Ik herinner me vooral veel regen. Natte benen en koude spieren. Wat jullie misschien niet weten is dat de weg van Barraque de Fraitture naar Bastogne grotendeels naar beneden gaat. Voeg daarom bij de toch straffe westenwind de rijwind bij 40 km/u en je kunt berekenen hoeveel energie natte benen aan de spieren onttrekken, energie die ik nog nodig dacht te hebben. Dan ben je ondanks alles blij als je na een kop koffie in Bastogne weer klimmen mag; energie voor het goede doel zal ik maar zeggen. Zeiknatte voeten waren gevoelloos verloren. Gek genoeg voelde ik de randen van mijn pedalen des te beter. Het leek wel of er geen zolen onder mijn voeten zaten. En dan de fietsbroek met een zeem die niet tegen deze regen opgewassen bleek, te bedenken dat ik zes mueslirepen had thuisgelaten om een extra fietsbroek al die tijd droog te houden in mijn tasje. Maar die kon ik nog niet aantrekken, dan had ik twee natte gehad.
De regen had ook een voordeel, konden we thuis vertellen dat onze heroische prestatie in de meest barre omstandigheden was behaald. Voor het fietsen zelf moesten we de reserves dan maar aanspreken. Daarvoor moesten we natuurlijk wel goed blijven eten. Maar wat krijg je als je 's-ochtends rare dingen eet die eigenlijk te vet zijn en die in je maag mengt met repen die eigenlijk te zoet zijn... juist, diarree. Had ik dat voorzien, dan zat er geen droge fietsbroek in mijn tasje, maar een rol wc-papier. Nu moest ik het twee keer doen met te kleine bladeren. Handen wassen kon gelukkig op de fiets, was de regen toch nog ergens goed voor. Ik geloof dat dit wel ongeveer de essentie is van mijn verhaal. Ja, we hebben de tocht volbracht. Alex had 21,7 km/u op de teller staan. De mijne was door raadselachtige omstandigheden op de Redoute op nul gesprongen. Na 11 uren effectieve fietstijd en 13 uren onderweg waren we om half acht terug in Luik. Vanaf Stavelot was het iets minder hard gaan regenen en tijd voor mijn droge broek: alsof ik thuis bij de open haard zat.
Behalve de tocht uit te fietsen was bovenkomen op de Redoute zonder af te stappen mijn enige doel. De Redoute... misschien deed ik het daarvoor haast in de broek. Toen Alex mij bij het monument voor het eerst voorbijklom dacht hij bijna terecht dat ik er geheel doorheen zat. Toen hadden we het stukje 20% nog niet eens gehad. Maar daar kon ik in zijn wiel terugkomen om deze te houden tot op het vlakke tussenstuk. In het passeren moedigde een veteraan mij nog aan, niet wetend dat ik op het tweede steile stuk de reserves van mijn reserves aan zou spreken om een demarrage te plaatsen. Sprintend, staand op de pedalen, en met de benen in brand passeerde ik eerst de veteraan, daarna Alex om bovenop de top stil te komen staan met de voeten nog in de toeclips (bedankt voor het overeind houden, toeschouwer). Maar een verschil van een half minuutje kon in het klassement bij worden geboekt. Missie volbracht. De 26 had ik terecht thuisgelaten.
25 augustus 2004
LBL 2004 (Sander)
Aan de start waren we er al snel van door gemuisd, zodat we de eerste slag jegens de Malle Pietjes hadden gewonnen. Onderweg bleek dat qua poncho's -staat nog leuk danzij Robijn intensief, maar opvallend veel mensen die zo'n ding pas aantrekken als de hevigste stortbui al is geweest- Gert en ik ongeveer de enige waren die mede dankzij de enorme hoeveelheid bananen en mueslirepen in de achterzak -Gert bedankt- geen plek hadden voor zo'n ding.
Op de eerste "klim" net buiten Luik werd ik al uitgelachen want dat was nog maar vals plat. Wat de heren in kwestie niet wisten was dat ik mijn benen spaarde voor de finale, de koers duurt immers 170 keiharde kilometers. Wel leidde een en ander er toe dat de Malle Pietjes met rasse schreden naderden. Op de afdalingen merkte ik weinig van mijn nagelnieuwe remblokjes. Had de fietsenmarker voor noppie 4 euri gerekend of was het weertechnisch al te bar.
Bij Kin lekker omhoog gepedaleerd, voor het eerst het geheime wapen –de 30*28- geschakeld. De fietsenmaker vond het maar raar dat ik een dergelijk verzet wou. Uiteraard werd hier mijn gelijk bewezen. Opvallend dat ik niet meer slechts ingehaald werd.
Daarna soepel pedalerend naar Baraque de Frituur. Vanaf 3 km voor de voet al wanhopig geprobeerd het kleine voorblad te schakelen. Dat werd dus afstappen om het voorblad manueel om te leggen, een truukje waar ik sinds die col de nodige ervaring mee heb.
Tot overmaat van ramp was dat precies het moment waarop Garth een jump maakt, lekkere wegkapitein is me dat. Bovenop stonden Gert en de Malle Pietjes te wachten: in dit stadium van de koers David nog tegen komen: de benen waren dus zo goed als ze de hele tijd voelden.
Net na de Baraque werd door Stephan op een willekeurig imaginair moment gesprint. Prijzen worden uiteraard pas aan de finisch uitgedeeld.
Op het vals plat richting Wanne ging de wegkapitein met Stephan er op z'n Zoetemelks vandoor. Mooie boel. Al snel de tip van Lubberding van vorig jaar opgevolgd: zoek een paar sterke mannen uit die je zo naar voren rijden. Aan de voet van de Wanne het eerste steile stukje in volle vaart genomen. Na manueel omleggen op het kleine blad de klim vervolgd en de achterstand op Gert c.s. binnen de perken gehouden. Bovendien was het zonnetje gaan schijnen.
Na te hebben gewacht op de wegkapitein -hij had de ketting eraf, lastig nog zo'n fiets zonder index op de versnellingen- ging Gert er na de aansluiting weer als een wilde vandoor. Uiteraard heb ik niks afgesneden (das voor mietjes) en ging ik quasi-soepel de Amermont op. Dankzij de 28*30 wederom niet hoeven afstappen.
Op de Maquisard sloeg het noodlot toe: lek. Na een hoop gepruts (Is er iemand die ooit een werkend fietspompje heeft gehad, zo ja graag merk en type) was de band enigszins hard. Nadat Gert alweer was gedemarreerd kreeg ik het aan de stok met een mafkees die beweerde dat mijn nieuwe band ook al lek was. Ik nog uitleggen dat de band dankzij @$#@%-pomp slechts zacht was, maar dat mocht niet baten. Gelukkig was er geen parkeerplaats in de buurt om de onenigheid verder af te wikkelen Niet lang daarna werd ik in tweede instantie geholpen door de neutrale materiaalwagen. Ik kon ze staande houden dankzij een afstapper. Een harde band, dat scheelt. Bovenop de col gestoken door een krentenbol. Dat kon er ook nog wel bij. De rest van de krentenbollen maar gedropt, ik had inmiddels toch al mijn buik weer vol van bollen en mueslirepen, dat ik die dingen ooit wel lekker vond. Met dikke tong en in op hagel gelijkende regenbui richting La Reid. Daar stond opeens Mario. Lang niet gezien.
Het vals plat richting de Redoute was net als vorig jaar verschrikkelijk: beentjes verzuurd. De Redoute zelf ging wel, totdat het achterwiel wegslipte en ik halverwege de Redoute toch nog 3 meter Luik Bastenaken Luik heb moeten wandelen. Jammer. Uiteraard wel fietsend boven gekomen. Na de afrondende heuvelachtige schermutselingen in een goeie groep met 34 op de teller richting Luik gekoerst. Op de finish keurig even afgesprint, de teller precies boven de 20 gekregen, een halve km harder dan 2003.
Nog even twijfelen of je zonder stempel op de Wanne wel in aanmerking komt voor de prijzen, maar daar werd gelukkig niet moeilijk over gedaan. Het was weer geen tocht voor koekenbakkers geweest.
Sander
Op de eerste "klim" net buiten Luik werd ik al uitgelachen want dat was nog maar vals plat. Wat de heren in kwestie niet wisten was dat ik mijn benen spaarde voor de finale, de koers duurt immers 170 keiharde kilometers. Wel leidde een en ander er toe dat de Malle Pietjes met rasse schreden naderden. Op de afdalingen merkte ik weinig van mijn nagelnieuwe remblokjes. Had de fietsenmarker voor noppie 4 euri gerekend of was het weertechnisch al te bar.
Bij Kin lekker omhoog gepedaleerd, voor het eerst het geheime wapen –de 30*28- geschakeld. De fietsenmaker vond het maar raar dat ik een dergelijk verzet wou. Uiteraard werd hier mijn gelijk bewezen. Opvallend dat ik niet meer slechts ingehaald werd.
Daarna soepel pedalerend naar Baraque de Frituur. Vanaf 3 km voor de voet al wanhopig geprobeerd het kleine voorblad te schakelen. Dat werd dus afstappen om het voorblad manueel om te leggen, een truukje waar ik sinds die col de nodige ervaring mee heb.
Tot overmaat van ramp was dat precies het moment waarop Garth een jump maakt, lekkere wegkapitein is me dat. Bovenop stonden Gert en de Malle Pietjes te wachten: in dit stadium van de koers David nog tegen komen: de benen waren dus zo goed als ze de hele tijd voelden.
Net na de Baraque werd door Stephan op een willekeurig imaginair moment gesprint. Prijzen worden uiteraard pas aan de finisch uitgedeeld.
Op het vals plat richting Wanne ging de wegkapitein met Stephan er op z'n Zoetemelks vandoor. Mooie boel. Al snel de tip van Lubberding van vorig jaar opgevolgd: zoek een paar sterke mannen uit die je zo naar voren rijden. Aan de voet van de Wanne het eerste steile stukje in volle vaart genomen. Na manueel omleggen op het kleine blad de klim vervolgd en de achterstand op Gert c.s. binnen de perken gehouden. Bovendien was het zonnetje gaan schijnen.
Na te hebben gewacht op de wegkapitein -hij had de ketting eraf, lastig nog zo'n fiets zonder index op de versnellingen- ging Gert er na de aansluiting weer als een wilde vandoor. Uiteraard heb ik niks afgesneden (das voor mietjes) en ging ik quasi-soepel de Amermont op. Dankzij de 28*30 wederom niet hoeven afstappen.
Op de Maquisard sloeg het noodlot toe: lek. Na een hoop gepruts (Is er iemand die ooit een werkend fietspompje heeft gehad, zo ja graag merk en type) was de band enigszins hard. Nadat Gert alweer was gedemarreerd kreeg ik het aan de stok met een mafkees die beweerde dat mijn nieuwe band ook al lek was. Ik nog uitleggen dat de band dankzij @$#@%-pomp slechts zacht was, maar dat mocht niet baten. Gelukkig was er geen parkeerplaats in de buurt om de onenigheid verder af te wikkelen Niet lang daarna werd ik in tweede instantie geholpen door de neutrale materiaalwagen. Ik kon ze staande houden dankzij een afstapper. Een harde band, dat scheelt. Bovenop de col gestoken door een krentenbol. Dat kon er ook nog wel bij. De rest van de krentenbollen maar gedropt, ik had inmiddels toch al mijn buik weer vol van bollen en mueslirepen, dat ik die dingen ooit wel lekker vond. Met dikke tong en in op hagel gelijkende regenbui richting La Reid. Daar stond opeens Mario. Lang niet gezien.
Het vals plat richting de Redoute was net als vorig jaar verschrikkelijk: beentjes verzuurd. De Redoute zelf ging wel, totdat het achterwiel wegslipte en ik halverwege de Redoute toch nog 3 meter Luik Bastenaken Luik heb moeten wandelen. Jammer. Uiteraard wel fietsend boven gekomen. Na de afrondende heuvelachtige schermutselingen in een goeie groep met 34 op de teller richting Luik gekoerst. Op de finish keurig even afgesprint, de teller precies boven de 20 gekregen, een halve km harder dan 2003.
Nog even twijfelen of je zonder stempel op de Wanne wel in aanmerking komt voor de prijzen, maar daar werd gelukkig niet moeilijk over gedaan. Het was weer geen tocht voor koekenbakkers geweest.
Sander
24 augustus 2004
LBL 2004 - Citroentompoezen (Stephan)
Vrijdagavond nog snel naar de AH om tompoezen te halen. Deze eten zo lekker weg in de vroege ochtend. De aardbeitompoezen waren in de aanbieding. Klinkt gezond. Helaas was ik te laat om nog enkele aardbeitompoezen te bemachtigen. Er lagen nog slechts 2 citroentompoezen. Da´s balen. Maar ach, citroen is toch ook een natuurproduct!!
Zaterdag de 14e was aangebroken. Om 4.30 uur ging de wekker. Kleding en fiets (met nieuwe wielen en banden) stonden al paraat dus ik hoefde me alleen maar druk te maken over het vinden van de douche, het inkrijgen van mijn lenzen op dit vroege tijdstip en het naar binnen werken van 2 citroentompoezen. Om 5.15 uur arriveerde ik bij David. Bernie was ook al gearriveerd. Dat is voor het eerst in twee jaar dat hij op tijd is. Grappig. Alle fietsen, tassen en renners werden in mijn V70 gepropt. Erg gezellig. Op naar Luik. Het ritueel om bij het eerste tankstation te stoppen voor Bernie, zodat hij kan ontbijten (warme snacks), werd ook van tafel geveegd. Hij had al ontbeten en tevens een lunchpakketje voor onderweg bij zich. David en ik keken elkaar vragend aan. Da´s vreemd!! Bernie vertelde dat zijn nieuwe vriendin hem netjes had wakker gemaakt (hoe zal ik maar niet vertellen), een ontbijtje voor hem had gemaakt en een lunchpakketje had meegegeven. Toch konden we aan Bernie zien dat hij de warme snacks miste.
In Luik werden we verwelkomd door een fikse regenbui. Gert belde op dat hij vast zou vertrekken. We zouden hem later wel inhalen. Goed plan. Wij moesten ons nog omkleden en inschrijven. Hierna moesten Bernie en David nog poepen. De toilet beneden in het hotel was overbevolkt dus gingen de heren met de lift het hotel in, op zoek naar een opstaande hotelkamer. Weer wachten dus. Mijn gedachten gingen uit naar Gert. Geef die jongen een half uur voorsprong en je ziet hen niet meer terug.
Om 7.45 uur vertrokken we eindelijk. In een groepje van een man of tien reden we door Luik. Ik op kop. Flink tempo er in om de verloren tijd goed te maken. Tijdens de eerste klim werd ik gelost door het gehele groepje. Ik raakte niet in paniek en reed rustig door. Na enige tijd haalde ik Bernie in. Hij zag lijkwit en voelde zich zoals hij er uit zag. Enorme last van maagkrampen. De fikse regenbui van een uur geleden had ook nog geen pauze genomen. Bernie wilde de 135 km gaan rijden. Hij wilde omdraaien. Ik bleef op hem inpraten om rustig verder te fietsen. Verdomme, hadden we nu toch maar gestopt bij het tankstation. Verandering van eetpatroon is niet goed voor een renner. Waar bemoeit die vriendin zich toch ook mee... Bernie en ik werden ingehaald door mannen met baarden en vrouwen. Vlak voor de pauze moest Bernie lossen tijden het sur plassen. Het regende harder en harder. Doorweekt vreesde ik voor mijn MP3 player. Een doorweekte David en Gert zag ik staan bij de eerste stempelpost. Samen wachten we op Sander (de kopman van Gert) en Bernie. Nog steeds lijkwit arriveerde Bernie bij de stempelpost. Had net moeten overgeven vertelde hij. Het ging al wat beter. Met vijven reden we verder. Op naar Wanne.
Naar Wanne ging vrij makkelijk. David was uiteraard weer iets te snel voor ons en Sander reed net iets rustiger. Bernie, Gert en ik hadden aansluiting gevonden in een klein pelotonnetje. Lekker een beetje meepeddelen. Op de Wanne explodeerde het groepje. Met een licht verzetje reed ik in een strak tempo de Wanne op. Op de top was er weer een pauze georganiseerd. Sportdrankjes, bananen, eierkoeken en krentenbollen. Ze hadden van alles. Ik zette mijn fiets tegen een vooroorlogs huisje, keek om en zag Gert glimlachend arriveren. Hij had koning Bernie gelost. Grote klasse. Een groter tandwiel achter doet wonderen bij Gert. Goed om de Aquila 87 weer te zien vlammen. Een Discovery-Channel-Feitje is dat wespen verzot zijn op krentenbollen. Deze insecten zorgden er voor dat ik niet de broodnodige voeding binnenkreeg. Deze zwart gele wezens hebben geen respect voor sporters. Door dit gedrag gunde ik hen niet het genot van mijn krentenbol en gaf deze dan ook aan een lokale zwerfhond. Nadat Bernie en Sander ook een stempel hadden ontvangen ging het in een mooie afdaling naar Stavelot. David was overigens nergens te bekennen. Hij was het wachten in de regen een beetje beu geworden. Ook was hij ietwat gehaast omdat hij aan het einde van de middag nog een vrijgezellenfeest moest bijwonen.
Mijn MP3 player speelde een lekkere housebeat en al zingend vloog ik naar beneden. In Stavelot melde Bernie dat hij een mooi binnenweggetje wist die de komende stijle klim wist te omzeilen. Hij zou deze route gaan volgen en van zelf weer op het officiele parcours komen. Dit ging mij te ver. Of je rijdt LBL, of je rijdt hem niet. In Stavelot wachtte ik even op Gert en samen begonnen we aan de klim. Gert vloog mij voorbij. Ik was verrast maar kon niets doen. Wat een steile rotklim. Hij werd steiler en steiler. Gert moest gaan staan. De Aquila 87 kraakte. Ik kwam weer in zijn achterwiel. Zwalkend van links naar rechts reed hij omhoog. Levensgevaarlijk. Probeerde hij mij de hekken in te rijden.... Da´s niks voor Gert. Na een manoeuvre van hem naar rechts kon ik hem links voorbij. Gelukt. Ik vreesde nog voor een nekslag of een ruk aan mijn shirt maar die kwam niet. Bevreesd keek ik om en zag dat Gert nog steeds bezig was met een slalom waar Tomba jaloers op zou zijn. En dat in zijn beste jaren. Boven stond een lachende en uitgeruste Bernie. Gert bleef even wachten op Sander en Bernie en ik gingen op zoek naar David. Het klimmen ging steeds beter en ik voelde de vorm stijgen. Leve de MP3 player. De 19 jarige Amerikaanse zwemmer Michael Phelps zag ik vlak voor zijn Olympische zegetocht nog even een koptelefoon opzetten. Muziek doet dus meer met je dan je denkt. Doping voor de hersenen denk ik.
Bij de volgende pauze zagen we David weer staan. Hij stond er al 3 kwartier. Met vijven reden we richting de Redoute. Het parcours was gewijzigd. Weer een lange suffe klim. David was al lang verdwenen. Ik wilde ook een keer volle bak rijden. Met een lekkere housedeun reed ik de berg op. Na de afdaling was het weer pauze. Weg ritme. Bernie begon ook weer wat beter te fietsen. David, Bernie en ik reden rustig naar het begin van de Redoute. Bovenop was het weer pauze dus we spraken af dat we alle drie vol gas omhoog zouden gaan rijden. Uiteraard was David weer snel uit zicht. Ik had weer een mooi trippel-ritme te pakken. Halverwege kreeg ik het toch wat zwaar. Ik wilde persé blijven zitten maar merkte dat ik het daarmee niet zou halen. Als een ware professional ging ik op de pedalen staan, toegejuicht door flink wat toeschouwers. Door het natte gladde wegdek slipte mijn achterwiel plotseling weg en met een sierlijke duik rolde ik de berm in. Ik werd uitgelachen door te dikke campingtoeristen die langs de kant stonden. Wat een hufters. Eén supporter hielp me op de fiets en duwde me het steilste gedeelte over. Het laatste gedeelte is gelukkig minder steil. David stond boven te juichen. Plots zag ik ook Laury staan die foto´s stond te maken. Mooi moment. Ik ben daar even in het gras gaan zitten, genietend van alles om me heen. Ik heb vrouwen schreeuwend als bij een orgasme omhoog zien fietsen en bejaarde mannen spierwit zien sterven. En daar kwam Bernie eindelijk aan. Puffend, lachend, vloekend maar vooral zwalkend van links naar rechts. Dat had hij geleerd van Gert. Na een overheerlijk appeltje besloten we om verder te gaan fietsen. David moest immers nog naar een vrijgezellenfeest benadrukte hij. Na een flauw klimmetje, een lekke band van David, een flinke stortbui en een te korte afdaling kwamen we in de finale naar Luik. David op kop. Mooi tempo. We werden ingehaald door een renner zonder haren op de benen. Dat zijn gasten waarvoor je moet uitkijken. Hij reed 37 km/u. David in zijn wiel. Bernie en ik stervend er achter aan. Het was een sportieve renner, ondanks zijn kale benen. Wij mochten in een waaiertje achter hem rijden. Hij vertelde ook doodleuk dat hij al zo een 240 km had gefietst. Met hoge snelheid en veel respect voor de kale benen reden we Luik binnen. De finish passeerden we juichend. De volle stempelkaart leverde ons een mooie rode rugzak op. Na een broodje worst en een lekker biertje reden we weer naar Eindhoven. Daar was het onbewolkt en 25 graden Celsius
Stephan
Zaterdag de 14e was aangebroken. Om 4.30 uur ging de wekker. Kleding en fiets (met nieuwe wielen en banden) stonden al paraat dus ik hoefde me alleen maar druk te maken over het vinden van de douche, het inkrijgen van mijn lenzen op dit vroege tijdstip en het naar binnen werken van 2 citroentompoezen. Om 5.15 uur arriveerde ik bij David. Bernie was ook al gearriveerd. Dat is voor het eerst in twee jaar dat hij op tijd is. Grappig. Alle fietsen, tassen en renners werden in mijn V70 gepropt. Erg gezellig. Op naar Luik. Het ritueel om bij het eerste tankstation te stoppen voor Bernie, zodat hij kan ontbijten (warme snacks), werd ook van tafel geveegd. Hij had al ontbeten en tevens een lunchpakketje voor onderweg bij zich. David en ik keken elkaar vragend aan. Da´s vreemd!! Bernie vertelde dat zijn nieuwe vriendin hem netjes had wakker gemaakt (hoe zal ik maar niet vertellen), een ontbijtje voor hem had gemaakt en een lunchpakketje had meegegeven. Toch konden we aan Bernie zien dat hij de warme snacks miste.
In Luik werden we verwelkomd door een fikse regenbui. Gert belde op dat hij vast zou vertrekken. We zouden hem later wel inhalen. Goed plan. Wij moesten ons nog omkleden en inschrijven. Hierna moesten Bernie en David nog poepen. De toilet beneden in het hotel was overbevolkt dus gingen de heren met de lift het hotel in, op zoek naar een opstaande hotelkamer. Weer wachten dus. Mijn gedachten gingen uit naar Gert. Geef die jongen een half uur voorsprong en je ziet hen niet meer terug.
Om 7.45 uur vertrokken we eindelijk. In een groepje van een man of tien reden we door Luik. Ik op kop. Flink tempo er in om de verloren tijd goed te maken. Tijdens de eerste klim werd ik gelost door het gehele groepje. Ik raakte niet in paniek en reed rustig door. Na enige tijd haalde ik Bernie in. Hij zag lijkwit en voelde zich zoals hij er uit zag. Enorme last van maagkrampen. De fikse regenbui van een uur geleden had ook nog geen pauze genomen. Bernie wilde de 135 km gaan rijden. Hij wilde omdraaien. Ik bleef op hem inpraten om rustig verder te fietsen. Verdomme, hadden we nu toch maar gestopt bij het tankstation. Verandering van eetpatroon is niet goed voor een renner. Waar bemoeit die vriendin zich toch ook mee... Bernie en ik werden ingehaald door mannen met baarden en vrouwen. Vlak voor de pauze moest Bernie lossen tijden het sur plassen. Het regende harder en harder. Doorweekt vreesde ik voor mijn MP3 player. Een doorweekte David en Gert zag ik staan bij de eerste stempelpost. Samen wachten we op Sander (de kopman van Gert) en Bernie. Nog steeds lijkwit arriveerde Bernie bij de stempelpost. Had net moeten overgeven vertelde hij. Het ging al wat beter. Met vijven reden we verder. Op naar Wanne.
Naar Wanne ging vrij makkelijk. David was uiteraard weer iets te snel voor ons en Sander reed net iets rustiger. Bernie, Gert en ik hadden aansluiting gevonden in een klein pelotonnetje. Lekker een beetje meepeddelen. Op de Wanne explodeerde het groepje. Met een licht verzetje reed ik in een strak tempo de Wanne op. Op de top was er weer een pauze georganiseerd. Sportdrankjes, bananen, eierkoeken en krentenbollen. Ze hadden van alles. Ik zette mijn fiets tegen een vooroorlogs huisje, keek om en zag Gert glimlachend arriveren. Hij had koning Bernie gelost. Grote klasse. Een groter tandwiel achter doet wonderen bij Gert. Goed om de Aquila 87 weer te zien vlammen. Een Discovery-Channel-Feitje is dat wespen verzot zijn op krentenbollen. Deze insecten zorgden er voor dat ik niet de broodnodige voeding binnenkreeg. Deze zwart gele wezens hebben geen respect voor sporters. Door dit gedrag gunde ik hen niet het genot van mijn krentenbol en gaf deze dan ook aan een lokale zwerfhond. Nadat Bernie en Sander ook een stempel hadden ontvangen ging het in een mooie afdaling naar Stavelot. David was overigens nergens te bekennen. Hij was het wachten in de regen een beetje beu geworden. Ook was hij ietwat gehaast omdat hij aan het einde van de middag nog een vrijgezellenfeest moest bijwonen.
Mijn MP3 player speelde een lekkere housebeat en al zingend vloog ik naar beneden. In Stavelot melde Bernie dat hij een mooi binnenweggetje wist die de komende stijle klim wist te omzeilen. Hij zou deze route gaan volgen en van zelf weer op het officiele parcours komen. Dit ging mij te ver. Of je rijdt LBL, of je rijdt hem niet. In Stavelot wachtte ik even op Gert en samen begonnen we aan de klim. Gert vloog mij voorbij. Ik was verrast maar kon niets doen. Wat een steile rotklim. Hij werd steiler en steiler. Gert moest gaan staan. De Aquila 87 kraakte. Ik kwam weer in zijn achterwiel. Zwalkend van links naar rechts reed hij omhoog. Levensgevaarlijk. Probeerde hij mij de hekken in te rijden.... Da´s niks voor Gert. Na een manoeuvre van hem naar rechts kon ik hem links voorbij. Gelukt. Ik vreesde nog voor een nekslag of een ruk aan mijn shirt maar die kwam niet. Bevreesd keek ik om en zag dat Gert nog steeds bezig was met een slalom waar Tomba jaloers op zou zijn. En dat in zijn beste jaren. Boven stond een lachende en uitgeruste Bernie. Gert bleef even wachten op Sander en Bernie en ik gingen op zoek naar David. Het klimmen ging steeds beter en ik voelde de vorm stijgen. Leve de MP3 player. De 19 jarige Amerikaanse zwemmer Michael Phelps zag ik vlak voor zijn Olympische zegetocht nog even een koptelefoon opzetten. Muziek doet dus meer met je dan je denkt. Doping voor de hersenen denk ik.
Bij de volgende pauze zagen we David weer staan. Hij stond er al 3 kwartier. Met vijven reden we richting de Redoute. Het parcours was gewijzigd. Weer een lange suffe klim. David was al lang verdwenen. Ik wilde ook een keer volle bak rijden. Met een lekkere housedeun reed ik de berg op. Na de afdaling was het weer pauze. Weg ritme. Bernie begon ook weer wat beter te fietsen. David, Bernie en ik reden rustig naar het begin van de Redoute. Bovenop was het weer pauze dus we spraken af dat we alle drie vol gas omhoog zouden gaan rijden. Uiteraard was David weer snel uit zicht. Ik had weer een mooi trippel-ritme te pakken. Halverwege kreeg ik het toch wat zwaar. Ik wilde persé blijven zitten maar merkte dat ik het daarmee niet zou halen. Als een ware professional ging ik op de pedalen staan, toegejuicht door flink wat toeschouwers. Door het natte gladde wegdek slipte mijn achterwiel plotseling weg en met een sierlijke duik rolde ik de berm in. Ik werd uitgelachen door te dikke campingtoeristen die langs de kant stonden. Wat een hufters. Eén supporter hielp me op de fiets en duwde me het steilste gedeelte over. Het laatste gedeelte is gelukkig minder steil. David stond boven te juichen. Plots zag ik ook Laury staan die foto´s stond te maken. Mooi moment. Ik ben daar even in het gras gaan zitten, genietend van alles om me heen. Ik heb vrouwen schreeuwend als bij een orgasme omhoog zien fietsen en bejaarde mannen spierwit zien sterven. En daar kwam Bernie eindelijk aan. Puffend, lachend, vloekend maar vooral zwalkend van links naar rechts. Dat had hij geleerd van Gert. Na een overheerlijk appeltje besloten we om verder te gaan fietsen. David moest immers nog naar een vrijgezellenfeest benadrukte hij. Na een flauw klimmetje, een lekke band van David, een flinke stortbui en een te korte afdaling kwamen we in de finale naar Luik. David op kop. Mooi tempo. We werden ingehaald door een renner zonder haren op de benen. Dat zijn gasten waarvoor je moet uitkijken. Hij reed 37 km/u. David in zijn wiel. Bernie en ik stervend er achter aan. Het was een sportieve renner, ondanks zijn kale benen. Wij mochten in een waaiertje achter hem rijden. Hij vertelde ook doodleuk dat hij al zo een 240 km had gefietst. Met hoge snelheid en veel respect voor de kale benen reden we Luik binnen. De finish passeerden we juichend. De volle stempelkaart leverde ons een mooie rode rugzak op. Na een broodje worst en een lekker biertje reden we weer naar Eindhoven. Daar was het onbewolkt en 25 graden Celsius
Stephan
21 augustus 2004
LBL 2004 (Alex)
Het bleek een helse tocht van de 235km te worden, waarbij het ongeveer 35km droog is geweest. Regen met fikse buien ertussen. Wat een fu...cking kloteweer. Waar was ik in godsnaam aan begonnen. Na 60km de eerste stop op de Barraque de Fraiture. Ik zat er echt helemaal doorheen. Maanden van voorbereiding leken voor niets. Ik kende mijzelf niet weer. Geen kracht in mijn poten, zelf een paar procent 'vals' plat waren niet aan mij besteed. Wat doe ik hier! Ik hield mijzelf dan ook voor om, eenmaal op de Barraque, af te buigen voor de 170km (zoals later bleek zeer velen hebben gedaan). Om voor mij nog onduidelijke reden ben ik toch in het achterwiel van Roel gekropen richting Bastogne (komt er nog een leukert voorbij die, vast voor de grap of als opsteker, tegen Roel en mij zegt of dit wel verstandig is: piss off dacht ik uit de grond van mijn hart (uiteraard een momentopname) ). Het treinkaartje had ik, by the way, in gedachten in Bastgone reeds gekocht....
In Bastogne (+/- 110 km) was de hemel: heerlijke soep+ koffie en lekker warm (binnen dan). Hoewel nog niet geheel de oude begon ik er zowaar weer vertrouwen in te krijgen: je bent al bijna op de helft, eigen tempo blijven fietsen en door die regen is het in ieder geval niet bloedheet. JIJ komt erwel!
Na ongeveer 150km de eerste echte serieuse klim (de Wanne). Die ging 'wonderwel' goed: eigen tempo draaien --> pijn is fijn maar niet te veel. Dat gaf vertrouwen. En daarbij, het is nog maar 90km! De rest ging ook perfect. Ik ben er nergens afgegaan tijdens het klimmen, altijd in 1 keer omhoog, zelfs de Redoute! Hoppa!! Vorig jaar ben ik 2 keer afgestapt, dus een hele verbetering. En na de Redoute nog overhouden: 30-35 p/u (treintje op vlakke stukken) terug naar Luik.Uitendelijk zijn we ongeveer 13u onderweg geweest waarvan 11u effectieve fietstijd met een fietsgemiddelde van 21.7km/h. Ik dank God (of mijzelf?) op mijn blote knieen dat ik m'n kop niet heb laten hangen (had niet veel gescheeld) en bij de Barraque ben doorgefietst. Dat is wel kikken, zeker achteraf.
Zelden ben ik mentaal zo op de proef gesteld. Tijdens de Weisenseetocht was het ook afzien, maar pas op het laatst. Dat wist je vooraf, kon je je min of meer op instellen. Met LBL na 60km stuk zitten is een 'andere' ervaring. Tuurlijk het was relatief koud, stijve beenspieren enz. Maar ja, dat had iedereen. Achteraf denk ik dat het 80% mentale kwestie was: het glas is half vol cq. half leeg verhaal en vertrouwen op je capaciteiten, ook als het 'even' tegenzit. Deze ervaring heeft echt veel indruk op mij gemaakt. En wat ben ik blij dat ik niet ben afgestapt cq de korte route heb gepakt.
Alex
In Bastogne (+/- 110 km) was de hemel: heerlijke soep+ koffie en lekker warm (binnen dan). Hoewel nog niet geheel de oude begon ik er zowaar weer vertrouwen in te krijgen: je bent al bijna op de helft, eigen tempo blijven fietsen en door die regen is het in ieder geval niet bloedheet. JIJ komt erwel!
Na ongeveer 150km de eerste echte serieuse klim (de Wanne). Die ging 'wonderwel' goed: eigen tempo draaien --> pijn is fijn maar niet te veel. Dat gaf vertrouwen. En daarbij, het is nog maar 90km! De rest ging ook perfect. Ik ben er nergens afgegaan tijdens het klimmen, altijd in 1 keer omhoog, zelfs de Redoute! Hoppa!! Vorig jaar ben ik 2 keer afgestapt, dus een hele verbetering. En na de Redoute nog overhouden: 30-35 p/u (treintje op vlakke stukken) terug naar Luik.Uitendelijk zijn we ongeveer 13u onderweg geweest waarvan 11u effectieve fietstijd met een fietsgemiddelde van 21.7km/h. Ik dank God (of mijzelf?) op mijn blote knieen dat ik m'n kop niet heb laten hangen (had niet veel gescheeld) en bij de Barraque ben doorgefietst. Dat is wel kikken, zeker achteraf.
Zelden ben ik mentaal zo op de proef gesteld. Tijdens de Weisenseetocht was het ook afzien, maar pas op het laatst. Dat wist je vooraf, kon je je min of meer op instellen. Met LBL na 60km stuk zitten is een 'andere' ervaring. Tuurlijk het was relatief koud, stijve beenspieren enz. Maar ja, dat had iedereen. Achteraf denk ik dat het 80% mentale kwestie was: het glas is half vol cq. half leeg verhaal en vertrouwen op je capaciteiten, ook als het 'even' tegenzit. Deze ervaring heeft echt veel indruk op mij gemaakt. En wat ben ik blij dat ik niet ben afgestapt cq de korte route heb gepakt.
Alex
16 augustus 2004
LBL 2004 (Gert)
Wij waren om 7.20 uur onderweg. Het begon meteen met regenen. Stephan en zijn vriendjes waren vertraagd en naar later bleek waren zij pas om 7.45 uur opgestapt. Mario en zijn buurman deden het nog rustiger aan, 8.15 uur.
Op de lichte heuveltjes aan het begin deed Sander het erg rustig aan, dus heb een paar keer bovenop gewacht. In een van de klimmetjes loste hij weer en werd ik bijgehaald door een van de vrienden van Stephan, David. We hebben samen een stukje gereden, maar daarna liet ik hem maar weer gaan. In de stromende regen verder naar dat punt waar de 130 km deelnemers de andere kant op werden gestuurd. Na een paar minuten kwam Sander er al aan. Viel erg mee.
Daarna werd het even wat droger. In een mooie groep in een lekker tempo richting Baraque de Fraiture. Toen het iets omhoog ging ben ik uiteraard gedemarreerd. Op het stempelpunt stond David naar eigen zeggen al een minuut of tien te wachten. Een paar minuten nadat ik er was kwam ook Stephan aangereden. Nog iets later kwam Sander. Het was opgehouden met zachtjes regenen. Dan maar op weg naar de echte klimmetjes.
Het stuk richting de Wanne was zwaarder dan ik me kon herinneren van vorig jaar. Sander al gauw gelost en met Stephan en een derde vriend van hem, Bernie, doorgereden. David lag daar weer voor. In de afdaling verloor ik contact met Stephan en Bernie, maar ik hield ze wel in het zicht. Flink doorgereden naar de voet van de Wanne. Al in het begin van de klim had ik Berni bijgehaald en ging ik op weg naar Stephan. Ik kwam tot een meter of 25 maar helaas niet dichterbij. De klim viel erg tegen. maar gelukkig hoefde ik ditmaal niet van de fiets. Op karakter het bos gehaald, en daar werd het wat minder steil. Bovenop weer op Sander gewacht. Viel wederom mee, hij was er met een minuut of tien.
De Amermont was weer zeer spectaculair. We wisten nu gelukkig dat er in het begin een erg steil stuk was, dus de juiste versnelling lag er op. Het ging lekker. Samen met Stephan naar boven gereden. Op het laatste stuk moest ik een gaatje van een paar seconden toestaan, maar dat mocht de pret niet drukken.
Op die rotonde na de Amermont stond Berni op ons te wachten. Hij had in Stavelot een binnendoorweggetje genomen, de grapjas. Ik besloot op Sander te wachten, zij gingen alvast richting de Rosier. Na tien minuten kwam Sander. Op het vals plat (Haute Levee) raakte ik hem echter alweer kwijt en ben alleen begonnen aan de Rosier. Fijne klim was dat. het was eindelijk even droog en zelfs een beetje zonnig. Kilometer of 5 in een gelijkmatig tempo van zo´n 12 per uur naar boven gepeddeld. Boven stonden Stephan en Bernie te wachten. We hebben ditmaal met zijn drieen op Sander gewacht die weer zo´n kwartiertje
later aankwam.
Daarna linksaf in plaats van rechtsaf, zoals vorig jaar. Blijkbaar geen Maquisard dit jaar. In plaats hervan een klim die wel wat weg had van de Rosier, alleen wat minder lang. In de afdaling op weg naar de klim hadden we David (die we tegenkwamen op de drinkpauze vlak na de Rosier), Stephan en Bernie al weer moeten laten gaan. Aan de voet kreeg Sander een lekke band. Met pijn en moeite een nieuwe binneband opgepompt en weer verdergegaan. In de klim loste Sander en boven heb ik op hem gewacht. Duurde ditmaal wel erg lang, voor een relatief makkelijke klim. Na 20 minuten besloot ik om maar even terug te gaan.
En toen kwam net Mario in zijn PDM shirt voorbij. Even gekletst, maar hij moest verder want zijn buurman was al aan de afdaling begonnen. Gelukkig zag ik Sander inmiddels toch bovenkomen. Hij was door de materiaalwagen geholpen. De band was door ons niet hard genoeg opgepompt maar die lui hadden een fatsoenlijke pomp bij zich en zo kon Sander weer verder.
Beneden bij de stempelpost Mario en buurman nog even gezien. Vervolgens in stromende regen naar de Redoute. Sander wist ik al in de aanloop te lossen. De klim ging erg goed. Ik reed vrij soepel over de steile stukken, maar had wel wat last van een slippende achterwiel bij het staand klimmen. Gelukkig bleef ik op de been. Van Stephan hoorde ik later dat hij op de Redoute in het zicht van de haven al slippend in de berm was gevallen, onder het toeziend oog van het publiek. Gene schade gelukkig.
Maar goed, ik reed dus allemaal afgestapte wielrenners voorbij terwijl het gutste van de regen. Zeer heroisch. Ik kwam ook het tweede en derde steile stuk goed door. Toen nog die laatste bocht. Daar begon ik weer vervaarlijk te slippen en ben toen toch maar even afgestapt. Helaas, het leek er even op dat ik alles had kunnen fietsen maar de laatste 30 a 40 meter van de Redoute bleken teveel. Boven Mario nog even gezien, Stephan c.s. waren al door. Die lekke band heeft ons genekt.
Het laatste stuk beviel ook wel goed. Was iets zwaarder dan vorig jaar, meer heuveltjes nog. We kwamen in de afdaling in een goede groep en zijn in sneltreinvaart tot aan de finish doorgereden. 17.15 waren we binnen.
Gert
Abonneren op:
Posts (Atom)