Elzas 2007

woensdag 16 mei

De voorspellingen voor het weer zijn beter dan vorig jaar. Donderdag wat regen, daarna beter.
Reisdag naar Frankrijk. Ditmaal een extra passagier: de broer van Carina.

donderdag 17 mei
Toch meer regen dan verwacht / gehoopt.
Geen Bontempi in de herberg, wel andere belgen van serieuzer kaliber.
's middags ondanks regen toch maar van start gegaan voor een retourtje ballon d'Alsace.
Eerste afdaling (Mont fourche) hoor ik een pang onder me. Besluit beneden toch maar eens naar de fiets te kijken want ik wiebel wat heen en weer. Spaak gebroken, slag. Besluit niet verder te gaan en voorzichtig terug te fietsen naar de herberg en daar mijn opties te heroverwegen. Carina en Peter gaan wel verder.
Rij voorzichtig de Mont Fourche op na mijn kapotte spaak voorzichtig tussen de hele spaken te hebben gefrummeld. Blijkbaar toch niet: een km voor de top slaat de spaak los en het noodlot toe: spaak komt tussen achterderailleur. Derailleur breekt af, ketting verbogen. Vrees voor einde fietsvakantie. Ben behoorlijk chagrijnig.
We besluiten de volgende ochtend op zoek te gaan naar een fietsenmaker om iets te huren.

vrijdag 17 mei
Fietsenmaker gevonden. Geen racefietsen, eigenlijk alleen maar toerfietsen, maar ik kan gelukkig ook wel een occasion mountainbike huren. Keuze uit volgeveerd en halfgeveerd. Kies voor het laatste. Blijkt desalniettemin een brak ding en moet met mijn gewone schoenen (rubber zool van 3 cm ) in de trappers. Dat absorbeert de kracht lekker.
We maken een tocht over de Bramont, Schlucht en dan via de Route des Cretes naar de Grand Ballon, zo'n 85 km. Lig steevast laatste, maar gebruik fietsmalheur als smoes. De route blijkt geweldig en vergeleken met al die mist van vorig jaar is het uitzicht natuurlijk subliem. Wordt wel erg moet van die mountainbike. De voorvork blijkt ook nog gebroken voor de handig en alles kraakt en rammelt aan de fiets. Kom moe, maar heelhuids thuis. In ieder geval een dagje lekker bezig geweest. Peter blijkt een uitstekend klimmer, net zo veel aanleg als zijn zus.

zaterdag 18 mei
Grote tocht, hoewel we de Grand Ballon maar bij voorbaat geskipt hebben.
Eerst de Ballon d'Alsace. Een echte marteling op mijn fiets die nog steeds brakker wordt (de ketting slaat inmiddels ook wel eens over) Kan het echter niet laten naast een menneke te blijven rijden op een veel te duur carbon fietsje. Hij probeert weg te rijden nadat hij me op mijn belachelijke fiets en met mijn belachelijke schoenen eens goed heeft bekeken. Dat laat ik uiteraard to zijn grote ergernis niet gebeuren.
De andere kant van de Alsace blijkt stiller en mooier dan alles wat we tot dan toe hebben gezien. Kom de dikke broer van Pantani in de volgende klim nog tegen (Hundsruck) Status quo qua ellende.
Na de Hundsruck heb ik op de kaart een handig fietspad gezien naar de laatste col. Snijden we mooi een paar kilometer af. Dit blijkt in de praktijk een heuvelachtig parcours. We zitten nu rond de 90km en ik word moe. Ik ga vaak op de pedalen staan om te verzitten, want de lichaamshouding blijkt op zo'n mountainbike ook al niet prettig.
Dan val ik tijdens het op de pedalen staan over het stuur. Carina vreest dat ik buiten westen ben. Snelheid was gelukkig laag. Weet alles nog, behalve wat er gebeurde. Blokkeerde de ketting weer eens? Reed ik over een hobbel? Carina ziet een mond vol bloed. Verder beschadigd: arm, handen ( links 5 wonden, rechts 3), tand door lip, kin kapot (door sluiting helm?), horloge (band en wijzerplaat) aan diggelen, trouwring licht beschadigd. Blauwe plekken op ribben, elleboog en knie. Mag niet verder van vrouw. Doe het toch. 1 col en we zijn er al, toch. Ze is het er niet mee eens.
Col (Oderen) is zwaar, zeker als je gehavend bent en op een kolerefiets rijdt. Tril bij aankomst van de inspanning. 125 km onder deze omstandigheden voelt zwaarder dan zo maar een editie LBL. Kan in het vals plat naar beneden al niet meer boven de 30.
Word bij thuiskomst geweldig verzorgd. De winkelier stelde niet eens lastige vragen over de toestand waarin ik fiets kwam terugbrengen. Nu had ik de bloedvlekken ook van het stuur verwijderd.

maandag 22 mei
inmiddels bij fietsenmaker geweest voor mijn racefiets.
ik noteer:
2 nieuwe wielen (leuk man die hippe weinig spaaks wielen)
nieuwe achterderailleur
nieuwe cassette
nieuwe ketting
voorderailleur herafstellen
fiets pas klaar op 5 juni
tot zover de voorbereiding op de Dolomieten

Heb mijn voorzichtige aspiraties om in de winter te gaan mountainbiken voorlopig weer erg diep in de ijskast gezet.

AGR 2007

25,7 gemiddeld over 150 km.
0 koppen tomatensoep
0 keer kotsen
2 graden bij de start
20 bij de finish
50 in het stuk naar de Fromberg (voel je prof), effe lekker doorkarren
Waar moet dat heen met die vorm?

De legende van Geraardsbergen

Legendes ontstaan als er bijzondere dingen gebeuren. Bijvoorbeeld als je als eerste op de Muur arriveert terwijl iedereen denkt dat je achterstand hebt. De hele dag liep gesmeerd. Op de Berendries na overal als eerste boven, terwijl Gert overal de man met de hamer aan het ontmoeten was. In Geraardsbergen wou de schakeltoestand voor niet meer. In ijltempo met de hand de ketting voor op het kleine blad gelegd en als een gek er vandoor gereden, want het zal toch niet gebeuren dat je overal als eerste finisht en dan op de Muur niet.
In het eerste stuk van de klim tref ik mijn companen. Ze zijn al zo bezig met klimmen dat ze me niet voorbij zien flitsen.
In de klim zit ik net voor een massale valpartij. Achter me moet bijna iedereen afstappen, ik heb nog net geluk.
Gert komt boven. Zelden iemand zo verbaasd zien kijken. Gert is nog op zoek naar de stoeltjeslift of de alternatieve route naar de top. Die is er dus niet.

Na de Bosberg volgt het lange stuk naar beneden naar de finish. Zit in een goede groep, maar blijk zelfs daar nog over te hebben. (40+)
Na 2 minuten rolt Carina over de streep. Een paar minuten later Gert en Beuk. Wederom kijkt Gert verrast, want dacht vooraan te zitten.
De opmerking hoe voelt het nou om een keer de beste te zijn wordt met hoongelach begroet. De legende van Geraardsbergen is geboren.