LBL 2004 (Roel)

Ik herinner me vooral veel regen. Natte benen en koude spieren. Wat jullie misschien niet weten is dat de weg van Barraque de Fraitture naar Bastogne grotendeels naar beneden gaat. Voeg daarom bij de toch straffe westenwind de rijwind bij 40 km/u en je kunt berekenen hoeveel energie natte benen aan de spieren onttrekken, energie die ik nog nodig dacht te hebben. Dan ben je ondanks alles blij als je na een kop koffie in Bastogne weer klimmen mag; energie voor het goede doel zal ik maar zeggen. Zeiknatte voeten waren gevoelloos verloren. Gek genoeg voelde ik de randen van mijn pedalen des te beter. Het leek wel of er geen zolen onder mijn voeten zaten. En dan de fietsbroek met een zeem die niet tegen deze regen opgewassen bleek, te bedenken dat ik zes mueslirepen had thuisgelaten om een extra fietsbroek al die tijd droog te houden in mijn tasje. Maar die kon ik nog niet aantrekken, dan had ik twee natte gehad.
De regen had ook een voordeel, konden we thuis vertellen dat onze heroische prestatie in de meest barre omstandigheden was behaald. Voor het fietsen zelf moesten we de reserves dan maar aanspreken. Daarvoor moesten we natuurlijk wel goed blijven eten. Maar wat krijg je als je 's-ochtends rare dingen eet die eigenlijk te vet zijn en die in je maag mengt met repen die eigenlijk te zoet zijn... juist, diarree. Had ik dat voorzien, dan zat er geen droge fietsbroek in mijn tasje, maar een rol wc-papier. Nu moest ik het twee keer doen met te kleine bladeren. Handen wassen kon gelukkig op de fiets, was de regen toch nog ergens goed voor. Ik geloof dat dit wel ongeveer de essentie is van mijn verhaal. Ja, we hebben de tocht volbracht. Alex had 21,7 km/u op de teller staan. De mijne was door raadselachtige omstandigheden op de Redoute op nul gesprongen. Na 11 uren effectieve fietstijd en 13 uren onderweg waren we om half acht terug in Luik. Vanaf Stavelot was het iets minder hard gaan regenen en tijd voor mijn droge broek: alsof ik thuis bij de open haard zat.
Behalve de tocht uit te fietsen was bovenkomen op de Redoute zonder af te stappen mijn enige doel. De Redoute... misschien deed ik het daarvoor haast in de broek. Toen Alex mij bij het monument voor het eerst voorbijklom dacht hij bijna terecht dat ik er geheel doorheen zat. Toen hadden we het stukje 20% nog niet eens gehad. Maar daar kon ik in zijn wiel terugkomen om deze te houden tot op het vlakke tussenstuk. In het passeren moedigde een veteraan mij nog aan, niet wetend dat ik op het tweede steile stuk de reserves van mijn reserves aan zou spreken om een demarrage te plaatsen. Sprintend, staand op de pedalen, en met de benen in brand passeerde ik eerst de veteraan, daarna Alex om bovenop de top stil te komen staan met de voeten nog in de toeclips (bedankt voor het overeind houden, toeschouwer). Maar een verschil van een half minuutje kon in het klassement bij worden geboekt. Missie volbracht. De 26 had ik terecht thuisgelaten.