LBL 2004 (Alex)

Het bleek een helse tocht van de 235km te worden, waarbij het ongeveer 35km droog is geweest. Regen met fikse buien ertussen. Wat een fu...cking kloteweer. Waar was ik in godsnaam aan begonnen. Na 60km de eerste stop op de Barraque de Fraiture. Ik zat er echt helemaal doorheen. Maanden van voorbereiding leken voor niets. Ik kende mijzelf niet weer. Geen kracht in mijn poten, zelf een paar procent 'vals' plat waren niet aan mij besteed. Wat doe ik hier! Ik hield mijzelf dan ook voor om, eenmaal op de Barraque, af te buigen voor de 170km (zoals later bleek zeer velen hebben gedaan). Om voor mij nog onduidelijke reden ben ik toch in het achterwiel van Roel gekropen richting Bastogne (komt er nog een leukert voorbij die, vast voor de grap of als opsteker, tegen Roel en mij zegt of dit wel verstandig is: piss off dacht ik uit de grond van mijn hart (uiteraard een momentopname) ). Het treinkaartje had ik, by the way, in gedachten in Bastgone reeds gekocht....
In Bastogne (+/- 110 km) was de hemel: heerlijke soep+ koffie en lekker warm (binnen dan). Hoewel nog niet geheel de oude begon ik er zowaar weer vertrouwen in te krijgen: je bent al bijna op de helft, eigen tempo blijven fietsen en door die regen is het in ieder geval niet bloedheet. JIJ komt erwel!
Na ongeveer 150km de eerste echte serieuse klim (de Wanne). Die ging 'wonderwel' goed: eigen tempo draaien --> pijn is fijn maar niet te veel. Dat gaf vertrouwen. En daarbij, het is nog maar 90km! De rest ging ook perfect. Ik ben er nergens afgegaan tijdens het klimmen, altijd in 1 keer omhoog, zelfs de Redoute! Hoppa!! Vorig jaar ben ik 2 keer afgestapt, dus een hele verbetering. En na de Redoute nog overhouden: 30-35 p/u (treintje op vlakke stukken) terug naar Luik.Uitendelijk zijn we ongeveer 13u onderweg geweest waarvan 11u effectieve fietstijd met een fietsgemiddelde van 21.7km/h. Ik dank God (of mijzelf?) op mijn blote knieen dat ik m'n kop niet heb laten hangen (had niet veel gescheeld) en bij de Barraque ben doorgefietst. Dat is wel kikken, zeker achteraf.
Zelden ben ik mentaal zo op de proef gesteld. Tijdens de Weisenseetocht was het ook afzien, maar pas op het laatst. Dat wist je vooraf, kon je je min of meer op instellen. Met LBL na 60km stuk zitten is een 'andere' ervaring. Tuurlijk het was relatief koud, stijve beenspieren enz. Maar ja, dat had iedereen. Achteraf denk ik dat het 80% mentale kwestie was: het glas is half vol cq. half leeg verhaal en vertrouwen op je capaciteiten, ook als het 'even' tegenzit. Deze ervaring heeft echt veel indruk op mij gemaakt. En wat ben ik blij dat ik niet ben afgestapt cq de korte route heb gepakt.
Alex