hoewel we de Grand Ballon maar bij voorbaat geskipt hebben.
Eerst de Ballon d'Alsace. Een echte marteling op mijn fiets die nog steeds brakker wordt (de ketting slaat inmiddels ook wel eens over) Kan het echter niet laten naast een menneke te blijven rijden op een veel te duur carbon fietsje. Hij probeert weg te rijden nadat hij me op mijn belachelijke fiets en met mijn belachelijke schoenen eens goed heeft bekeken. Dat laat ik uiteraard to zijn grote ergernis niet gebeuren.
De andere kant van de Alsace blijkt stiller en mooier dan alles wat we tot dan toe hebben gezien. Kom de dikke broer van Pantani in de volgende klim nog tegen (Hundsruck) Status quo qua ellende.
Na de Hundsruck heb ik op de kaart een handig fietspad gezien naar de laatste col. Snijden we mooi een paar kilometer af. Dit blijkt in de praktijk een heuvelachtig parcours. We zitten nu rond de 90km en ik word moe. Ik ga vaak op de pedalen staan om te verzitten, want de lichaamshouding blijkt op zo'n mountainbike ook al niet prettig.
Dan val ik tijdens het op de pedalen staan over het stuur. Carina vreest dat ik buiten westen ben. Snelheid was gelukkig laag. Weet alles nog, behalve wat er gebeurde. Blokkeerde de ketting weer eens? Reed ik over een hobbel? Carina ziet een mond vol bloed. Verder beschadigd: arm, handen ( links 5 wonden, rechts 3), tand door lip, kin kapot (door sluiting helm?), horloge (band en wijzerplaat) aan diggelen, trouwring licht beschadigd. Blauwe plekken op ribben, elleboog en knie. Mag niet verder van vrouw. Doe het toch. 1 col en we zijn er al, toch. Ze is het er niet mee eens.
Col (Oderen) is zwaar, zeker als je gehavend bent en op een kolerefiets rijdt. Tril bij aankomst van de inspanning. 125 km onder deze omstandigheden voelt zwaarder dan zo maar een editie LBL. Kan in het vals plat naar beneden al niet meer boven de 30.
Word bij thuiskomst geweldig verzorgd. De winkelier stelde niet eens lastige vragen over de toestand waarin ik fiets kwam terugbrengen. Nu had ik de bloedvlekken ook van het stuur verwijderd.
maandag 22 mei
inmiddels bij fietsenmaker geweest voor mijn racefiets.
ik noteer:
2 nieuwe wielen (leuk man die hippe weinig spaaks wielen)
nieuwe achterderailleur
nieuwe cassette
nieuwe ketting
voorderailleur herafstellen
fiets pas klaar op 5 juni
tot zover de voorbereiding op de Dolomieten
Heb mijn voorzichtige aspiraties om in de winter te gaan mountainbiken voorlopig weer erg diep in de ijskast gezet.
De voorspellingen voor het weer zijn beter dan vorig jaar. Donderdag wat regen, daarna beter.
Reisdag naar Frankrijk. Ditmaal een extra passagier: de broer van Carina.
donderdag 17 mei
Toch meer regen dan verwacht / gehoopt.
Geen Bontempi in de herberg, wel andere belgen van serieuzer kaliber.
's middags ondanks regen toch maar van start gegaan voor een retourtje ballon d'Alsace.
Eerste afdaling (Mont fourche) hoor ik een pang onder me. Besluit beneden toch maar eens naar de fiets te kijken want ik wiebel wat heen en weer. Spaak gebroken, slag. Besluit niet verder te gaan en voorzichtig terug te fietsen naar de herberg en daar mijn opties te heroverwegen. Carina en Peter gaan wel verder.
Rij voorzichtig de Mont Fourche op na mijn kapotte spaak voorzichtig tussen de hele spaken te hebben gefrummeld. Blijkbaar toch niet: een km voor de top slaat de spaak los en het noodlot toe: spaak komt tussen achterderailleur. Derailleur breekt af, ketting verbogen. Vrees voor einde fietsvakantie. Ben behoorlijk chagrijnig.
We besluiten de volgende ochtend op zoek te gaan naar een fietsenmaker om iets te huren.
vrijdag 17 mei
Fietsenmaker gevonden. Geen racefietsen, eigenlijk alleen maar toerfietsen, maar ik kan gelukkig ook wel een occasion mountainbike huren. Keuze uit volgeveerd en halfgeveerd. Kies voor het laatste. Blijkt desalniettemin een brak ding en moet met mijn gewone schoenen (rubber zool van 3 cm ) in de trappers. Dat absorbeert de kracht lekker.
We maken een tocht over de Bramont, Schlucht en dan via de Route des Cretes naar de Grand Ballon, zo'n 85 km. Lig steevast laatste, maar gebruik fietsmalheur als smoes. De route blijkt geweldig en vergeleken met al die mist van vorig jaar is het uitzicht natuurlijk subliem. Wordt wel erg moet van die mountainbike. De voorvork blijkt ook nog gebroken voor de handig en alles kraakt en rammelt aan de fiets. Kom moe, maar heelhuids thuis. In ieder geval een dagje lekker bezig geweest. Peter blijkt een uitstekend klimmer, net zo veel aanleg als zijn zus.
zaterdag 18 mei
Grote tocht, hoewel we de Grand Ballon maar bij voorbaat geskipt hebben.
Eerst de Ballon d'Alsace. Een echte marteling op mijn fiets die nog steeds brakker wordt (de ketting slaat inmiddels ook wel eens over) Kan het echter niet laten naast een menneke te blijven rijden op een veel te duur carbon fietsje. Hij probeert weg te rijden nadat hij me op mijn belachelijke fiets en met mijn belachelijke schoenen eens goed heeft bekeken. Dat laat ik uiteraard to zijn grote ergernis niet gebeuren.
De andere kant van de Alsace blijkt stiller en mooier dan alles wat we tot dan toe hebben gezien. Kom de dikke broer van Pantani in de volgende klim nog tegen (Hundsruck) Status quo qua ellende.
Na de Hundsruck heb ik op de kaart een handig fietspad gezien naar de laatste col. Snijden we mooi een paar kilometer af. Dit blijkt in de praktijk een heuvelachtig parcours. We zitten nu rond de 90km en ik word moe. Ik ga vaak op de pedalen staan om te verzitten, want de lichaamshouding blijkt op zo'n mountainbike ook al niet prettig.
Dan val ik tijdens het op de pedalen staan over het stuur. Carina vreest dat ik buiten westen ben. Snelheid was gelukkig laag. Weet alles nog, behalve wat er gebeurde. Blokkeerde de ketting weer eens? Reed ik over een hobbel? Carina ziet een mond vol bloed. Verder beschadigd: arm, handen ( links 5 wonden, rechts 3), tand door lip, kin kapot (door sluiting helm?), horloge (band en wijzerplaat) aan diggelen, trouwring licht beschadigd. Blauwe plekken op ribben, elleboog en knie. Mag niet verder van vrouw. Doe het toch. 1 col en we zijn er al, toch. Ze is het er niet mee eens.
Col (Oderen) is zwaar, zeker als je gehavend bent en op een kolerefiets rijdt. Tril bij aankomst van de inspanning. 125 km onder deze omstandigheden voelt zwaarder dan zo maar een editie LBL. Kan in het vals plat naar beneden al niet meer boven de 30.
Word bij thuiskomst geweldig verzorgd. De winkelier stelde niet eens lastige vragen over de toestand waarin ik fiets kwam terugbrengen. Nu had ik de bloedvlekken ook van het stuur verwijderd.
maandag 22 mei
inmiddels bij fietsenmaker geweest voor mijn racefiets.
ik noteer:
2 nieuwe wielen (leuk man die hippe weinig spaaks wielen)
nieuwe achterderailleur
nieuwe cassette
nieuwe ketting
voorderailleur herafstellen
fiets pas klaar op 5 juni
tot zover de voorbereiding op de Dolomieten
Heb mijn voorzichtige aspiraties om in de winter te gaan mountainbiken voorlopig weer erg diep in de ijskast gezet.
AGR 2007
25,7 gemiddeld over 150 km.
0 koppen tomatensoep
0 keer kotsen
2 graden bij de start
20 bij de finish
50 in het stuk naar de Fromberg (voel je prof), effe lekker doorkarren
Waar moet dat heen met die vorm?
0 koppen tomatensoep
0 keer kotsen
2 graden bij de start
20 bij de finish
50 in het stuk naar de Fromberg (voel je prof), effe lekker doorkarren
Waar moet dat heen met die vorm?
De legende van Geraardsbergen
Legendes ontstaan als er bijzondere dingen gebeuren. Bijvoorbeeld als je als eerste op de Muur arriveert terwijl iedereen denkt dat je achterstand hebt. De hele dag liep gesmeerd. Op de Berendries na overal als eerste boven, terwijl Gert overal de man met de hamer aan het ontmoeten was. In Geraardsbergen wou de schakeltoestand voor niet meer. In ijltempo met de hand de ketting voor op het kleine blad gelegd en als een gek er vandoor gereden, want het zal toch niet gebeuren dat je overal als eerste finisht en dan op de Muur niet.
In het eerste stuk van de klim tref ik mijn companen. Ze zijn al zo bezig met klimmen dat ze me niet voorbij zien flitsen.
In de klim zit ik net voor een massale valpartij. Achter me moet bijna iedereen afstappen, ik heb nog net geluk.
Gert komt boven. Zelden iemand zo verbaasd zien kijken. Gert is nog op zoek naar de stoeltjeslift of de alternatieve route naar de top. Die is er dus niet.
Na de Bosberg volgt het lange stuk naar beneden naar de finish. Zit in een goede groep, maar blijk zelfs daar nog over te hebben. (40+)
Na 2 minuten rolt Carina over de streep. Een paar minuten later Gert en Beuk. Wederom kijkt Gert verrast, want dacht vooraan te zitten.
De opmerking hoe voelt het nou om een keer de beste te zijn wordt met hoongelach begroet. De legende van Geraardsbergen is geboren.
In het eerste stuk van de klim tref ik mijn companen. Ze zijn al zo bezig met klimmen dat ze me niet voorbij zien flitsen.
In de klim zit ik net voor een massale valpartij. Achter me moet bijna iedereen afstappen, ik heb nog net geluk.
Gert komt boven. Zelden iemand zo verbaasd zien kijken. Gert is nog op zoek naar de stoeltjeslift of de alternatieve route naar de top. Die is er dus niet.
Na de Bosberg volgt het lange stuk naar beneden naar de finish. Zit in een goede groep, maar blijk zelfs daar nog over te hebben. (40+)
Na 2 minuten rolt Carina over de streep. Een paar minuten later Gert en Beuk. Wederom kijkt Gert verrast, want dacht vooraan te zitten.
De opmerking hoe voelt het nou om een keer de beste te zijn wordt met hoongelach begroet. De legende van Geraardsbergen is geboren.
Abonneren op:
Posts (Atom)