LBL 2004 - Citroentompoezen (Stephan)

Vrijdagavond nog snel naar de AH om tompoezen te halen. Deze eten zo lekker weg in de vroege ochtend. De aardbeitompoezen waren in de aanbieding. Klinkt gezond. Helaas was ik te laat om nog enkele aardbeitompoezen te bemachtigen. Er lagen nog slechts 2 citroentompoezen. Da´s balen. Maar ach, citroen is toch ook een natuurproduct!!
Zaterdag de 14e was aangebroken. Om 4.30 uur ging de wekker. Kleding en fiets (met nieuwe wielen en banden) stonden al paraat dus ik hoefde me alleen maar druk te maken over het vinden van de douche, het inkrijgen van mijn lenzen op dit vroege tijdstip en het naar binnen werken van 2 citroentompoezen. Om 5.15 uur arriveerde ik bij David. Bernie was ook al gearriveerd. Dat is voor het eerst in twee jaar dat hij op tijd is. Grappig. Alle fietsen, tassen en renners werden in mijn V70 gepropt. Erg gezellig. Op naar Luik. Het ritueel om bij het eerste tankstation te stoppen voor Bernie, zodat hij kan ontbijten (warme snacks), werd ook van tafel geveegd. Hij had al ontbeten en tevens een lunchpakketje voor onderweg bij zich. David en ik keken elkaar vragend aan. Da´s vreemd!! Bernie vertelde dat zijn nieuwe vriendin hem netjes had wakker gemaakt (hoe zal ik maar niet vertellen), een ontbijtje voor hem had gemaakt en een lunchpakketje had meegegeven. Toch konden we aan Bernie zien dat hij de warme snacks miste.
In Luik werden we verwelkomd door een fikse regenbui. Gert belde op dat hij vast zou vertrekken. We zouden hem later wel inhalen. Goed plan. Wij moesten ons nog omkleden en inschrijven. Hierna moesten Bernie en David nog poepen. De toilet beneden in het hotel was overbevolkt dus gingen de heren met de lift het hotel in, op zoek naar een opstaande hotelkamer. Weer wachten dus. Mijn gedachten gingen uit naar Gert. Geef die jongen een half uur voorsprong en je ziet hen niet meer terug.
Om 7.45 uur vertrokken we eindelijk. In een groepje van een man of tien reden we door Luik. Ik op kop. Flink tempo er in om de verloren tijd goed te maken. Tijdens de eerste klim werd ik gelost door het gehele groepje. Ik raakte niet in paniek en reed rustig door. Na enige tijd haalde ik Bernie in. Hij zag lijkwit en voelde zich zoals hij er uit zag. Enorme last van maagkrampen. De fikse regenbui van een uur geleden had ook nog geen pauze genomen. Bernie wilde de 135 km gaan rijden. Hij wilde omdraaien. Ik bleef op hem inpraten om rustig verder te fietsen. Verdomme, hadden we nu toch maar gestopt bij het tankstation. Verandering van eetpatroon is niet goed voor een renner. Waar bemoeit die vriendin zich toch ook mee... Bernie en ik werden ingehaald door mannen met baarden en vrouwen. Vlak voor de pauze moest Bernie lossen tijden het sur plassen. Het regende harder en harder. Doorweekt vreesde ik voor mijn MP3 player. Een doorweekte David en Gert zag ik staan bij de eerste stempelpost. Samen wachten we op Sander (de kopman van Gert) en Bernie. Nog steeds lijkwit arriveerde Bernie bij de stempelpost. Had net moeten overgeven vertelde hij. Het ging al wat beter. Met vijven reden we verder. Op naar Wanne.
Naar Wanne ging vrij makkelijk. David was uiteraard weer iets te snel voor ons en Sander reed net iets rustiger. Bernie, Gert en ik hadden aansluiting gevonden in een klein pelotonnetje. Lekker een beetje meepeddelen. Op de Wanne explodeerde het groepje. Met een licht verzetje reed ik in een strak tempo de Wanne op. Op de top was er weer een pauze georganiseerd. Sportdrankjes, bananen, eierkoeken en krentenbollen. Ze hadden van alles. Ik zette mijn fiets tegen een vooroorlogs huisje, keek om en zag Gert glimlachend arriveren. Hij had koning Bernie gelost. Grote klasse. Een groter tandwiel achter doet wonderen bij Gert. Goed om de Aquila 87 weer te zien vlammen. Een Discovery-Channel-Feitje is dat wespen verzot zijn op krentenbollen. Deze insecten zorgden er voor dat ik niet de broodnodige voeding binnenkreeg. Deze zwart gele wezens hebben geen respect voor sporters. Door dit gedrag gunde ik hen niet het genot van mijn krentenbol en gaf deze dan ook aan een lokale zwerfhond. Nadat Bernie en Sander ook een stempel hadden ontvangen ging het in een mooie afdaling naar Stavelot. David was overigens nergens te bekennen. Hij was het wachten in de regen een beetje beu geworden. Ook was hij ietwat gehaast omdat hij aan het einde van de middag nog een vrijgezellenfeest moest bijwonen.
Mijn MP3 player speelde een lekkere housebeat en al zingend vloog ik naar beneden. In Stavelot melde Bernie dat hij een mooi binnenweggetje wist die de komende stijle klim wist te omzeilen. Hij zou deze route gaan volgen en van zelf weer op het officiele parcours komen. Dit ging mij te ver. Of je rijdt LBL, of je rijdt hem niet. In Stavelot wachtte ik even op Gert en samen begonnen we aan de klim. Gert vloog mij voorbij. Ik was verrast maar kon niets doen. Wat een steile rotklim. Hij werd steiler en steiler. Gert moest gaan staan. De Aquila 87 kraakte. Ik kwam weer in zijn achterwiel. Zwalkend van links naar rechts reed hij omhoog. Levensgevaarlijk. Probeerde hij mij de hekken in te rijden.... Da´s niks voor Gert. Na een manoeuvre van hem naar rechts kon ik hem links voorbij. Gelukt. Ik vreesde nog voor een nekslag of een ruk aan mijn shirt maar die kwam niet. Bevreesd keek ik om en zag dat Gert nog steeds bezig was met een slalom waar Tomba jaloers op zou zijn. En dat in zijn beste jaren. Boven stond een lachende en uitgeruste Bernie. Gert bleef even wachten op Sander en Bernie en ik gingen op zoek naar David. Het klimmen ging steeds beter en ik voelde de vorm stijgen. Leve de MP3 player. De 19 jarige Amerikaanse zwemmer Michael Phelps zag ik vlak voor zijn Olympische zegetocht nog even een koptelefoon opzetten. Muziek doet dus meer met je dan je denkt. Doping voor de hersenen denk ik.
Bij de volgende pauze zagen we David weer staan. Hij stond er al 3 kwartier. Met vijven reden we richting de Redoute. Het parcours was gewijzigd. Weer een lange suffe klim. David was al lang verdwenen. Ik wilde ook een keer volle bak rijden. Met een lekkere housedeun reed ik de berg op. Na de afdaling was het weer pauze. Weg ritme. Bernie begon ook weer wat beter te fietsen. David, Bernie en ik reden rustig naar het begin van de Redoute. Bovenop was het weer pauze dus we spraken af dat we alle drie vol gas omhoog zouden gaan rijden. Uiteraard was David weer snel uit zicht. Ik had weer een mooi trippel-ritme te pakken. Halverwege kreeg ik het toch wat zwaar. Ik wilde persé blijven zitten maar merkte dat ik het daarmee niet zou halen. Als een ware professional ging ik op de pedalen staan, toegejuicht door flink wat toeschouwers. Door het natte gladde wegdek slipte mijn achterwiel plotseling weg en met een sierlijke duik rolde ik de berm in. Ik werd uitgelachen door te dikke campingtoeristen die langs de kant stonden. Wat een hufters. Eén supporter hielp me op de fiets en duwde me het steilste gedeelte over. Het laatste gedeelte is gelukkig minder steil. David stond boven te juichen. Plots zag ik ook Laury staan die foto´s stond te maken. Mooi moment. Ik ben daar even in het gras gaan zitten, genietend van alles om me heen. Ik heb vrouwen schreeuwend als bij een orgasme omhoog zien fietsen en bejaarde mannen spierwit zien sterven. En daar kwam Bernie eindelijk aan. Puffend, lachend, vloekend maar vooral zwalkend van links naar rechts. Dat had hij geleerd van Gert. Na een overheerlijk appeltje besloten we om verder te gaan fietsen. David moest immers nog naar een vrijgezellenfeest benadrukte hij. Na een flauw klimmetje, een lekke band van David, een flinke stortbui en een te korte afdaling kwamen we in de finale naar Luik. David op kop. Mooi tempo. We werden ingehaald door een renner zonder haren op de benen. Dat zijn gasten waarvoor je moet uitkijken. Hij reed 37 km/u. David in zijn wiel. Bernie en ik stervend er achter aan. Het was een sportieve renner, ondanks zijn kale benen. Wij mochten in een waaiertje achter hem rijden. Hij vertelde ook doodleuk dat hij al zo een 240 km had gefietst. Met hoge snelheid en veel respect voor de kale benen reden we Luik binnen. De finish passeerden we juichend. De volle stempelkaart leverde ons een mooie rode rugzak op. Na een broodje worst en een lekker biertje reden we weer naar Eindhoven. Daar was het onbewolkt en 25 graden Celsius

Stephan