Spontaan wielrenners huldigen = lol
25 september 2010
24 september 2010
Schumelbarts niet eens met kritiek
SINGAPORE - Zevenvoudig wereldkampioen Schumelbarts is het niet eens met de kritiek dat hij niet meer goed genoeg zou zijn voor de Pro Tour. ''Het team heeft tijd nodig en ik heb tijd nodig'', zei de Achterhoeker vrijdag.
De prestaties van Schumelbarts, die dit seizoen zijn rentree maakte bij Gazelle, blijven achter bij de verwachtingen. De veteraan reikte dit jaar nog niet hoger dan de derde plaats.
In de WK-stand staat Schumelbarts na veertien races 'slechts' negende. Oud-teambaas Stephanio Wittore noemde de rentree van Schumelbarts zelfs ''een vergissing''.
De coureur is echter niet van plan de wielersport vaarwel te zeggen. ''Jullie komen niet van me af. Het doel is om het kampioenschap te winnen. Hoe eerder hoe beter'', aldus de Achterhoeker.
Zie ook: http://www.nu.nl/sport/2341042/schumacher-niet-eens-met-kritiek.html
Test doorgegeven aan Raúl Alcalá
Nuevo Laredo - Raúl Alcalá bezoek om te concurreren in de International Cycling Tour, georganiseerd door de stad Laredo diende als voorbereiding op hun volgende inzet te streven om te komen tot de Pan American Games. De beroemde wielrenner Raúl Alcalá nam de derde plaats, evenals alle deelnemers hadden de route gecompliceerde na de regen geïntensiveerd in de loop van 11 mijl. Raúl proberen om aanwezig te zijn in alle competities mogelijk om een pass te krijgen tot de pan, een prestatie die terug te brengen jullie zoekt 46 jaar na de pensionering. "Niet dit jaar wil ik stoppen, ik blijf rennen, naar de Ronde van Guatemala, de Ronde van Puebla, Panama, Costa Rica en in januari Táchira, om de 2011 Pan-Amerikaanse Spelen te bereiken", zegt Raúl.
Athlete of the Week: BeuKing
From: USA Today 09-20-2010 
GREENVILLE, S.C. - BeuKing won the USA Cycling professional road race championship. He is the first rider under age 40 (he's 38) to win the 115-mile event — and he beat some of cycling's top pros, including time trial national champion Taylor Zwienney and Tour de France veterans Gerte Hincapie and Roelevi Leipheimer.
King, the current USA Cycling U38 road race national champion, finished in 4 hours, 44 minutes and 56.9 seconds. Alex Candelario won the silver medal with a time of 4:46:30.9 and Kiel Reijnen won bronze (4:46:31.0).
Athlete of the week: King wins USA Cycling road race championship
GREENVILLE, S.C. - BeuKing won the USA Cycling professional road race championship. He is the first rider under age 40 (he's 38) to win the 115-mile event — and he beat some of cycling's top pros, including time trial national champion Taylor Zwienney and Tour de France veterans Gerte Hincapie and Roelevi Leipheimer.
King, the current USA Cycling U38 road race national champion, finished in 4 hours, 44 minutes and 56.9 seconds. Alex Candelario won the silver medal with a time of 4:46:30.9 and Kiel Reijnen won bronze (4:46:31.0).
21 september 2010
Backroads Century
BERRYVILLE, VA - Nog maar twee weken terug uit Italie, en nog niet eens fysiek hersteld van de inspanningen in de Alpen, stond al weer een volgende uitdaging op de kalender: De Backroads Century. Vrij vertaald: honderd mijl door de Achterhoek. Dat kon ik natuurlijk niet laten lopen, en vol goede (over)moed had ik me al voor aanvang van de Giro della Gladiola ingeschreven voor dit evenement. Voor het eerst sinds Luik-Bastenaken-Luik 2007 weer een tocht van boven de 150 km. En, de recente ontberingen in de Italiaanse Alpen niet meegerekend, zelfs de eerste keer boven de 100 sinds drie jaar.Gelukkig bleek al snel dat de conditie van de Giro mee teruggekomen was naar de VS, en dat die ook voor het betere duurwerk ingezet kan worden. De al sinds de derde dag van de Giro onwillige kuitspier protesteerde nog wel, en ook het zitvlak was liever nog wat langer weggebleven bij het smalle racezadel, maar de rest van het lijf vond het toch wel weer heerlijk op de fiets. De omstandigheden gaven daar ook alle aanleiding toe. Vertrekken bij een graad of 15 en een opkomend zonnetje, binnenkomen bij een temperatuur van tegen de 30, na een kleine zes uur in het zadel.
De Achterhoek in Virginia is daarbij een prachtig gebied. Wel wat heuvelachtiger dan de Hollandsche variant, maar qua hoogteverschillen nauwelijks moeilijker dan de Lochemse Berg en het Peeske. Maar dit komt vooral doordat de route voerde door de Shenandoah Valley, en de bijbehorende Shenandoah Ridge in het westen liet liggen. Die bewaar ik voor een later moment.
Voor meer fotomateriaal van de omgeving:
15 september 2010
14 september 2010
Stelvio Gate
Onderzoeksjournalisten van de Gazette dello Sport hebben Fotostudio3.com beticht van plagiaat. Deze commerciele fotograaf biedt op haar website actiefoto's van klimmende wielrenners aan, die voor een bedrag van 12 Euro zijn te downloaden. Archiefonderzoek heeft echter tot ernstige verdenkingen van fotofraude geleid. Links ziet u een vermoedelijk bewerkte foto van Beuke Mollema, zogenaamd op de Stelvio. Rechts het origineel genomen in de straten rondom New York en reeds eerder gepubliceerd op deze weblog. De onderzoeksjournalisten suggereren dat de foto is gefotoshopt. Waarschijnlijk met Paint.
13 september 2010
Dag 1. Passo dello Stelvio en Het Oude Wielrennen revisited
Er zijn bloggers op DDODG met een allergie voor Maarten Ducrot. Voor anderen is het genoeg als hij een toontje lager zou zingen. Maar hoe groot de weerzin tegen de retoriek van Het Nieuwe Wielrennen ook is, niemand had verwacht dat de helden van DDODG zich in de huidige fase van hun carriere alsnog tot het Oude Wielrennen zouden bekeren. Vandaar de grote verrassing toen Schumelbarts onlangs op deze blog bekendmaakte zijn hartslag bij te houden tijdens futiele trainingsrondjes op de Grosser Beerberg nabij Darmstad (D). Nog groter was de schok toen ook Zwieno(kourov) en Beuke (Mollema) op de heenreis toegaven dat zij hun inspanningen door een hartslagmeter lieten begrenzen. Het ontbrak nog net aan instructies vanuit de wagen.
De invloed van deze technologie kwam al vroeg in de eerste beklimming van de Stelvio aan het licht. Vlak na het uitrijden van de bebouwde kom van Bormio - het warmrijden zat er bijna op - zei Zwieno’s hartslagmeter ‘rustig aan’. Daar gehoorzaamde de drager van de gele trui aan. Hij wist dat zijn klassement niet in gevaar zou komen (zie elders op DDODG). Omdat het klokje niet boven de 170 diende te komen duurde het even voordat de ‘Kazachse Fignon’ de top zou bereiken.
Schumelbarts hield ondertussen nukkig stand op deze berg. Zijn hartslagmeter gaf iets meer dan 170 aan, maar dat was nog steeds maar 80% van het maximum (211), dat later in de week tussen de Mortirolo en de Gavia werd bereikt. Bij het oppompen van een band. Op de Stelvio volgde hij het peloton door tunnels en scherpe bochten. Dat beloofde een mooie week voor de rossige laatbloeier. Totdat ook zijn hartslagmeter zei dat hij moest passen. Of plassen. Of zoiets.
Hij kwam nog wel sterk terug en hing daarna lang aan het elastiek, maar de aansluiting met de stevig doortrekkende kopgroep lukte niet meer. In de kopgroep, met daarin onder andere Heinrich Nahaussler en Beuke Mollema, liet laatstgenoemde zich niet door zijn hartslagmeter inperken. Beuke verkoos weergave van actuele stijgingspercentages op zijn apparaat. Misschien bekeek hij ook wel het lokale weerbericht, teletekst of een foto van zijn vrouw. In ieder geval fietste hij stevig door naar de top, de afslag richting Zwitserland (Passo Umbrail). De kopgroep kwam gezamenlijk boven zonder voor de bergpunten te sprinten. Nahaussler kon niet meer en Beuke had er geen zin in - dat is tegenwoordig (lees: in het Oude Wielrennen) meer iets voor miezerige Fransmannetjes als Voeckler, Pineau of Charteau.
Bijna dezelfde puntenverdeling als op de Stelvio vanaf Bormio stond ook in het Verdict van de Stelvio vanaf Prato, de terugweg. Zwieno had na een koude afdaling en een warm kopje koffie precies tien minuten voorsprong gekregen om niet teveel in het rood te hoeven rijden. Hij reed immers ook al in het geel. Schumel en Beuke wilden die achterstand graag zo gauw mogelijk inlopen. Voor Nahaussler ging dat veel te hard, al was het maar omdat 
er nog zo’n 1800 meter geklommen moesten worden. Afstoppen aan de voorkant hielp niet. Daarom wees hij Schumelbarts erop dat zijn hartslag te hoog was. Hielp ook niets. Ze gingen er in gestrekte draf vandoor en pakten gauw een paar honderd meter. Totdat Schumel Beuke afzette met de opdracht: “Nu moet je het zelf afmaken”. De eerste bocht van de Stelvio (48) was op dat moment bijna bereikt. Fotostudio3.it schoot daar ergens een paar mooie kiekjes van okselfris ogende wielrenmodellen.
De werkelijkheid achter deze foto van een frisse Schumel is dat hij zojuist even was afgestapt om zelf ook wat foto’s te maken.
Zwieno en Beuke hielden het hartslagmetertje in de veilige zone en Schumel inmiddels ook. Vanaf bocht 20 begon Nahaussler aan zijn inhaalrace. Eén voor één maakte hij een praatje met zijn opponenten. Eerst met Schumel, die hem geluk wenste. Toen met Zwieno, die kon vertellen wat de voorsprong van de koploper was. En uiteindelijk met de koploper zelf, Beuke Mollema, die het als welkomstwoord bij een welgemeend ‘motherfucker’ hield. Op dat moment begroef ook Nahaussler het Nieuwe Wielrennen met een laf combinevoorstel om niet voor de punten te hoeven sprinten. Beuke kon alleen nog maar knikken.
Of keek hij op zijn meter?
De invloed van deze technologie kwam al vroeg in de eerste beklimming van de Stelvio aan het licht. Vlak na het uitrijden van de bebouwde kom van Bormio - het warmrijden zat er bijna op - zei Zwieno’s hartslagmeter ‘rustig aan’. Daar gehoorzaamde de drager van de gele trui aan. Hij wist dat zijn klassement niet in gevaar zou komen (zie elders op DDODG). Omdat het klokje niet boven de 170 diende te komen duurde het even voordat de ‘Kazachse Fignon’ de top zou bereiken.
Schumelbarts hield ondertussen nukkig stand op deze berg. Zijn hartslagmeter gaf iets meer dan 170 aan, maar dat was nog steeds maar 80% van het maximum (211), dat later in de week tussen de Mortirolo en de Gavia werd bereikt. Bij het oppompen van een band. Op de Stelvio volgde hij het peloton door tunnels en scherpe bochten. Dat beloofde een mooie week voor de rossige laatbloeier. Totdat ook zijn hartslagmeter zei dat hij moest passen. Of plassen. Of zoiets.
Hij kwam nog wel sterk terug en hing daarna lang aan het elastiek, maar de aansluiting met de stevig doortrekkende kopgroep lukte niet meer. In de kopgroep, met daarin onder andere Heinrich Nahaussler en Beuke Mollema, liet laatstgenoemde zich niet door zijn hartslagmeter inperken. Beuke verkoos weergave van actuele stijgingspercentages op zijn apparaat. Misschien bekeek hij ook wel het lokale weerbericht, teletekst of een foto van zijn vrouw. In ieder geval fietste hij stevig door naar de top, de afslag richting Zwitserland (Passo Umbrail). De kopgroep kwam gezamenlijk boven zonder voor de bergpunten te sprinten. Nahaussler kon niet meer en Beuke had er geen zin in - dat is tegenwoordig (lees: in het Oude Wielrennen) meer iets voor miezerige Fransmannetjes als Voeckler, Pineau of Charteau.
Bijna dezelfde puntenverdeling als op de Stelvio vanaf Bormio stond ook in het Verdict van de Stelvio vanaf Prato, de terugweg. Zwieno had na een koude afdaling en een warm kopje koffie precies tien minuten voorsprong gekregen om niet teveel in het rood te hoeven rijden. Hij reed immers ook al in het geel. Schumel en Beuke wilden die achterstand graag zo gauw mogelijk inlopen. Voor Nahaussler ging dat veel te hard, al was het maar omdat 
er nog zo’n 1800 meter geklommen moesten worden. Afstoppen aan de voorkant hielp niet. Daarom wees hij Schumelbarts erop dat zijn hartslag te hoog was. Hielp ook niets. Ze gingen er in gestrekte draf vandoor en pakten gauw een paar honderd meter. Totdat Schumel Beuke afzette met de opdracht: “Nu moet je het zelf afmaken”. De eerste bocht van de Stelvio (48) was op dat moment bijna bereikt. Fotostudio3.it schoot daar ergens een paar mooie kiekjes van okselfris ogende wielrenmodellen.
De werkelijkheid achter deze foto van een frisse Schumel is dat hij zojuist even was afgestapt om zelf ook wat foto’s te maken.
Zwieno en Beuke hielden het hartslagmetertje in de veilige zone en Schumel inmiddels ook. Vanaf bocht 20 begon Nahaussler aan zijn inhaalrace. Eén voor één maakte hij een praatje met zijn opponenten. Eerst met Schumel, die hem geluk wenste. Toen met Zwieno, die kon vertellen wat de voorsprong van de koploper was. En uiteindelijk met de koploper zelf, Beuke Mollema, die het als welkomstwoord bij een welgemeend ‘motherfucker’ hield. Op dat moment begroef ook Nahaussler het Nieuwe Wielrennen met een laf combinevoorstel om niet voor de punten te hoeven sprinten. Beuke kon alleen nog maar knikken. Of keek hij op zijn meter?
Giro della Gladiola 2010
De Giro della Gladiola 2010 leverde als verwacht vele verhalen op, maar die over de strijd om d
e truien bleken uiteindelijk de minst interessante. Zwienokourov droeg de leiderstrui van het begin tot het eind en duldde daarin geen concurrentie. De strijd om het bergtricot was evenmin spannend. Met de Tour de France van 2008 nog vers in het geheugen, gingen de wielerliefhebbers er eens goed voor zitten. De strijd die toen in de laatste beklimming van de Alpe d'Huez in een nieuwe recordtijd in het voordeel van Nahaussler werd beslist (zie elders op DDODG), zou nu nog wel eens spannender kunnen worden. Gance Armstront had zijn trainingsarbeid ten opzichte van toen verdubbeld, een heuse hartslagmeter op z'n fiets laten monteren, en deze ook nog eens voor een extra grote beurt naar zijn mecanicien gebracht. Zwienokourov was al eerder naar de Italiaanse Alpen afgereisd voor een heus trainingskamp, bracht kennis van alle beklimmingen mee, en lag als vanouds een paar duizend trainingskilometers op de rest voor. Rollullus Nahaussler was afgetrainder dan ooit tevoren, de jongste en verreweg de lichtste van het peloton en had in de aanloop naar de Giro het Deventer uitgaansleven gedisciplineerd links laten liggen. Beukink, tenslotte, had ook niets aan het toeval overgelaten. Met Amerikaans materiaal en dito trainingsmethoden had hij zich gedegen voorbereid. De Giro zou zijn eerste koers op Europese bodem zijn sinds de Tour van 2008.
De etappe naar belastingparadijs Livigno was bedoeld als tussenetappe, zeker met in elk been een Stelvio. Desondanks moest er toch weer vier keer tot boven de 2200 meter geklommen worden; beide passen werden van beide kanten opgereden. Voor het perspectief: vertrekpunt Bormio ligt op 1200 meter, keerpunt Livigno op 1800. Rollulus had er zin in deze dag, en schudde eens flink aan de boom. Beukink had als vanouds moeite zich weer op te laden na terrasbezoek. Armstront ontpopte zich tot meesterknecht en verdiende in de afdaling en passant de bijnaam Kenny van Hummelbarts. En Zwieno, hij maalde voort.
Armstront en Beukink ontdekten in Temu een brommerhandelaar die nog precies een buitenband (van het merk Vredestein) in voorraad had. Met behulp van een tweede buitenband die in diens vuilnisbak gevonden werd, en aldus aan een niet meer gedacht tweede leven kon beginnen, kon toen toch nog fietsend aan de thuisreis begonnen worden. (Armstront's derailleur was inmiddels op miraculeuze wijze spontaan weer gaan werken). Die thuisreis voerde, terwijl de avond al aan het beginnen was, vanuit Ponte di Legno, over de Passo di Gavia. De echt historisch kant dus. Nu de wedstrijd geneutraliseerd was konden de renners de tijd nemen om van het uitzicht en de ondergaande zon te genieten. De Gavia blijft echter de Gavia, en zeker op het eind had hij nog een aantal venijnige verrassingen in petto. Allereerst de pikdonkere tunnel een paar kilometer onder de top. Daarnaast de (traditionele) bloedneus van Gance. En natuurlijk de langzaam leeglopende achterband van Beukink (inderdaad, de reservebinnenband van Raoul - hij had het kunnen weten). Het echte venijn zat 'm echter niet in de beklimming, maar op de top en in de afdaling. Bovenop gaf de thermometer -1 aan. De snerpende tegenwind, gecombineerd met de bezwete lichamen en halve wielerhandschoentjes, deden dit aanvoelen als -10. Zo werd toch nog enigszins gevoeld hoe dat in '88 geweest moet zijn. Een rillende lijdensweg tot in Bormio, na 25 km afdaling. Maar weer een mooie ervaring rijker. 
Een toetje. Vanuit het appartement naar boven en weer terug. 20 km uit en thuis, en ook buiten mededinging omdat hij op verschillende dagen door de deelnemers is beklommen. Armstront mag het zijn berg noemen, omdat hij als enige 2 maal naar boven is gereden. Zijn in de eerste beklimming opgedane parcourskennis leverde hem op de laatste dag nog de prijs van meest strijdlustige renner op, en punten op de top. Appelpunten.
Een schitterende Giro della Gladiola werd met uitzicht op Bormio afgesloten. Zwieno kreeg de gele leiderstrui definitief omgehangen en at er alvast een winterkilootje bij. Rollullus deed voldoende inspiratie op voor een dissertatie over doping. Armstront weet dat fietsen onder de 160 h.p.m. hem alle bergen overkrijgt, maar nooit als eerste. Beukink weet dat fietsen rond de 185 h.p.m. hem in veel kortere tijd boven krijgt, maar hoe lang houdt hij dit nog vol? Voldoende stof voor verdere filosoferen op uw favoriete wielerblog. Voldoende heroiek om er weer een winter tegen aan te kunnen. En hopelijk voldoende inspiratie voor een volgende grote ronde op DDODG.
e truien bleken uiteindelijk de minst interessante. Zwienokourov droeg de leiderstrui van het begin tot het eind en duldde daarin geen concurrentie. De strijd om het bergtricot was evenmin spannend. Met de Tour de France van 2008 nog vers in het geheugen, gingen de wielerliefhebbers er eens goed voor zitten. De strijd die toen in de laatste beklimming van de Alpe d'Huez in een nieuwe recordtijd in het voordeel van Nahaussler werd beslist (zie elders op DDODG), zou nu nog wel eens spannender kunnen worden. Gance Armstront had zijn trainingsarbeid ten opzichte van toen verdubbeld, een heuse hartslagmeter op z'n fiets laten monteren, en deze ook nog eens voor een extra grote beurt naar zijn mecanicien gebracht. Zwienokourov was al eerder naar de Italiaanse Alpen afgereisd voor een heus trainingskamp, bracht kennis van alle beklimmingen mee, en lag als vanouds een paar duizend trainingskilometers op de rest voor. Rollullus Nahaussler was afgetrainder dan ooit tevoren, de jongste en verreweg de lichtste van het peloton en had in de aanloop naar de Giro het Deventer uitgaansleven gedisciplineerd links laten liggen. Beukink, tenslotte, had ook niets aan het toeval overgelaten. Met Amerikaans materiaal en dito trainingsmethoden had hij zich gedegen voorbereid. De Giro zou zijn eerste koers op Europese bodem zijn sinds de Tour van 2008.Met goed geprepareerde renners en een uitdagend etappeschema kon het niet anders dan dat er een hevige strijd om de bergtrui zou ontbranden. Er was de gehele week prach
tig wielrennen te zien, maar de volgorde van aankomst op de cols was, zeker wanneer het om de buitencategorie ging, bijna steeds hetzelfde:
tig wielrennen te zien, maar de volgorde van aankomst op de cols was, zeker wanneer het om de buitencategorie ging, bijna steeds hetzelfde:1. M. Beukink
2. R. Nahaussler
3. G. Armstront
4. A. Zwienokourov
Een terugblik op deze week hoeft daarom ook niet geillustreerd te worden met ingewikkelde rekenmethodes en algebraische puntenverdelingen. Zo waren de krachten verdeeld. Over het waarom zullen nog wel andere artikelen op DDODG verschijnen. In die stukken zullen woorden als 'winterkilo's', 'gezinsuitbreiding' en 'hartslagmeter' zeker terugkeren. In dit verslag van de Giro della Gladiola zal gezocht worden naar die andere verhaallijnen. Verhaallijnen die de koers om hele andere redenen zo interessant maakten.
Passo Umbrail: 18,9 km - 2501 m. - 6,8%
Passo dello Stelvio: 25,4 km - 2758 m. - 7,3%
Het etappeschema schreef voor dat de eerste dag de Stelvio vanuit Prato allo Stelvio beklommen zou worden, oftewel de lange beklimming van de oostkant. Hiertoe zou eerst me
t de auto de Umbrailpas opgereden moeten worden, om vanaf daar met een ommetje door Zwitserland aan de voet van dit monster te komen staan. Waar de opsteller van het etappeschema echter geen rekening mee gehouden had, was dat de berg van alle drie de kanten voor autoverkeer was afgesloten op deze zaterdag. Logisch natuurlijk, zo gaat dat met grote koersen als de Giro della Gladiola. In de praktijk kwam het er nu op neer dat de Passo Umbrail, inclusief de deels onverharde afdaling door Zwitserland, ook per fiets zou moeten worden afgelegd. Een openingsetappe met een kleine 45 km klimwerk en een ruime 3000 hoogtemeters, waarvan een flink deel boven de 2000 meter boven zeeniveau.
Dit zou gelijk de mannen van de jongetjes scheiden. Vergenoegd kon de samensteller va
n het deelnemersveld van de Gladiola vaststellen dat hij louter mannen tot zijn peloton had toegelaten. Op de zeer indrukwekkende Stelvio, met z'n 48 bochten, haalden de mannen van het laagland tientallen fietsers in. Respect en medelijden streden hierbij soms om voorrang. Respect voor die vader die niet alleen zichzelf deze alpenreus optrapte, maar ook nog zijn kleine dochter in een fietskar. Respect ook voor de grijsaard die fietsend de laatste loodzware stukken bedwong. Maar ook medelijden met die 'fietsers' die al bij bocht 40 huilend hun rijwiel vooruitduwden. De jaarlijkse autovrije Stelviodag lokt velen deze berg op, niet allemaal even goed voorbereid.
t de auto de Umbrailpas opgereden moeten worden, om vanaf daar met een ommetje door Zwitserland aan de voet van dit monster te komen staan. Waar de opsteller van het etappeschema echter geen rekening mee gehouden had, was dat de berg van alle drie de kanten voor autoverkeer was afgesloten op deze zaterdag. Logisch natuurlijk, zo gaat dat met grote koersen als de Giro della Gladiola. In de praktijk kwam het er nu op neer dat de Passo Umbrail, inclusief de deels onverharde afdaling door Zwitserland, ook per fiets zou moeten worden afgelegd. Een openingsetappe met een kleine 45 km klimwerk en een ruime 3000 hoogtemeters, waarvan een flink deel boven de 2000 meter boven zeeniveau.Dit zou gelijk de mannen van de jongetjes scheiden. Vergenoegd kon de samensteller va
n het deelnemersveld van de Gladiola vaststellen dat hij louter mannen tot zijn peloton had toegelaten. Op de zeer indrukwekkende Stelvio, met z'n 48 bochten, haalden de mannen van het laagland tientallen fietsers in. Respect en medelijden streden hierbij soms om voorrang. Respect voor die vader die niet alleen zichzelf deze alpenreus optrapte, maar ook nog zijn kleine dochter in een fietskar. Respect ook voor de grijsaard die fietsend de laatste loodzware stukken bedwong. Maar ook medelijden met die 'fietsers' die al bij bocht 40 huilend hun rijwiel vooruitduwden. De jaarlijkse autovrije Stelviodag lokt velen deze berg op, niet allemaal even goed voorbereid. Passo di Foscagno: 24,2 km - 2291 m. - 4,4%
Passo d'Eira: 6,7 km - 2208 m. - 5,9%
De etappe naar belastingparadijs Livigno was bedoeld als tussenetappe, zeker met in elk been een Stelvio. Desondanks moest er toch weer vier keer tot boven de 2200 meter geklommen worden; beide passen werden van beide kanten opgereden. Voor het perspectief: vertrekpunt Bormio ligt op 1200 meter, keerpunt Livigno op 1800. Rollulus had er zin in deze dag, en schudde eens flink aan de boom. Beukink had als vanouds moeite zich weer op te laden na terrasbezoek. Armstront ontpopte zich tot meesterknecht en verdiende in de afdaling en passant de bijnaam Kenny van Hummelbarts. En Zwieno, hij maalde voort.Passo di Gavia: 25,7 km - 2621 m. - 5,5%
Hoe sterk is de eenzame fietser
die kromgebogen over zijn stuur
tegen de wind
zichzelf een weg baant?
Deze vraag van Boudewijn de Groot beantwoordde Beukink vandaag met een: 'zeer sterk'. Door Armstront vakkundig afgezet in Santa Caterina op 14 km van de top vond Beukink vandaag een cadans die iedereen te machtig was. Zich bewust van de historie van de
ze berg reed hij vandaag in de tegengestelde richting die Breukink en Hampsten in 1988 in barre omstandigheden aflegden. Aangekomen in de Rifugio Bonetta, op het hoogste punt van de pas, bestelde hij in afwachting van de anderen bij de Italiaanse uitbater alvast een kop warme chocolademelk. Zijn oog viel onmiddellijk op de collage van deze historisch etappe in de Giro van '88. De dag dat Johan van de Velde in de paarse trui als eerste bovenkwam maar door de kou bevangen moest afstappen, en dat Breukink de etappe won, voor Hampsten die hiermee de basis legde voor zijn eindoverwinning. De uitbater zag de interesse en begon in het Italiaans over Hampsten. Pas toen hij de foto op z'n mobiele telefoon liet zien begreep Beukink pas echt wat hij bedoelde: Andrew Hampsten had vandaag de Gavia per fiets beklommen, slechts een uur voor de kleppers van DDODG, en was net aan de andere kant afgedaald richting Ponte di Legno. Kan dit toeval zijn?!
Passo del Mortirolo: 12,1 km - 1852 m. - 10,8%
ze berg reed hij vandaag in de tegengestelde richting die Breukink en Hampsten in 1988 in barre omstandigheden aflegden. Aangekomen in de Rifugio Bonetta, op het hoogste punt van de pas, bestelde hij in afwachting van de anderen bij de Italiaanse uitbater alvast een kop warme chocolademelk. Zijn oog viel onmiddellijk op de collage van deze historisch etappe in de Giro van '88. De dag dat Johan van de Velde in de paarse trui als eerste bovenkwam maar door de kou bevangen moest afstappen, en dat Breukink de etappe won, voor Hampsten die hiermee de basis legde voor zijn eindoverwinning. De uitbater zag de interesse en begon in het Italiaans over Hampsten. Pas toen hij de foto op z'n mobiele telefoon liet zien begreep Beukink pas echt wat hij bedoelde: Andrew Hampsten had vandaag de Gavia per fiets beklommen, slechts een uur voor de kleppers van DDODG, en was net aan de andere kant afgedaald richting Ponte di Legno. Kan dit toeval zijn?!Passo del Mortirolo: 12,1 km - 1852 m. - 10,8%
Passo di Gavia: 17,6 km - 2621 m. - 7,1%
De Koninginnerit. De dag waarvan de meesten al weken wakker lagen (m.u.v. Zwieno, die altijd rustig slaapt vanwege zijn uitmuntende parcourskennis). De beklimming van de Mortirolo vanuit Mazzo in Valtellina staat bij wielrenners bekend als een van de zwaarste in Europa. Volgens de bekende Amerikaanse wielrenner L. Armstrong zelfs als de zwaarste die hij ooit beklommen heeft. Voor bescheiden amateurrennertjes dus inderdaad iets om van wakker te liggen. En voor Beukink iets om in de aanloop naar de Giro extra trainingskilometers te maken. En dit betaalde zich uit. Niet alleen de directe concurrentie van de GdG werd op minuten gereden, ook een eerder gestarte groep Belgen en Nederlanders werd tot de laatste man opgeveegd. Heerlijk.
De Mortirolo deed zijn reputatie verder eer aan. Niet alleen vanwege het dodelijke midd
enstuk, dat gemiddeld meer dan 14% stijgt, met hele stukken boven de 20%, maar ook vanwege z'n aanslagen op het materiaal van de renners. Zo protesteerde de achterderailleur van Armstront na afloop zo hevig, dat de afdaling richting San Giacomo op halve snelheid moest geschieden. Voor Beukink een geluk bij een ongeluk, want de Mortirolo had het ook op zijn fiets voorzien. Rustig dalend in het kielzog van de remmende Gance knalden voor en achterband uit elkaar bij een onzachte aanraking met een stuk Mortirolo-rots. Ook zijn nieuwe aluminium velgen kwamen hierbij niet ongeschonden uit de strijd. Bij een hogere snelheid was er ongetwijfeld meer beschadigd geraakt, inclusief de nodige ledematen. Desalniettemin moest nu ook al het beschikbare reservemateriaal benut worden om rustig rijdend op zachte banden een lokale fietsenmaker te kunnen bereiken voor nieuwe buitenbanden. Al voordat deze bereikt was werd besloten de rest van de etappe te neutraliseren. Zwieno en Raoul begonnen direct aan de Gavia zodat er, indien nodig, nog met de auto reddingswerkzaamheden verricht zouden kunnen worden.
enstuk, dat gemiddeld meer dan 14% stijgt, met hele stukken boven de 20%, maar ook vanwege z'n aanslagen op het materiaal van de renners. Zo protesteerde de achterderailleur van Armstront na afloop zo hevig, dat de afdaling richting San Giacomo op halve snelheid moest geschieden. Voor Beukink een geluk bij een ongeluk, want de Mortirolo had het ook op zijn fiets voorzien. Rustig dalend in het kielzog van de remmende Gance knalden voor en achterband uit elkaar bij een onzachte aanraking met een stuk Mortirolo-rots. Ook zijn nieuwe aluminium velgen kwamen hierbij niet ongeschonden uit de strijd. Bij een hogere snelheid was er ongetwijfeld meer beschadigd geraakt, inclusief de nodige ledematen. Desalniettemin moest nu ook al het beschikbare reservemateriaal benut worden om rustig rijdend op zachte banden een lokale fietsenmaker te kunnen bereiken voor nieuwe buitenbanden. Al voordat deze bereikt was werd besloten de rest van de etappe te neutraliseren. Zwieno en Raoul begonnen direct aan de Gavia zodat er, indien nodig, nog met de auto reddingswerkzaamheden verricht zouden kunnen worden.
Armstront en Beukink ontdekten in Temu een brommerhandelaar die nog precies een buitenband (van het merk Vredestein) in voorraad had. Met behulp van een tweede buitenband die in diens vuilnisbak gevonden werd, en aldus aan een niet meer gedacht tweede leven kon beginnen, kon toen toch nog fietsend aan de thuisreis begonnen worden. (Armstront's derailleur was inmiddels op miraculeuze wijze spontaan weer gaan werken). Die thuisreis voerde, terwijl de avond al aan het beginnen was, vanuit Ponte di Legno, over de Passo di Gavia. De echt historisch kant dus. Nu de wedstrijd geneutraliseerd was konden de renners de tijd nemen om van het uitzicht en de ondergaande zon te genieten. De Gavia blijft echter de Gavia, en zeker op het eind had hij nog een aantal venijnige verrassingen in petto. Allereerst de pikdonkere tunnel een paar kilometer onder de top. Daarnaast de (traditionele) bloedneus van Gance. En natuurlijk de langzaam leeglopende achterband van Beukink (inderdaad, de reservebinnenband van Raoul - hij had het kunnen weten). Het echte venijn zat 'm echter niet in de beklimming, maar op de top en in de afdaling. Bovenop gaf de thermometer -1 aan. De snerpende tegenwind, gecombineerd met de bezwete lichamen en halve wielerhandschoentjes, deden dit aanvoelen als -10. Zo werd toch nog enigszins gevoeld hoe dat in '88 geweest moet zijn. Een rillende lijdensweg tot in Bormio, na 25 km afdaling. Maar weer een mooie ervaring rijker.Bormio 2000: 9,9 km - 1938 m. - 7,5%
Een toetje. Vanuit het appartement naar boven en weer terug. 20 km uit en thuis, en ook buiten mededinging omdat hij op verschillende dagen door de deelnemers is beklommen. Armstront mag het zijn berg noemen, omdat hij als enige 2 maal naar boven is gereden. Zijn in de eerste beklimming opgedane parcourskennis leverde hem op de laatste dag nog de prijs van meest strijdlustige renner op, en punten op de top. Appelpunten.Een schitterende Giro della Gladiola werd met uitzicht op Bormio afgesloten. Zwieno kreeg de gele leiderstrui definitief omgehangen en at er alvast een winterkilootje bij. Rollullus deed voldoende inspiratie op voor een dissertatie over doping. Armstront weet dat fietsen onder de 160 h.p.m. hem alle bergen overkrijgt, maar nooit als eerste. Beukink weet dat fietsen rond de 185 h.p.m. hem in veel kortere tijd boven krijgt, maar hoe lang houdt hij dit nog vol? Voldoende stof voor verdere filosoferen op uw favoriete wielerblog. Voldoende heroiek om er weer een winter tegen aan te kunnen. En hopelijk voldoende inspiratie voor een volgende grote ronde op DDODG.
De Vuelta de Gladiolos?
09 september 2010
Passo della Foppa
Een week na terugkeer uit Bormio draaien we allevier dagelijks in gedachten de film van een week topwielrennen af om de ondraaglijke saaiheid van ons burgerbestaan het hoofd te bieden. Volgend onderdeel van onze therapie zal zijn het toevertrouwen van deze beelden aan DDODG. Dit zal niet lang meer duren.
08 september 2010
Alpe Du Trois
Een spontane bijdrage van mijn sponsor Stephan "de Haring" die de wielersport zo'n warm hart toe draagt. Zie ook http://teamking.nl
Op uw geweldige website De Dood Of De Gladiolen lees ik de laatste tijd alleen maar verhalen uit het maffiose pastaland waar lokale wielrijders alleen maar mooi voor hun spiegel staan zijn. Het wordt tijd voor meer helden verhalen over kasseien, regen, wind, Vlaanderen, Limburg of over het land met de wedstrijd der wedstrijden La France. Stop met die verwennerij verhalen uit die omstreden Epo Laars uit het zuiden met die nietszeggende mooi-weer-bergjes zonder historie met ook nog eens lelijke namen die lijken op smerige gerechten (Bormio) of stinkende huisdieren (Gavia).Tijd voor iets nieuws: Een rekenwonder ben ik niet, mijn Frans is niet geweldig en tellen in het Frans ..... Alpe d'Huzes werd voor mij Alpe Du Trois. Niet slecht voor een ongetrainde ex topwielrenner op zoek naar een nieuwe uitdaging wiens gesponsorde wielerjack helaas niet meer dicht kan vanwege een spontane dubieuze onderbuik reconstructie ondanks het tegenwoordig laten staan van verwenpuddinkjes (zie koelvak kantine Frederikkazerne links van de huzarensalades). Iets na vijven in de ochtend gestart voor de eerste klim op de mooie Alpe d'Huez. Met duizenden tegelijkertijd omhoog in de vrieskoude. Dankzij mijn haring-vetgehalte had ik geen last van de koude. Graadmagere wielrennertjes zag ik bibberend en lijdend omhoog fietsen. Ik reed sierlijk en in een strak tempo omhoog. Afdalen in de vrieskoude is weer iets anders. Ik zag wederom graadmagere wielrennertjes met verkleumde handjes bochten missen terwijl ik wederom sierlijk en pijlsnel de Dutch mountain naar beneden reed. Nog maar een keer omhoog voor het goede doel. Wederom sierlijk maar nu met karakter reed ik in een iets minder strak tempo de schitterende Alp op. Afdalend in een lekker juni zonnetje dacht ik na over een derde tocht. Zwabberend en regelmatig geduwd reed ik voor de derde keer de heroïsche bult op. Boven op de top werd ik verwelkomd door honderden blote dames en roze olifanten die verbaasd maar respectvol keken naar die ongetrainde ietwat vadsige renner die het toch maar weer geflikt heeft om 3x de berg der bergen op te fietsen. 02 september 2010
Abonneren op:
Posts (Atom)