Heren,
Welk een fraai wielerproza hebben jullie weer geleverd! Ik ben in ieder geval zeer content met opmerkingen over mijn persoon als gesoigneerd, klepper, topper, etc. Jammer van de lekke band van Roel. Wij waren in de heilige overtuiging dat hij het tempo niet kon volgen en wij moesten door. Onze strategie was nu eenmaal om zo vlot mogelijk bij de Wanne te geraken om zoals renners in een vroege ontsnapping bij de tour snel alle punten van het bergklassement weg te pakken voor het peloton met de klassementsrijders zich verwaardigd om uit het zadel te komen. Nadeel van deze strategie is een meer dan gemiddelde kans op een inzinking op een van de cols en zo geschiedde.. Na een ultieme krachtsinspanning waarbij ik op de Rosier het wiel van Remco (die mij op de Mont Ventoux nog 20 minuten zoek reed) kon houden en zelfs in de laatste 50 meter met een ultieme jump over hem heen kwam, begon het op de vecquee te duizelen, compleet met zwarte vlekken. Waar Remco en ik eerder nog trots waren op de prestatie dat geen medefietser met haar op zijn/haar benen ons te grazen had genomen op een col, reden de behaarde benen ons nu links en rechts voorbij (hebben we het niet eens over mannen in lange broeken). Op de top aangekomen maar even gaan liggen in het bos! Hoe kon dat nu gebeuren! Werd ook mij en Remco de tomatensoep fataal (Gert weet wellicht het antwoord)??? Of was de combinatie cola met tomatensoep de boosdoener? Deze had er in ieder geval voor gezorgd dat ik vanaf Stavelot al windend en boerend de cols had moeten bedwingen. Maar goed na een aantal liga's erin gedrukt te hebben, weer op weg naar de laatste hindernis de Redoute, dat zou wat worden! Onze moraal had sowieso een knak gekregen nu we niet langer de kampioenen van de behaarde benen waren. We moesten dus op zoek naar een nieuw soort klassement waarin we wel aan de leiding stonden en vonden dat in: de geleverde prestatie per Euro besteed aan de fiets. Het was ons namelijk opgevallen dat alle behaarde benen die ons voorbij reden minstens een carbon fiets afgemonteerd met ultegra of beter hadden, terwijl wij nog van het ouderwetse staal waren. Van deze wetenschap kreeg de moraal een enorme boost en weldra waren we in Remouchamps. Toen we echter het begin van de redoute naderden stond de inzinking van de vecquee ons weer helder voor de geest en was de moraal direct weer verdwenen. Als twee bejaarde fietstoeristen reden we het eerste stuk op langs de snelweg en dan het bochtje bij het mariabeeld...... 1 minuut later stonden we verbouwereerd boven. Was dit hem al? We hadden van arren moede het laatste stukje nog moeten sprinten om het publiek tenminste enige tekening op onze gezichten te laten zien! We waren weer helemaal terug en waren er klaar voor om al de behaarde benen die ons sinds de vecquee voorbijgegaan waren in de afzink naar Luik weer op te vegen en zo geschiedde... Resulterend in een fabuleuze eindtijd van 9 uur en 12 minuten fietsen.
Groet,
MArio
Geen opmerkingen:
Een reactie posten