LBL 2004 (Sander)

Aan de start waren we er al snel van door gemuisd, zodat we de eerste slag jegens de Malle Pietjes hadden gewonnen. Onderweg bleek dat qua poncho's -staat nog leuk danzij Robijn intensief, maar opvallend veel mensen die zo'n ding pas aantrekken als de hevigste stortbui al is geweest- Gert en ik ongeveer de enige waren die mede dankzij de enorme hoeveelheid bananen en mueslirepen in de achterzak -Gert bedankt- geen plek hadden voor zo'n ding.
Op de eerste "klim" net buiten Luik werd ik al uitgelachen want dat was nog maar vals plat. Wat de heren in kwestie niet wisten was dat ik mijn benen spaarde voor de finale, de koers duurt immers 170 keiharde kilometers. Wel leidde een en ander er toe dat de Malle Pietjes met rasse schreden naderden. Op de afdalingen merkte ik weinig van mijn nagelnieuwe remblokjes. Had de fietsenmarker voor noppie 4 euri gerekend of was het weertechnisch al te bar.
Bij Kin lekker omhoog gepedaleerd, voor het eerst het geheime wapen –de 30*28- geschakeld. De fietsenmaker vond het maar raar dat ik een dergelijk verzet wou. Uiteraard werd hier mijn gelijk bewezen. Opvallend dat ik niet meer slechts ingehaald werd.
Daarna soepel pedalerend naar Baraque de Frituur. Vanaf 3 km voor de voet al wanhopig geprobeerd het kleine voorblad te schakelen. Dat werd dus afstappen om het voorblad manueel om te leggen, een truukje waar ik sinds die col de nodige ervaring mee heb.
Tot overmaat van ramp was dat precies het moment waarop Garth een jump maakt, lekkere wegkapitein is me dat. Bovenop stonden Gert en de Malle Pietjes te wachten: in dit stadium van de koers David nog tegen komen: de benen waren dus zo goed als ze de hele tijd voelden.
Net na de Baraque werd door Stephan op een willekeurig imaginair moment gesprint. Prijzen worden uiteraard pas aan de finisch uitgedeeld.
Op het vals plat richting Wanne ging de wegkapitein met Stephan er op z'n Zoetemelks vandoor. Mooie boel. Al snel de tip van Lubberding van vorig jaar opgevolgd: zoek een paar sterke mannen uit die je zo naar voren rijden. Aan de voet van de Wanne het eerste steile stukje in volle vaart genomen. Na manueel omleggen op het kleine blad de klim vervolgd en de achterstand op Gert c.s. binnen de perken gehouden. Bovendien was het zonnetje gaan schijnen.
Na te hebben gewacht op de wegkapitein -hij had de ketting eraf, lastig nog zo'n fiets zonder index op de versnellingen- ging Gert er na de aansluiting weer als een wilde vandoor. Uiteraard heb ik niks afgesneden (das voor mietjes) en ging ik quasi-soepel de Amermont op. Dankzij de 28*30 wederom niet hoeven afstappen.
Op de Maquisard sloeg het noodlot toe: lek. Na een hoop gepruts (Is er iemand die ooit een werkend fietspompje heeft gehad, zo ja graag merk en type) was de band enigszins hard. Nadat Gert alweer was gedemarreerd kreeg ik het aan de stok met een mafkees die beweerde dat mijn nieuwe band ook al lek was. Ik nog uitleggen dat de band dankzij @$#@%-pomp slechts zacht was, maar dat mocht niet baten. Gelukkig was er geen parkeerplaats in de buurt om de onenigheid verder af te wikkelen Niet lang daarna werd ik in tweede instantie geholpen door de neutrale materiaalwagen. Ik kon ze staande houden dankzij een afstapper. Een harde band, dat scheelt. Bovenop de col gestoken door een krentenbol. Dat kon er ook nog wel bij. De rest van de krentenbollen maar gedropt, ik had inmiddels toch al mijn buik weer vol van bollen en mueslirepen, dat ik die dingen ooit wel lekker vond. Met dikke tong en in op hagel gelijkende regenbui richting La Reid. Daar stond opeens Mario. Lang niet gezien.
Het vals plat richting de Redoute was net als vorig jaar verschrikkelijk: beentjes verzuurd. De Redoute zelf ging wel, totdat het achterwiel wegslipte en ik halverwege de Redoute toch nog 3 meter Luik Bastenaken Luik heb moeten wandelen. Jammer. Uiteraard wel fietsend boven gekomen. Na de afrondende heuvelachtige schermutselingen in een goeie groep met 34 op de teller richting Luik gekoerst. Op de finish keurig even afgesprint, de teller precies boven de 20 gekregen, een halve km harder dan 2003.
Nog even twijfelen of je zonder stempel op de Wanne wel in aanmerking komt voor de prijzen, maar daar werd gelukkig niet moeilijk over gedaan. Het was weer geen tocht voor koekenbakkers geweest.

Sander