Armstront imponeert in de Hoge Vogezen

Na een uiterst succesvolle tournee door de Ardennen, stond Armstront voor een iets zwaardere beproeving: de Vogezen. De puisten die hier liggen reiken weliswaar niet tot in de hemel maar het is toch andere koek dan de brug over de Vliet of een schelpenpad door de duinen. Armstront werd hiermede reeds geconfronteerd toen per automobiel het basiskamp werd gezocht. Dit bleek te liggen aan een die middag nog beteerd en daarna met steentjes bestrooid weggetje op 900 meter hoogte nabij het plaatsje Ventron. Bij het manouvreren over dit weggetje wist de ervaren coureur fraaie sporen op het wegdek te trekken die tot in den eeuwigheid zullen blijven herinneren aan het feit dat hij hier ooit voorbijtrok.
Voordat de fiets werd gehanteerd, vond eerst wat auto-matische parcoursverkenning plaats. Het gezelschap toog naar de Ballon d'Alsace en parkeerde een kilometer onder de top, waarop wandelend het laatste stukje werd volbracht. Armstront keek goed om zich heen maar zag geen uitdaging in deze berg. De ervaren renner kwam op het lumineuze idee om vanuit basiskamp Le Haut Riant (900 m) af te dalen naar Ventron (500 m) en via de weg naar de Col d'Oderen op een gegeven moment af te buigen naar een smal paadje dat zou moeten leiden tot een doorkomst bovenop de Grand Ventron (1200 m). Aldus geschiedde. Solo kwam Armstront boven en ook in de afdaling nam hij het voortouw. Na een korte afdaling wachtte de Col de La Vierge: een peuleschil. Bovenop gekomen werd afgedaald naar de Col du Bramont, waarna de afdaling richting skioord La Bresse werd ingezet. Voorbij La Bresse, op weg naar Cornimont, werd linksaf gebogen om de gevreesde Brabant te bedwingen. Het ging allemaal van een leien dakje. Armstront reeg de bergpunten aaneen. Na de afdaling richting Cornimont werd wederom de weg richting Col d'Oderen ingezet, maar na een kilometer werd het steile pad naar Le Haut Riant gekozen. Hier moest de moegestreden Armstront kortstondig zijn meerdere erkennen in een combinatie van steilte, belabberd wegdek bestaande uit afwisselend diepe gaten en bergen met grint, en tsja, het moet gezegd, ook de jaren beginnen te tellen natuurlijk. Geen man overboord, Armstrong kaapte wel degelijk de zege voor ieders neus weg.
De volgende Vogezenrit betrof een autoverkenning van een deel van de fameuze Route des Crêtes. Na op de Col de la Schlucht vergeefs gezocht te hebben naar een parkeerplek, werd na een tussenstop uiteindelijk nabij de beruchte Hohneck halt gehouden. Te voet ging de renner-zonder-fiets naar boven en overzag daar het parcours van de eerstvolgende rit per fiets.
Terwijl het gevolg van Armstront de volgende dag neerstreek aan het Lac de Kruth/Wildenstein, stapte de gretige renner op zijn trouwe Gazelle en begon aan de klim richting Trehkopf/Le Markstein. Na een pittig begin vlakte de weg af en de renner bereikte in uitstekende conditie de top, alwaar hij vaststelde dat het naar de Grand Ballon nog slechts 7 vrij vlakke kilometers zou zijn. Aangezien een renner met de staat van dienst van Armstront daar geen bevrediging uit zou halen, werd gepoogd de Platzerwasel te identificeren. Dit lukte, maar helaas moest de renner vaststellen dat hij deze beruchte doorkomst in de tour beter vanaf de andere kant had kunnen doen. Armstront keerde weer richting Route des Crêtes en slingerde langs allerlei toppen met vreemdsoortige namen (Hahnenbrunnen?) vooraleer de afdaling richting La Bresse werd ingezet. Een korte klim naar de Col de Bramont, een bochtige afdaling en daar dook het verkoelende Lac weer op. Armstront besloot geen verkoelende duik te nemen, aangezien echtgenote haar vermoeden uitsprak dat het Lac fungeert als stortplaats voor menselijke uitwerpselen. En daar is Armstront niet van gediend.
Kort samengevat: de Vogezen zijn toegevoegd aan het toch al indrukwekkende palmares van zevenvoudig tourwinnaar Gance Armstront. Wie kan deze renner nog stoppen?