
Oscar 'Farce Majeure' Zijlstra&
Ted de 'Scorende Sluitpost' Braak
Thursday December 17 2009
The Hague,
SUBJECT: WIELRENNER VAN HET JAAR ELECTION IS A FRAUD
Classified by: GE for Reasons 1-6
1. People and cyclingfans need bread and play
2. No need to inform the masses of the truth
3. Our man in DC and Dutch Defensive Cycling Ops agree on the public announcement of yet another manipulated election
4. Armstront claims title.
Wat een bikkel: Karsten Kroon in Holland Sport. Laat zonder narcose titanium plaatjes en schroeven uit z'n gezicht verwijderen. En alsof dat niet genoeg is ook nog z'n verstandskies. Omdat narcose niet goed is voor z'n sportbeoefening. Dat is nog eens leven voor je sport!



Rollulus zou Rollulus niet zijn als hij van de nood geen deugd zou maken. Menig wielrenner zou bij een verbrijzelde knieschijf de handdoek in de ring gooien en het aanstaande wielerseizoen bij voorbaat afschrijven. Zo niet Rollulus, de fietsende professor. Daar waar in recent Amerikaans onderzoek nog wordt getwijfeld aan de effectiviteit van de powercrank, heeft onze wielerwetenschapper m.b.v. een Deventer koekenbakker een eigentijdse Hollandsche versie ontworpen. De Amerikaanse versie van de krachtpedaal, een nieuwigheidje dat steeds vaker in het Amerikaanse metier te bewonderen valt (Amerikanen zijn sowieso niet vies van het uitproberen van nieuw materiaal) kost al gauw $1000,-. De Gelderse variant, nog niet gepatenteerd door de familie Nahuiz, is al voor enkele euro's te verkrijgen. Met deze geavanceerde wielertraining neemt Raoul nu al een voorsprong op de concurrentie, die hij tijdens de voorjaarsklassiekers waarschijnlijk op 1 been zal verslaan.

Maar geen probleem zo groot of er valt wel een mouw aan te passen. De oplossing lag op zolder van vader Bertus. Een ouderwets race pedaal met de zogenaamde 'toeclips' vervangt het bestaande linker pedaal van Rollulus' dagelijkse fiets, zodat het linkerbeen de gehele cyclus voor zijn rekening kan nemen. Het winterprogramma voor dit linkerbeen bestaat voornamelijk uit trainingsritten naar winkelcentrum De Vijfhoek, montessorischool L'Ambiente en station Deventer Colmschate. Voor de nodige weerstand bevestigt Rollulus bij tijd en wijle een fietskar met éénjarig kind aan de achterkant.
Ingrediënten

Terwijl de wielerliefhebbers nog zitten na te genieten van de topprestaties die Beukink dit jaar in de Italiaanse Alpen liet zien, heeft de renner zelf de teugels al wat laten vieren. Inmiddels beginnen de eerste winterkilo's zich al wat af te tekenen en lijkt hij geen echte kandidaat meer voor de Grootste aller Herfstprijzen. Wel denkt hij zelf nog te kunnen meedingen naar de titel 'Wielrenner van het jaar', waarschijnlijk tegen beter weten in. De jury lijkt z'n keuze immers al weer te hebben bepaald. Schumelbarts kan z'n smoking al weer uit de mottenballen halen voor het grootse gala waar hij voor de vierde keer op rij gelauwerd zal worden.
De beschuldigingen rond A. Kontador houden aan. Dit keer komt kwaliteitsblad Humo (bekend van Cowboy Henk) met een anonieme bron. Het kostte Ddodg weinig moeite deze bron te ontmaskeren. De foto's van de afgelopen tour spreken boekdelen. 

De prestaties van Schumelbarts, die dit seizoen zijn rentree maakte bij Gazelle, blijven achter bij de verwachtingen. De veteraan reikte dit jaar nog niet hoger dan de derde plaats.
In de WK-stand staat Schumelbarts na veertien races 'slechts' negende. Oud-teambaas Stephanio Wittore noemde de rentree van Schumelbarts zelfs ''een vergissing''.
De coureur is echter niet van plan de wielersport vaarwel te zeggen. ''Jullie komen niet van me af. Het doel is om het kampioenschap te winnen. Hoe eerder hoe beter'', aldus de Achterhoeker.
Zie ook: http://www.nu.nl/sport/2341042/schumacher-niet-eens-met-kritiek.html

BERRYVILLE, VA - Nog maar twee weken terug uit Italie, en nog niet eens fysiek hersteld van de inspanningen in de Alpen, stond al weer een volgende uitdaging op de kalender: De Backroads Century. Vrij vertaald: honderd mijl door de Achterhoek. Dat kon ik natuurlijk niet laten lopen, en vol goede (over)moed had ik me al voor aanvang van de Giro della Gladiola ingeschreven voor dit evenement. Voor het eerst sinds Luik-Bastenaken-Luik 2007 weer een tocht van boven de 150 km. En, de recente ontberingen in de Italiaanse Alpen niet meegerekend, zelfs de eerste keer boven de 100 sinds drie jaar.
Hij kwam nog wel sterk terug en hing daarna lang aan het elastiek, maar de aansluiting met de stevig doortrekkende kopgroep lukte niet meer. In de kopgroep, met daarin onder andere Heinrich Nahaussler en Beuke Mollema, liet laatstgenoemde zich niet door zijn hartslagmeter inperken. Beuke verkoos weergave van actuele stijgingspercentages op zijn apparaat. Misschien bekeek hij ook wel het lokale weerbericht, teletekst of een foto van zijn vrouw. In ieder geval fietste hij stevig door naar de top, de afslag richting Zwitserland (Passo Umbrail). De kopgroep kwam gezamenlijk boven zonder voor de bergpunten te sprinten. Nahaussler kon niet meer en Beuke had er geen zin in - dat is tegenwoordig (lees: in het Oude Wielrennen) meer iets voor miezerige Fransmannetjes als Voeckler, Pineau of Charteau.
Bijna dezelfde puntenverdeling als op de Stelvio vanaf Bormio stond ook in het Verdict van de Stelvio vanaf Prato, de terugweg. Zwieno had na een koude afdaling en een warm kopje koffie precies tien minuten voorsprong gekregen om niet teveel in het rood te hoeven rijden. Hij reed immers ook al in het geel. Schumel en Beuke wilden die achterstand graag zo gauw mogelijk inlopen. Voor Nahaussler ging dat veel te hard, al was het maar omdat

Zwieno en Beuke hielden het hartslagmetertje in de veilige zone en Schumel inmiddels ook. Vanaf bocht 20 begon Nahaussler aan zijn inhaalrace. Eén voor één maakte hij een praatje met zijn opponenten. Eerst met Schumel, die hem geluk wenste. Toen met Zwieno, die kon vertellen wat de voorsprong van de koploper was. En uiteindelijk met de koploper zelf, Beuke Mollema, die het als welkomstwoord bij een welgemeend ‘motherfucker’ hield. Op dat moment begroef ook Nahaussler het Nieuwe Wielrennen met een laf combinevoorstel om niet voor de punten te hoeven sprinten. Beuke kon alleen nog maar knikken. Op uw geweldige website De Dood Of De Gladiolen lees ik de laatste tijd alleen maar verhalen uit het maffiose pastaland waar lokale wielrijders alleen maar mooi voor hun spiegel staan zijn. Het wordt tijd voor meer helden verhalen over kasseien, regen, wind, Vlaanderen, Limburg of over het land met de wedstrijd der wedstrijden La France. Stop met die verwennerij verhalen uit die omstreden Epo Laars uit het zuiden met die nietszeggende mooi-weer-bergjes zonder historie met ook nog eens lelijke namen die lijken op smerige gerechten (Bormio) of stinkende huisdieren (Gavia).Tijd voor iets nieuws: Een rekenwonder ben ik niet, mijn Frans is niet geweldig en tellen in het Frans ..... Alpe d'Huzes werd voor mij Alpe Du Trois. Niet slecht voor een ongetrainde ex topwielrenner op zoek naar een nieuwe uitdaging wiens gesponsorde wielerjack helaas niet meer dicht kan vanwege een spontane dubieuze onderbuik reconstructie ondanks het tegenwoordig laten staan van verwenpuddinkjes (zie koelvak kantine Frederikkazerne links van de huzarensalades). Iets na vijven in de ochtend gestart voor de eerste klim op de mooie Alpe d'Huez. Met duizenden tegelijkertijd omhoog in de vrieskoude. Dankzij mijn haring-vetgehalte had ik geen last van de koude. Graadmagere wielrennertjes zag ik bibberend en lijdend omhoog fietsen. Ik reed sierlijk en in een strak tempo omhoog. Afdalen in de vrieskoude is weer iets anders. Ik zag wederom graadmagere wielrennertjes met verkleumde handjes bochten missen terwijl ik wederom sierlijk en pijlsnel de Dutch mountain naar beneden reed. Nog maar een keer omhoog voor het goede doel. Wederom sierlijk maar nu met karakter reed ik in een iets minder strak tempo de schitterende Alp op. Afdalend in een lekker juni zonnetje dacht ik na over een derde tocht. Zwabberend en regelmatig geduwd reed ik voor de derde keer de heroïsche bult op. Boven op de top werd ik verwelkomd door honderden blote dames en roze olifanten die verbaasd maar respectvol keken naar die ongetrainde ietwat vadsige renner die het toch maar weer geflikt heeft om 3x de berg der bergen op te fietsen.
De GdG sluit af met een etappe die nog een verrassing is voor de deelnemers. De organisatie constateert in het huidige wielrennen 3 knelpunten:
In etappe 4 worden de kaarten geschud in de GdG. Vandaag is het tijd voor de koninginnerit. Op het program de berg waar Pantani in 94 voor het eerst fietsles gaf en Berzin en Indurain naar huis reed. Zo'n steil monster is zeer geschikt voor het slaan van onoverbrugbare kloven. Basso pakte hier de eindzege in de Giro van 2010. En of de Mortirolo nog niet genoeg is rijden de renners ook nog de Gavia vanuit Ponte di Legno er achteraan. Het klassieke bergpad waarop Breukink zijn grootste succes vierde. Na de 35 km aanloop ( zie etappe 2 ) volgt een spektakel wat zijn weerga niet kent. Er is geen tijd meer voor verstoppertje spelen.