Zwienokourov magistraal in Luik

Op een zonovergoten zondag in mei toonde een ijzersterke Alexandre Zwienokourov in gezelschap van zijn vaste trainingsmaatje Carina Zwienokourova nog maar eens zijn klasse.
Om 5 uur ging de wekker al. Er moest vanuit het huisje nog een uurtje parcoursverkenning gedaan worden voordat de familie Zwieno bij de start stond. Dus werd gekoerst langs Stavelot en Spa naar Tilff, alwaar nog een mooi plekje op 100 m van de start beschikbaar was. En zoals Guggenheimer altijd zegt: je kan maar beter goed geparkeerd staan. Behalve op de fiets, voegt Zwieno daar aan toe.

Monstertocht over 255 km

Om 6:45 klonk het verlossende startschot van de monstertocht naar Bastenaken en weer terug met een scala aan klassieke en minder bekende hellingen voor de boeg. De organisatie had het aantal af te leggen kilometers gemakshalve verhoogd tot een monsterlijke 255 (!), maar daar verder geen ruchtbaarheid aan gegeven.

Rugzak

Vanaf het begin zat het tempo er lekker in en dat zou tot aan de finish niet meer veranderen. Zowel Zwieno als Zwienokourova hadden er zin in en raasden met een indrukwekkend gemiddelde van 25.0 (!!) naar de finish.
De eerste honderd kilometers waren overduidelijk voor Zwienokourov, met beklimmingen van de Chambralles, de Werbomont, en de Bonnerue. Daarna begon Zwieno last van zijn rug te krijgen en een inzinking volgde. Zwienokourova doet over dat soort dingen niet moeilijk, pakt de zak over en stampt door naar Bastenaken. Na de rustpauze herstelde Zwieno weer en het duo kon in de buik van het peloton doorkarren naar de Mont Le Soie, een onbekend, maar pittig ding.

Na km 175 begon het bekende stuk met de Wanne, hoeveel de klim niet bij de kerk startte, maar een afslag verder. Het viel Zwieno op dat Zwienokourova nooit uit de achteruitkijkspiegel verdween en het gaatje van 50 meter mocht dan ook geen naam hebben. Vanuit de Wanne werd afgedaald naar Stavelot en de Amermont opgedraaid. Zwienokourova bleek inmiddels goed op gang en pedaleerde soepel van Zwieno weg. Dit kunststukje zou ze niet veel later op de Rosier herhalen.

Elastiek

De Vecquee kreeg het rennersechtpaar wegens werkzaamheden of zoiets cadeau en er werd direct gedaald naar de voet van de Redoute. Zwieno klampte een goed groepje aan en had de achilleshiel van Zwienokourova gevonden: halverwege een groep koersen is niet haar ding. Ze hangt aan het elastiek dat onherroepelijk een keer breekt. Kova is meer het type van Moorsel: vanaf de kop alles willen overzien en van daaruit haar klasse tonen. De lange afdaling kon Zwieno goed gebruiken om zich te herpakken en na 230 kilometer mocht hij dan eindelijk de Redoute opknallen.

Eindsprint

Na de Redoute mocht in deze versie ook nog even de relatief lichte Hornay op gereden worden met de Sart Tilman als sluitstuk na 252 kilometer koers. Zwienokourova vond het mooi geweest en deed rustig aan; Zwieno bleek nog testoreron over te hebben en liet voor een laatste keer zijn visitekaartje achter. Terwijl onderweg nog gauw even een winterkilo werd achtergelaten begint de vorm voor het hooggebergte zich af te tekenen.