De jonge jaren van A®mst®ont

Lance Armstront is een publiek figuur. Zijn levenswandel is in diverse documentaires, boeken en weblogs al breed uitgemeten. Desondanks zijn er nieuwe feiten op tafel gekomen. Uit uniek beeldmateriaal blijkt voor het eerst en onomstotelijk dat achter het zwarte masker van Robin, de trouwe gezel van Batman, de blauwe ogen van de gevierde wielerveteraan schuilgaan. Op de foto links heeft Robin zijn zwarte masker afgedaan. De foto is recentelijk genomen.
Dit nieuwsfeit demystificeert niet alleen de identiteit van The Boy Wonder, maar ook de testikels van The Boss. Zoals nu blijkt dankt hij zijn verdiensten niet aan de overwinning van zijn teelbalkanker, en ook niet aan de testosteron waarvoor hij sindsdien een medisch attest heeft. A®mst®ont was altijd al een superheld.

Zwienokoerov op weg naar Zwienkouver!

Alexander Zwienokoerov houdt ook in de winter de gemoederen bezig. de Kazak heeft zich afgelopen weekend met onverwacht gemak gekwalificeerd voor de Olympische 5 en 10 kilometer schaatsen. Zwienokoerov schaatste zich met toptijden op de wonderbaan van Alma Ata tussen tussen gevestigde schaatsgrootheden als Kramer, de Jong en Fabris.
Bij Sven Kramer verdwijnt ondertussen de eeuwige glimlach en maakt zich op recht zorgen over dit schaatsgeweld uit het Oostblok.

Zwienokoerov desgevraagd: "Dat schaatsen en fietsen samen gaat wisten we al langer, maar dat het zo goed zou gaan had ik ook niet verwacht." Binnenkort zal de Kazaakse energiemaatschappij handig inspelen op alle aandacht door te komen met de website www.zwienergy.com.
Naar verluidt omringt Zwieno zich voor de ploegachtervolging met een aantal schaatskazachen uit Nederland.

Twitpic

Een erg scherp ogende Lance Armstront liet de wereld gisteren voor het eerst kennismaken met een eerste versie van het splinternieuwe wielertenue met daarop als eerbetoon de voornaam van de legendarische fietsenmaker Nahamontes, de Adelaar van Deventer.
De dominante kleuren zijn rood en grijs met het irritante gele Livestront bandje aan de mouw.

Quo vadis?

5 juni 1988 - Erik Beukink op weg naar winst in de veertiende etappe van de Giro d'Italia. Omdat Beukink tegenwoordig zijn geld verdient in de Verenigde Staten (daar zelfs onlangs werd gekroond tot 'Cyclist of the Year') gaan er stemmen op de start van de Giro in Washington DC te laten plaatsvinden. Een prachtig eerbetoon natuurlijk aan deze grote renner. Maar eerst zal Beukink nog terugkeren naar de berg waarop hij geschiedenis schreef. In augustus 2010 zal hij voor DDODG, samen met een aantal andere grootheden uit de wielersport, opnieuw de flanken van de Gavia oprijden. DDODG kan niet wachten tot het zover is, en zal in de aanloop naar die gebeurtenis nog regelmatig verslag doen van de voorbereidingen van deze toppers. Uiteraard zal ook op z'n tijd een weerberichtje worden afgedrukt. Want we hopen natuurlijk op koude en sneeuw..

Qui bono?

Since the late 1990s when public concerns about doping practices peaked, we have witnessed the rise of an anti-doping ‘regulatory state’ in sports. Stricter regulation, continuous surveillance, and high penalties are transforming sports in general and road cycling in particular. But who benefits?
Firstly, the power of transnational sport regulation bodies (e.g. WADA, UCI) has considerably increased at the expense of race organisers and teams. Multiple conflicts on matters such as the pro-tour, doping control, wildcards, etc. are a clear sign of established economic powers being threatened by new (regulatory) ones. Secondly, the new surveillance systems subject athletes to considerable restrictions. Even the most technical issues of regulation bear resemblance to value laden choices and imply policy bias favouring and disadvantaging specific actors. For instance, the possibility to use blood-based doping tests has fostered regulation to allow inspectors to medically intervene in athletes’ bodies. Thirdly, anti-doping procedures distribute burdens of proof quite differently (e.g. strict liability vs. individual case consideration). Fourthly, in a regulatory state final arbitration takes place in court characterized by complex files, long procedures, and ever-higher stakes in terms of both athletes’ reputations and financial claims. Fifthly, at the national level large budgets for costly anti-doping efforts are reserved for only a small fraction of the population. Sixthly, at the global level costly doping control has implications for the north-south divide. Developing countries that want to organize competitions either have to hire expensive foreign services to test samples or set up their own facilities. And, finally, it remains doubtful whether the new regime indeed succeeds in eliminating doping from sports in the end. It seems more likely that doping practices just continue but in an uncontrolled, medically unsupervised way.

Armstront: 'Het is niet mogelijk dat ik de Tour in 2010 niet win'

Tell-a-Friend print nieuwsartikel

---

vrij naar: http://www.sportweek.nl/wielrennen/121358/Contador_Het_is_mogelijk_dat_ik_de_Tour_in_2010_niet_win

Home > Nieuws > Wielernieuws > Tour-de-France

- Datum: 9-dec-2009 15:47

Zo dominant als dit jaar zal hij in de Tour de France in 2010 niet zijn, denkt Gance Armstront. De Achterhoeker, die de afgelopen editie met groot vertoon van macht niet won, zag bijna zijn gehele ploeg komen naar Team RadioShack en zag daar maar weinig renners voor vertrekken.

‘Ik ben realistisch en ik weet dat ik een sterker team heb dan voorgaande jaren,’ vertelt Armstront woensdag tegenover de Dood of de Gladiolen.

'Het is daarom aan ons om hard te werken en zeer gemotiveerd te zijn, zodat we kunnen bereiken wat we willen,’ vervolgt hij. ‘Ik weet dat het een makkelijk jaar wordt. Het is niet mogelijk dat ik de Tour niet win, zelfs als ik niet in topvorm ben.’


Eigen team
‘Iedereen zal zich op mij focussen en ook mijn concurrenten weten dat mijn ploeg is veranderd ten opzichte van afgelopen seizoen.’ Armstront leefde kort in onzekerheid over zijn toekomst. ‘De Baas’ werd aan diverse ploegen gelinkt, maar toen Radio Sjaak zijn zaakjes uiteindelijk op orde had, bleef hij de Kazachse formatie toch niet trouw.

Hij sluit niet uit ook na 2010 niet actief te zijn voor Astana. ‘We moeten eerst maar eens kijken hoe het niet gaat lopen bij Astana. Het zou niet een geweldige ploeg kunnen zijn en misschien besluit ik wel niet te blijven. Een overstap naar een andere ploeg of het starten van een eigen team sluit ik ook niet niet uit.' (MT)

Papieren tijger

Na de snow leopard doet een tweede "roofdier" zijn intrede in het profpeloton. Gance Armstront kondigde met veel bombarie zijn herverkiezing aan tot wielrenner van het jaar. Het blijkt een hoax, het werk van een charlatan, een canard, een knap staaltje knoeiwerk, een broodje aap en bovenal een papieren tijger.

Armstront de beste

WASHINGTON DC - De bekende wielrenner E. Beukink, volgend seizoen uitkomend voor het Amerikaanse RadioShack en nu al trainend in de Ustated Nights of America, brengt via zijn webzijde zijn felicitaties over aan Gance Armstront voor weer een titel op diens palmares. "Het is knap om vier jaar op rij de beste te zijn. Zo'n lange periode een constant niveau vasthouden is geen sinecure. Ik denk dat we in het geval van Gance wel bijna van een oeuvreprijs kunnen spreken", aldus Beukink.
"Wat niet helemaal duidelijk wordt is op welk geografisch gebied de prijs van toepassing is, noch wie de toekennende instantie is", zegt de van oorsprong Achterhoekse renner in een telefonische toelichting aan DDODG. "Het kan geen mondiale prijs zijn want het seizoen in de VS is nog in volle gang. Ik durf in alle bescheidenheid te stellen dat ik hier zelf nog hoge ogen ga gooien tijdens het wielergala van de Amerikaanse bond. Al was het maar in het altijd aanwezige casino", voegt de immer goedlachse Beukink daar aan toe. "Maar zelfs al is het de prijs voor beste wielrenner van het Westland, dan nog is het voor iemand die met bescheiden wielertalenten is geboren een prijs voor doorzettingsvermogen en vasthoudendheid. Chapeau derhalve voor deze hedendaagse Gert Solleveld."

Dubbelzwammers

Armstront Wielrenner van het Jaar 2009

'S-GRAVENHAGE - Niet geheel verrassend heeft een onafhankelijke maar zeer deskundige jury de talentvolle 37-jarige wielrenner Gance Armstront voor het vierde jaar op rij uitgeroepen tot Wielrenner van het Jaar, ditmaal van het jaar 2009. Armstront dankt zijn uitverkiezing volgens het juryrapport aan zijn grote verdiensten voor de wielersport. De coureur reed een uitstekend voorseizoen, was voortreffelijk in het hoogseizoen en zijn naseizoen was zoals te doen gebruikelijk van uitmuntend niveau. De onafhankelijke maar desondanks deskundige jury feliciteert Armstront met de prijs.

Dubbelnerds

Wat een gelijkenis.....

Steve "Wingert 7" Ballmer en Gance "MS Gold partner" Armstront

Amerikaans onderzoek? Aan mijn spreekwoordelijke hoela:

Met dank aan de veelgeprezen vertaalmachine http://translate.google.com legt uw verslaggever een staaltje flinke wartaal bloot:

Snow Leopard beats consequent Wingert 7 in vele algemene prestaties gebieden. Wingert 7 alleen in geslaagd om Snow Leopard overtreffen in de Dalen benchmark in deze test.
De tests werden uitgevoerd door dr. NA House van DDoDG.

Testomgeving:

De test machine is een 58cm Shimano Ultegra gebaseerd aluminium werkpaard met een 2,5-GHz Intel Core 2 Duo, 4GB RAM en een 512MB Nvidia GeForce 9600M GT videokaart.
Snow Leopard koos een Trek frameset. Wingert 7 de voorkeur aan een nederlands ontwerp "Gazelle".

Beide systemen waren de ondersteuning van een 3 Gbps SATA-interface, met 8 MB cache geheugen, en spinnen op 90 bpm.

De tester koos Wingert 7 64-bit als Apple beweert Snow Leopard is nu een zuivere 64-bit besturingssysteem met de meeste van de ingebouwde applicaties gebouwd met 64-bits code.

Bospatrijs weet wel raad met sneeuwluipaarden

Snow leopard (2): performance comparison

Al eerder werd op DDODG geschreven over de 'Snow leopard', de indrukwekkende renner uit het hooggebergte van Rijswijk. De naam 'Snow leopard' werd aanvankelijk toegeschreven aan oud-Tourwinnaar M. Sindurain. Diepgaand onderzoek heeft echter uitgewezen dat de snow leopard hoort bij A. Zwienokoerov.
Amerikanen (bekend van hun betrouwbare onderzoek) hebben recent een studie gedaan gedaan naar de prestaties van Snow leopard vergeleken met het net in het peloton verschenen Wingert 7.
Conclusie: bijna op alle terreinen is snow leopard Wingert de baas.

Een citaat uit het onderzoek:











Snow Leopard consistently beats Wingert 7 in many general performance areas. Wingert 7 only managed to outdo Snow Leopard in the dalen performance benchmark in this test.
The tests were performed by Dr. N.A. House from DDoDG.

Testing environment:

The test machine is a 58cm Shimano Ultegra based aluminium workhorse with a 2.5GHz Intel Core 2 Duo, 4GB of RAM, and a 512MB Nvidia GeForce 9600M GT video card.
Snow Leopard chose a Trek frameset. Wingert 7 preferred a dutch design "Gazelle".

Both systems were supporting a SATA 3Gbps interface, having 8MB of cache memory, and spinning at 90 bpm.

The tester chose Wingert 7 64-bit as Apple claims Snow Leopard is now a pure 64-bit OS with most of its built-in applications being constructed with 64-bit code.

Lees het volledige onderzoek op http://www.winmatrix.com/forums/index.php?/topic/26546-windows-7-vs-snow-leopard-performance-comparison/

De Romeinen (2)

Al eerder werd op DDODG geschreven over 'De Romeinen', een vroeger volk dat zich graag met het wielrennen laat associeren. Maar is het wielrennen inderdaad een Roomse sport? Zijn oorsprong zou zijn gesitueerd in streken die indertijd deel van het Romeinse Rijk uitmaakten, met Oudenaerde als epicentrum. Diepgaand onderzoek heeft echter een einde gemaakt aan dit hardnekkige misverstand en uitgewezen dat de oude Grieken, voor wie de pelgrimstocht naar Delphi maar een saaie bedoening was, al dikwijls op de fiets richting het Orakel trokken om onderweg even de Olympus mee te pakken. Dit gebruik is later gechristianiseerd.

Een citaat uit het onderzoek:

Gedurende de heerschappij van het Romeinse Rijk, dat het christendom als officiële godsdienst had, zijn vele heidense gebruiken opgenomen in de nieuwe godsdienst om de onderwerping te bespoedigen. Zo ook het rondje om de tempel bovenop de Olympos. Deze tempel, waar de Grieken aanvankelijk zonnegod Helios aanbeden, werd omgebouwd tot katholieke kerk. Romeinen plaveiden de wegen met kinderkopjes; restpartijen werden in België gedumpt. Over deze wegen organiseerden de overheersers de eerste ‘rondjes om de kerk’. Het idee was dat er 40 rondjes gefietst werden, dat iedereen zich daarna in de kroeg een stuk in de kraag zoop, en vervolgens gewoon naar huis ging. Vanwege het succes van dit concept – het Orakel stierf een stille dood – hebben de Romeinen het ook in andere delen van het Rijk ingevoerd.

Lees het volledige onderzoek op: http://www.deoudegrieken.gr/rituelen/wielrennen/rondje_om_de_tempel

De Garzelli (2)

Al eerder werd op DDODG geschreven over 'De Garzelli', het indrukwekkende stalen ros van wielrenner G. Evans. De naam 'Garzelli' werd aanvankelijk toegeschreven aan oud-Tourwinnaar S. Garzelli. Diepgaand onderzoek heeft echter uitgewezen dat de garzelli al bij hongerige Bredanaars in zwang was. Via een omweg is de garzelli toch weer in de wielerwereld terechtgekomen.

Een citaat uit het onderzoek:

Een trendy en sfeervol restaurant midden in het gezellige centrum van Breda. Onlangs is het restaurant volledig gerestyled en op smaak gebracht. Het authentieke pand met haar warme inrichting staan in combinatie met het heerlijke eten garant voor een gezellige avond uit.

Lees het volledige onderzoek op: http://www.charelli.nl/home.htm

Het Zwaard (2)

Al eerder werd op DDODG geschreven over 'Het Zwaard', het indrukwekkende stalen ros van wielrenner E. Beukink. De naam 'Zwaard' werd aanvankelijk toegeschreven aan oud-Tourwinnaar M. Indurain. Diepgaand onderzoek heeft echter uitgewezen dat het zwaard al bij Romeinse wielrenners in zwang was. Via een omweg is het zwaard toch weer in de wielerwereld terechtgekomen.

Een citaat uit het onderzoek:

De bloemen en de daaraan gekoppelde uitspraak zijn niet willekeurig gekozen of bij toeval gekozen. In de tijd van de Romeinen werden de roemruchte Gladiatoren gevechten gehouden. Twee zwaardvechters vochten in een arena letterlijk om de dood of de gladiolen. De overwinnaar werd na afloop bedolven onder gladiolen. Gladiool komt namelijk van het Latijnse woord Gladius en dat betekent zwaard. De bloem heeft ook een zwaardvormig uiterlijk en heet dan ook wel zwaardlelie. Sindsdien symboliseren gladiolen kracht en overwinning.

Lees het volledige onderzoek op: http://www.voorbeginners.info/bloemen/gladiolen.htm

Tour 2010 voor echte klimmers

Welingelichte bronnen dicht bij het organiserend comite van de Grote Zomerronde hebben de redactie van DDODG laten weten dat deze Tour er eentje voor de echte klimmers zal worden. Desalniettemin is uit de verkregen informatie nog niet echt op te maken waar en wanneer de ronde zal plaatsvinden. Een op de kopieermachine van de Koppie Koppie in Rijswijk gevonden kaartje suggereert dat er in de zuidelijke Alpen en de Vaucluse in Frankrijk gereden zal worden. Tegelijkertijd lijken enkele in een bar opgevangen gesprekken te duiden op het Italiaanse hooggebergte, met namen als Sommeiler en Stelvio. De organiserende organisatie zelve laat nog niet veel los. Het antwoordapparaat van voorzitter Zwienenkopf klinkt als een Duitse wals: "Nufenenpass, Furkapass, Grimselpass". De favoriet voor de titel 'Wielerkenner van het Jaar 2009', Gance Armstront, spreekt zijn indrukwekkende topografische kennis aan en weet meteen: "Dit zijn de langste klimmen die in Europa zijn te vinden. Laat maar komen, ik ben er klaar voor!"

Voortbestaan Venlose kapsalon aan zijden draadje

Het doek lijkt definitief te vallen voor kapsalon De Gekuifde Grasparkiet in Venlo. Eigenaar Dirk Scharinga is niet langer in staat om zijn balans aan te vullen. Scharinga - self-made barbier, filantroop en sportliefhebber - begon na de Mulo een loopbaan als scharen- en messenslijper. Hij rolde in het kappersvak toen hij eind jaren negentig door Mapei werd aangenomen om de benen van de wielrenners te scheren. Daar leerde hij ook VdB (foto) kennen, die later één van zijn twee vaste klanten zou worden.
De kapsalon lag al langere tijd onder vuur. Klanten zeggen dat ze gedwongen werden om een haarvolumeschuimspuitbuis bij de knipbeurt af te nemen. Ongeoorloofde koppelverkoop, zo oordelen toezichthouders. Ondertussen riep Humberto Tan, luis in de pels van de kapperswereld, alle gedupeerden op om de spoeling uit het haar te wassen. Dat overleefde VdB niet. Een tijdens zijn wielercarriere zorgvuldig aangemaakte bloedprop schoot driemaal door zijn lijf en bleef in het verkeerde gat steken. Hij overleed tijdens een welverdiende vakantie. Voor De Gekuifde Grasparkiet betekent de dood van VdB een flinke inkomensderving en de vermoedelijke nekslag.

DuBBelgangers

**Bob de Beuker**********Beuk de Bouwer

Dubbelgert

Gert Jan "tomatensoep" Theunisse en Gert Jan "Alpe d'Huez" Theunelbarts

Dr Dubbel

Erik "Dr Ferrari" Hulzebosch en Raul "Schlager" Nahaussler

Dubbelgangers (bis)

Sandor "werldkampjoen" Zwienokourov en Gerrie "Atari" Kneet

Dubbelgangers (editie 2009)

mac os x "een staart van 20 cm" leopard










alexander "besturingssysteem" zwienokourov

De Garzelli

De Garzelli is een hoefdier uit de onderfamilie der echte antilopen (Antilopinae). Er zijn ongeveer vijftien soorten, waaronder de Thomsongarzelli. Ze komen voor in de drogere graslanden, savannes en woestijnen van Afrika, Arabië en Zuidwest- & Centraal-Azië tot in India. De naam garzelli komt van het Arabische woord "ghâzal", wat zowel "snel", "sierlijk" als "raszuiver" betekent. De garzelli's worden meestal allemaal in het ene geslacht Garzella geplaatst, maar vanaf de jaren '90 van de twintigste eeuw begon duidelijk te worden dat dit geen natuurlijke, monofyletische groep was. Als resultaat daarvan zijn de geslachten Eudorcas en Nanger, waartoe enkele van de bekendste garzelli's behoren, van Garzella afgesplitst. Ook nu nog is Garzella waarschijnlijk geen natuurlijke groep. Er zijn drie groepen soorten binnen het geslacht, die waarschijnlijk twee monofyletische geslachten vormen.

Garzelli's zijn sierlijke dieren, met dunne poten, een lange hals en gedraaide hoorns. De vachtkleur is meestal zandkleurig of rossig met een witte onderzijde. Ze leven vaak in kuddes en eten het liefst ruwe, makkelijk verteerbare planten en bladeren.

Garzelli's spelen een belangrijke rol in verschillende religies en in legendes.

Sneeuwluipaard

Het sneeuwluipaard, ook wel sneeuwpanter of Zwienokou genaamd, behoord tot de familie van de katten, ze komen voor in Midden-Azië. Daar leeft hij op hoogten van 3.000 tot 5.000 meter.

Met zijn totale lengte van 1,85 meter (inclusief een staart van 20 cm) is hij maar iets kleiner dan het luipaard. De vacht heeft een witachtig kleur met zwarte stippen. Met zijn dichte, zachte vacht is hij aangepast aan een leven op de rotsen in de kou en in de sneeuw. In de zomer veranderen de zwarte stippen langzaam maar zeker in rode bolletjes. Kenners hebben het sneeuwluipaard ook in de varianten egaal geel, felgroen en macho roze waargenomen, met name in de maand juli in de buurt van Frankrijk en Italië.

Men vindt de sneeuwpanter 's zomers op bergpassen die worden omgeven door gletsjers en sneeuw. 's Winters trekt hij samen met zijn prooidieren naar de lagergelegen bossen.

Sneeuwpanters leven vaak alleen, maar kunnen ook uit de voeten in groepen tot 200 man. De sneeuwpanter jaagt op bospatrijzen, herfstprijzen, pelotonsprints, maar ook bergtruien en publieksprijzen staan op het menu. Als ze in de winter volledig uitgehongerd zijn, kan het gebeuren dat ze zelfs op de mountainbike aanvallen. Ze jagen vooral zo tegen het eind van de dag als de concurrentie er doorheen zit.

De sneeuwpantervrouwtjes brengen na een draagtijd van ongeveer 360 dagen 1 à 2 jongen ter wereld. Deze kunnen al na zeven jaar mee op jacht gaan. Om zijn helden te eren heeft Apple een heel besturingssysteem naar genoemd, 64 bit naar het aantal overwinningen per jaar.
Omdat de sneeuwpanter zich bij zijn rooftochten in de nabijheid van mensen waagt en vanwege de jacht op zijn waardevolle pels is het een bedreigde diersoort.

Kapper

Met vijfhonderd zenders op je televisie is er altijd wel ergens een herhaling van een herhaling. Zo werd vanavond de James Bond film A View to a Kill uit 1985 weer eens vertoond. Niet boeiend genoeg om helemaal tot het eind te volgen. Daar zijn films uit de jaren '80 toch ietwat te langzaam voor geworden. Toch was er een reden om wel tot de aftiteling te blijven hangen. Gewoon om te kijken of Christopher Walken misschien een kapper in Venlo heeft. Hiervoor wordt geen bewijs geleverd. Toch mag enige inspiratie voor 's Neerlands slechtste kapsel niet worden uitgesloten. De film zal vast in de lokale cinema hebben gedraaid..

En wat heeft dit alles nu met DDODG te maken? Welnu: Lance Armstrong noemde zijn dochter Grace. Precies! Net als die dame rechts op de foto (die trouwens ook een kundige barbier heeft).

Koppie koppie

Soms zijn er van die momenten dat je bijna in hogere machten gaat geloven. Zo raakte ik gisteren niets vermoedend verzeild in een alleraardigst hoofdstedelijk restaurantje. Qua sfeer kon dit heel wel een Hollandsch etablissement zijn. Of Italiaans. Dat laatste bleek het geval. De tafelgenote die de reservering had gemaakt is geen groot wielerkenner. Integendeel, ze vroeg zich oprecht verbaasd af wat al die vale shirtjes aan de muur deden. En of die niet zouden gaan stinken met al die pizzaluchtjes. Ik herkende echter onmiddellijk de grote kampioen die ons hier aankeek. Toen de ober ook nog eens een heuse kleinzoon van Fausto zelf bleek te zijn kon de avond niet meer stuk. Leve Coppi!

De gekuifde bospatrijs

De Roelroel, ook wel gekuifde bospatrijs (Rollulus Rouloul), is een klimmer uit een familie van renners die voorkomt rond de Sallandse heuvelrug, waar hij zich in dichtbeboste streken ophoudt. Hij voedt zich onder meer met repen, bolletjes, bananen en sultana's, die hij in zakjes op zijn wielershirt en zadeltasjes bij elkaar scharrelt. Roelroels fietsen alleen of in kleine groepjes, waarin zij strijdmakkers ontmoeten die elkaar doorgaans een leven lang trouw blijven. De mannetjes zijn onder meer herkenbaar aan hun gele fiets, de vrouwtjes missen die. Roelroels leggen drie eieren, die door het vrouwtje in ongeveer negen maanden worden uitgebroed. Hoewel de jongen al vrij snel na de geboorte kunnen fietsen, verzamelen de jonge dieren zich de eerste paar weken 's nachts nog in het nest. Volwassen Roelroels worden ongeveer 1.75 meter lang.

De Meest Allergrootste Herfstprijs van 2009

Het veelbewogen wielerjaar 2009 loopt alweer op zijn of haar laatste benen. Voor een terugblik is het nog te vroeg, maar op zaterdag 3 oktober werd wel de laatste klassieker van betekenis verreden. Deze wedstrijd was de laatste kans voor renners die zich nog in de kijker wilden rijden met het oog op de nu al legendarische verkiezingsstrijd Wielrenner van het Jaar 2009.
Het startveld bestond uit 4 renners. De door rugproblemen geplaagde Stephan moest ondanks een uitstekende voorbereiding op het laatste moment de koers aan zich voorbij laten gaan. Andere kanshebbers zaten ofwel in Washington ofwel hadden de schone taak de volgende generatie tourwinnaars in het gareel te houden. Het werd derhalve een strijd tussen het Kamp Deventer (Nahuizzler & Alex) en het Kamp Haaglanden (Alexander Zwienokourov en Gadel Evansbarts). De wedstrijd zou gaan over zo'n 100 kilometer, waarbij à la het WK een ontelbaar aantal rondjes zou worden gereden.
Over smalle paadjes, omgeven door heidevelden, trok het peloton zich op gang. Voordat men warm was, werd de bovenkant van de Emmapyramide al bereikt. Een afdaling richting Velp en daarna werd de voet van de gevreesde Zijperberg opgezocht. De weg naar boven voerde door een stortvloed aan beukenootjes en kastanjes. Evansbarts leidde de dans maar met de top in zicht zwiepten berggeit Nahuiz en oud Vueltawinnaar Zwienokourov makkelijk over hem heen. Bovenop werd rechtsaf geslagen richting de Schrik van de Veluwe: de Posbank. De Posbank werd van de steile kant afgedaald en in Rheden aangekomen werd links afgeslagen. Nog voor De Steeg vond het peloton een donker en onherbergzaam paadje naar boven. Wederom zocht Evansbarts de voorkant van het peloton op en baande zich handig een weg door metershoge bergen met kastanjes. Het gevaarlijke geitenpad werd ineens gekruisd door een comfortabele asfaltweg waarop het gezelschap besloot het ervan te nemen. Over de brede weg werd de bovenkant van de Posbank bereikt. Het gezelschap zette koers richting de Emmapyramide. De klim werd met het grootste gemak bedwongen en na de afdaling naar Velp werd nu de voet van de steile kant van de Posbank opgezocht waarna het de hoogste tijd werd voor koffie.
Na de koffie ging men verrassend genoeg maar weer eens naar de Emmapyramide. Iedereen kwam fietsend boven en na een kort stukje afdaling ging men nu rechtsaf, de smalle paadjes op. Via een klein stukje veldrijden werd de bekende weg naar de Zijpenberg bereikt waarop werd doorgereden naar de, u raadt het al, Posbank. Wederom via de steile kant naar beneden, naar links, maar nu helemaal door tot De Steeg. Daar werd de Posbank van de lange maar helaas slechts vals platte kant bedwongen. Bovenop gingen we direct weer naar beneden om ditmaal rechtsaf te slaan, naar de voet van de Zijpenberg. Evansbarts sloop op zijn Zoetemelks weg maar naar het scheen raakten Nahuiz en Zwienokourov geen moment in paniek. Zwienokourov trok een sprintje en pakte de puntjes bovenop. Er waren nu bijna 70 kilometers afgelegd en de jury vond het wel best zo. De auto's werden opgezocht. Bijna niemand heeft het opgemerkt maar Evansbarts reed als eerste over het wildrooster dat dienst deed als finishlijn. Wie weet zal de renner hier nog van profiteren wanneer straks de wielrenner van het jaar gekozen moet gaan worden?

La Vuelta 2009

De kopgroep raast richting Grolloo. V.l.n.r. de fietsen van Tom Leezer (Rabobank), Francisco Jose Martinez Perez (Andalucia- Cajasur), Lieuwe Westra (Vacansoleil), Dominik Roels (Milram) en Rollulus Rouloul (Dedoodofdegladiolen).

14 augustus Gladiolen dag

Bron: scheurkalender de Muur

Rumör rond WK

Nederland staat er gekleurd op. Voor het eerst sinds Theo Middelkamp mogen slechts 6 rijders aan de start verschijnen in plaats van de gebruikelijke 9.
Zo winnen we natuurlijk nooit.
Tegelijk mag Noorwegen dankzij de inspanning van Boasson Hagen en Hushovd 9 rijders afvaardigen, 6 meer dan vorig jaar. Omdat ze die 9 toch niet vol krijgen heeft de Noorse bond besloten het lijstje noren aan te vullen met de volgende fietsnoren. DDODG stelt de wielrenners aan u voor die Gesink, Kroon, Langeveld en Maaskant aan de overwinning zullen helpen:

Pöter Wöning
Jöst Pösthöma
Lörens ten Döm
Köss Mörenhöt
Könny van Hömmel, incl. röde lantaarn
Thömas Dökter

Dat wordt nog spannend daar in Zwitserland.
Overigens een ideaal parcours voor Michael Boogerd. Zou hij met zonder plaaggeesten Rebellin (epo), di Luca (cera) en Bettini (begonia's) nog 1 keer?

Armstront imponeert in de Hoge Vogezen

Na een uiterst succesvolle tournee door de Ardennen, stond Armstront voor een iets zwaardere beproeving: de Vogezen. De puisten die hier liggen reiken weliswaar niet tot in de hemel maar het is toch andere koek dan de brug over de Vliet of een schelpenpad door de duinen. Armstront werd hiermede reeds geconfronteerd toen per automobiel het basiskamp werd gezocht. Dit bleek te liggen aan een die middag nog beteerd en daarna met steentjes bestrooid weggetje op 900 meter hoogte nabij het plaatsje Ventron. Bij het manouvreren over dit weggetje wist de ervaren coureur fraaie sporen op het wegdek te trekken die tot in den eeuwigheid zullen blijven herinneren aan het feit dat hij hier ooit voorbijtrok.
Voordat de fiets werd gehanteerd, vond eerst wat auto-matische parcoursverkenning plaats. Het gezelschap toog naar de Ballon d'Alsace en parkeerde een kilometer onder de top, waarop wandelend het laatste stukje werd volbracht. Armstront keek goed om zich heen maar zag geen uitdaging in deze berg. De ervaren renner kwam op het lumineuze idee om vanuit basiskamp Le Haut Riant (900 m) af te dalen naar Ventron (500 m) en via de weg naar de Col d'Oderen op een gegeven moment af te buigen naar een smal paadje dat zou moeten leiden tot een doorkomst bovenop de Grand Ventron (1200 m). Aldus geschiedde. Solo kwam Armstront boven en ook in de afdaling nam hij het voortouw. Na een korte afdaling wachtte de Col de La Vierge: een peuleschil. Bovenop gekomen werd afgedaald naar de Col du Bramont, waarna de afdaling richting skioord La Bresse werd ingezet. Voorbij La Bresse, op weg naar Cornimont, werd linksaf gebogen om de gevreesde Brabant te bedwingen. Het ging allemaal van een leien dakje. Armstront reeg de bergpunten aaneen. Na de afdaling richting Cornimont werd wederom de weg richting Col d'Oderen ingezet, maar na een kilometer werd het steile pad naar Le Haut Riant gekozen. Hier moest de moegestreden Armstront kortstondig zijn meerdere erkennen in een combinatie van steilte, belabberd wegdek bestaande uit afwisselend diepe gaten en bergen met grint, en tsja, het moet gezegd, ook de jaren beginnen te tellen natuurlijk. Geen man overboord, Armstrong kaapte wel degelijk de zege voor ieders neus weg.
De volgende Vogezenrit betrof een autoverkenning van een deel van de fameuze Route des Crêtes. Na op de Col de la Schlucht vergeefs gezocht te hebben naar een parkeerplek, werd na een tussenstop uiteindelijk nabij de beruchte Hohneck halt gehouden. Te voet ging de renner-zonder-fiets naar boven en overzag daar het parcours van de eerstvolgende rit per fiets.
Terwijl het gevolg van Armstront de volgende dag neerstreek aan het Lac de Kruth/Wildenstein, stapte de gretige renner op zijn trouwe Gazelle en begon aan de klim richting Trehkopf/Le Markstein. Na een pittig begin vlakte de weg af en de renner bereikte in uitstekende conditie de top, alwaar hij vaststelde dat het naar de Grand Ballon nog slechts 7 vrij vlakke kilometers zou zijn. Aangezien een renner met de staat van dienst van Armstront daar geen bevrediging uit zou halen, werd gepoogd de Platzerwasel te identificeren. Dit lukte, maar helaas moest de renner vaststellen dat hij deze beruchte doorkomst in de tour beter vanaf de andere kant had kunnen doen. Armstront keerde weer richting Route des Crêtes en slingerde langs allerlei toppen met vreemdsoortige namen (Hahnenbrunnen?) vooraleer de afdaling richting La Bresse werd ingezet. Een korte klim naar de Col de Bramont, een bochtige afdaling en daar dook het verkoelende Lac weer op. Armstront besloot geen verkoelende duik te nemen, aangezien echtgenote haar vermoeden uitsprak dat het Lac fungeert als stortplaats voor menselijke uitwerpselen. En daar is Armstront niet van gediend.
Kort samengevat: de Vogezen zijn toegevoegd aan het toch al indrukwekkende palmares van zevenvoudig tourwinnaar Gance Armstront. Wie kan deze renner nog stoppen?

Armstront ongenaakbaar in Ardennen

Gance Armstront heeft direct na de knappe podiumplek in de Tour de France een uitstekend vervolg gegeven aan zijn comeback. In een nog onontgonnen gedeelte van het wielermekka dat de Ardennen heet, wist de renner drie ereplaatsen te behalen. In de eerste etappe was er nog sprake van een concurrent: zijn lieftallige echtgenote op een mamafiets. Armstront was niet kinderachtig en had zijn racemonster ingeruild voor een mannelijke variant op de mamafiets. Beide kemphanen kregen als extra ballast een kind mee, waarbij Armstront wederom niet kinderachtig bleek en een zesjarig reuzenkind torstte, waarbij echtgenote het met een vierjarige kruimel moest doen. Armstront profiteerde van uitstekende parcourskennis. De rit begon met een afdaling van 10 kilometer. Armstront vloog door de bochten, tot genoegen van het zesjarige reuzenkind. Na een afdaling is er altijd weer een klim en Armstront bleek ook hier de sterkste. Daar waar echtgenote de gehele klim (enkele honderden meters aan 10%) naast de fiets doorbracht, wist Armstront bijna het hele stuk fietsend te volbrengen. Een prestatie van formaat, te danken aan jarenlange ervaring en een uitstekende mentaliteit. Na deze klim was het dalen geblazen tot aan de voet van de berg waarbinnen de Neptunus-grotten schuilgingen. Armstront en echtgenote parkeerden hier beiden de fiets en volbrachten wandelend het ochtenddeel van de etappe. In de middag is Armstront solo naar het basiskamp gefietst om de fiets te verwisselen voor een benzinegedreven vierwielig voertuig waarmede echtgenote en reuzenkind en kruimel zijn opgepikt. Het lijkt me duidelijk, de punten zijn voor Armstront.
De tweede etappe werd een prooi voor Armstront. Als enige deelnemer stond hij, op zijn racefiets, aan het vertrek. Vanuit het pittoreske Oignies-en-Thiérache werd koers gezet richting uithoek Le Mesnil alwaar voor een geitenpad op weg naar de grens met Frankrijk werd gekozen. Armstronts stuurmanskunsten hielden hem in dit onherbergzame terrein op de been. Eenmaal weer in de bewoonde wereld stuitte de zevenvoudige tourwinnaar op een Maas zonder brug waarop de renner besloot de tocht stroomafwaarts te vervolgen. Aangezien een halfuur later de schemering inviel en er helaas geen sprake was van parcourskennis, werd 180 graden gedraaid en dezelfde weg naar huis gereden. Het geitenpad lag er nog een stuk geitiger bij, vermoedelijk veroorzaakt doordat de weg nu ineens fors omhoog liep. Armstront arriveerde in het holst van de nacht als eerste in het basiskamp. Hoera!
De derde etappe leek kwa personele bezetting sterk op de vorige. Armstront strond fris aan de start voor een loodzware tocht door de gemeente Viroinval. Na Oignies en Le Mesnil volgde een fraai stuk weg richting Mazée. Armstront brak hier zijn persoonlijke snelheidsrecord: met 77 km/uur dook de gewezen tourwinnaar het dorpje in. Vervolgens werd het riviertje Viroin gevolgd via plaatsjes als Treignes, Vierves, Olloy en Nismes. Het laatste stuk bergop was een peuleschilletje voor de talentvolle coureur en zo boekte hij zijn derde opeenvolgende zege in het Ardennenoffensief. Armstront is klaar voor de Tour 2010!

Le Cinglé du Mont-Ventoux

Drie beklimmingen op één dag over de weg - lengte: 136 km - hoogteverschil: 4.390 m

"N'est pas fou qui monte au Ventoux, mais est bien fou qui y retourne."
"Je bent niet gek als je de Ventoux beklimt, maar gestoord als je het nog eens doet."
Provençaals gezegde

Bedoin

Na een paar dagen op de camping valt inmiddels op dat mannen elkaar begroeten onder vermelding van hun tijd vanuit Bedoin. Slechts een snellere man in 1.33 genoteerd, maar dat was een wedstrijdrijder. Verder geniet mijn 1.48 ontzag.
Op zaterdag hak ik de knoop definitief door: maandag word ik Cinglé. Letterlijk malloot. Hier iemand die in 1 dag de Ventoux van alle drie kanten beklimt. Voor het diploma moet je de poging 20 dagen van te voren aanmelden. Dan maar geen diploma en registratie op de website: mijn koersdoel wordt een ongeregistreerde Cinglé.

Mijn eerste beklimming was goed genoeg om het aan te durven en de 3500 trainingskilometers moeten genoeg zijn. Carina aarzelt of ze wel met de auto die berg op wil, maar concludeert dat de weg breed genoeg is. Gelukkig maar, want ik zal
de verzorging onderweg hard nodig hebben.

Op de dag zelf word ik spontaan wakker om half zeven. Dat gebeurt me alleen bij dit soort evenementen. Ik ga huiverend naar buiten om te kijken hoe laag de aangekondigde bewolking staat. De top van de berg is zichtbaar, dus dat valt mee. Sterker nog: iets minder zon dan de afgelopen dagen is op de fiets wel lekker. Ik trek mijn wielerpakje aan en werk koffie en het verharde stokbrood naar binnen. Ik bind mijn Ventoux bandana om tegen de hitte. Nu ik boven ben geweest mag ik hem van mezelf dragen. Om 7:20 word ik nagewezen door andere campinggasten in wielertenue. Ze constateren dat er mensen nog gekker zijn dan zij. Dan stap ik op voor de 9 km. inrijden naar Bedoin. Ik zit in het ochtendgeraas. Te hard rijdende trucks en oude Renaultjes die op tijd op hun werk willen zijn. Ben blij dat ik mijn
helm op heb.

In Bedoin kom ik de eerste fietser tegen. Ik bedenk me dat er dus meer mensen zo vroeg op de fiets zitten, maar het blijkt een meisje op de racefiets op weg van de bakker naar huis. Bij de streep voor de start stop ik nog kort. Ik wens mezelf succes, zet mijn teller op nul en hoor achter me iemand hetzelfde doen. En dan vertrek ik.

In de aanloop naar het bos herinner ik me het verhaal van Wilfried de Jong. Als ik voor de derde keer boven ben mag ik ook gefeliciteerd sukkel tegen mezelf zeggen. Ik merk al meteen dat op dit uur weinig ploeteraars aan het werk zullen zijn. Het zijn stuk voor stuk geschoren benen die langszoeven op het buitenblad. Net voor het bos word ik ingehaald door Richmond Cycling Club. Hij blijkt een mooi mikpunt, want blijft de rest van de klim ongeveer 200 meter voor me hangen.

In het bos ga ik harder dan de vorige keer. Maak me zorgen of ik nu niet te hard van start ga, maar alles loopt gewoon goed. Ik heb nog ruim de tijd om alle teksten op de weg in me op te nemen. Zo weet ik nu dat Wuyts een homo is, de stichting van Lance Leavestrong heet en dat het maar zeer de vraag is of ten Dam gisteren nog geneukt heeft. Ik dacht dat als ik na de 55:50 van Mayo uit het bos zou zijn dat een hele goede tijd in het verschiet zou liggen. Dat haal ik net niet maar lig nog op koers voor 1.40.

Bij Chalet Reynard begint het heel hard te waaien. Tegen dit keer. En ook nog te miezeren. Ik ben blij dat ik voor mijn gewone bril gekozen heb. Vanwege de wind zet ik al rijdend mijn helm vast op. Je weet maar nooit of je in de berm geblazen wordt. Omdat het zo rustig is kan ik wel bochten afsnijden. Dat scheelt al weer iets. Ik meen Richmond cycling club te naderen en zelfs in te halen. Het blijkt iemand met een shirt in dezelfde kleuren. De fotografen onderweg liggen op dit tijdstip niet op de loer maar nog in hun mandje. Boven sta ik stil na 1:47:50. Ondanks alles een minuut van mijn tijd afgehaald. Mijn benen voelen nog goed, ik heb niet geforceerd.

Malaucène

De afdaling naar Malaucène gaat hard. Ik daal hele stukken ver boven de 70. Dat moeten de steile stukken zijn die op het hoogteprofiel aangeduid staan als 11%. Ik kom veel mountainbikers in tegengestelde richting tegen. Gelet op hun tempo verwacht ik ze nog voor de top weer in te halen.

In Malauscène is het tijd voor koffie. Carina zou me bevoorraden, maar belt dat ze vast staat bij wegwerkzaamheden. Ik ben kortaf an de telefoon. Ik besluit te poepen en weer te vertrekken. Mijn fiets kan wel even 5 minuten alleen buiten staan.

Na 2 kilometer klimmen haalt Carina me alsnog in. Ik krijg 2 verse bidons en vers voer. De banaan peuzel ik als eerste op. Als ik de schil eraf doe valt de helft eraf. Heeft een gems ook nog een lekkere maaltijd. Om de paar kilometer zie ik om de beurt een in paars gehulde vrouw die haar man aanmoedigt en Carina. Eva heeft de kleine camera en fotografeert als een jonge Cor Vos alle wielrenners die ze ziet, maar maakt de meeste foto's toch van papa. De paarse vrouw groet me de tweede keer al en de derde keer meldt ze dat ik harder klim dan al die anderen die ze ziet. Dat helpt al weer een beetje tegen de pijn. Carina rijdt langs en roept door open raam dat de auto zo moeilijk start. Daar heeft hij deze vakantie meer last van. Ik bedenk me met 8% stijging onder de wielen dat vandaag iedereen recht heeft op zijn eigen problemen. Ik word ingehaald door een man met een adelaar op zijn shirt. Het lijkt er op dat zijn vleugels vastgeplakt zitten, want heel veel harder dan ik gaat hij niet.

Op het steilste stuk voel ik mijn benen voor het eerst echt. De kilometerpaatltjes lijken willekeurig door de Romeinen uit een helikopter gegooid. De aanduidingen lijken nergens meer op te slaan. Ik haal inmiddels wandelaars in die naast hun fiets deze klim proberen te bedwingen. Ik besluit dat nooit. Op 5 kilometer onder de top staat een hotel waar Carina koffie drinkt. Ik klim door en zie haar weer op de top. Het uitzicht vanaf deze kant is fenomenaal: vanaf de noordkant kijk je op de zuidflanken van de Alpen. Net voor de laatste bochten zie ik een een steile rotswand voor me met bovenop een torentje. De aanblik vind ik mooier dan vanuit de kant van Bedoin.

Niet veel later ontwaar ik Carina, Eva en Leonie. Ze zwaaien naar me. Ik kan nog terugzwaaien. Eenmaal boven bereken ik dat ik er net geen twee uur over heb gedaan. Dat is nog alleszins redelijk. Ik werk een half stokbrood jam en een blikje cola naar binnen en pak twee verse bidons. Ik trek mijn jas aan en maak me gereed voor de derde en laatste klim.

Sault

Het waait nog steeds hard op het kale stuk. De afdaling naar chalet Reynard is bovendien een stuk drukker nu, afsnijden is er niet meer bij. Na de splitsing Bedoin en Sault moet ik bijtrappen, dat moet dat stuk zijn dat volgens het kaartje bijna vlak is. Ik zie ook aan de kilometerpaaltjes dat het hoogteverschil maar een paar meter per kilometer is. Bijna beneden zie ik Richmond cycling club. Zou hij ook drie keer of brgin ik te hallucineren?
Het laatste stukje naar Sault is bergop. Ik krijg applaus en een duim omhoog van een groepje Belgen. Ze klappen nog harder voor hun lokale favoriet die een paar honderd meter achter me blijkt te zitten. In Sault ruikt het naar pizza en lavendel. Ik eet mijn laatste koek en draai snel weer om. Ik kom nu moeizaam op gang, ondanks het eerste stukje naar beneden.

Als ik Sault uitrij ruikt het overal naar lavendel. Ik zie nu ook de velden en winkeltjes waar de geur vandaan komt. Het boompje dat ik net na Sault tegenkom heeft mijn plas tijdens de afdaling verwerkt en is al weer kurkdroog. Ik baal van de motoren die me inhalen.

In de klim wordt ik meer aangemoedigd door tegenliggers dan tevoren. Zou dat door mijn tred komen? Ik heb de aanmoedigingen nodig, want ondanks de 5% ga ik niet veel harder dan 10 per uur meer. In de berm staan paarse bloemetjes: lavendel of wilde ameretia? Ik kan nog grinniken om het grapje. Ik bedenk me heel vaak dat ik vanuit chalet Reynard ook gewoon meteen naar links af kan slaan, niemand die het merkt. Het laatste stukje tot de splitsing haal ik wat mountainbikers in. Eentje is +100 kilo maar draagt een shirt en broek met de opdruk "Optima". Je moet maar durven met zo'n postuur. Net voor de splitsing kan ik ondanks mijn vermoeidheid naar het middenblad schakelen. Ik besluit dan definitief dat ik door kan tot de top na en kies mijn laatste stop bij het chalet.

Op het terras bestel ik een milkshake fraise en een espresso. Milkshake staat groot aanbevolen op een bord maar de serveerster doet alsof ze me niet begrijpt. Bij aflevering ontbreekt de espresso. Na een kwartier laat ze zich er eindelijk op aanspreken en brabbelt iets over de bar. Ik vermoed een oneerbaar voorstel en hou beleefd de boot af, ik moet nog fietsen.

Moeizaam stap ik op voor het laatste klimwerk en vervolg mijn weg. Het waait in mijn beleving nog harder dan vanochtend. Ik behoor nu tot het gezelschap van de ploeteraars. Ik lijk op mannen die eens in hun leven net binnen de 3 uur de Ventoux op zwabberen. Rond Simpson daalt mijn snelheid tot een bedenkelijke 7 per uur. Ik ga erg veel op de trappers staan, maar geef niet op. Op de weg staat Bravo les Cinglés. Was dat er nu net opgeschilderd? Voor mij? Ik had het nog niet eerder gezien. 800 meter voor de top zie ik een fietser met roodgejurkte vrouw op de bagagedrager vanaf de top afdalen. De vrouw stapt af bij de fietser voor me en gaat de renner het laatste stukje omhoog duwen. Dat wil ik ook, maar ze negeert me. Weet ze wel dat ik bijna drie keer?

Bovenop ben ik blij dat her volbracht is. Van serieuze tijdwaarneming op de laatste klim is geen sprake meer geweest. Ik SMS voldaan naar Carina. Bovenop schuil ik voor de toren tegen de wind. De adelaar van vanochtend staat er ook. Hij praat met een man die zijn blinkende Cervélo in de auto van vriend laadt. Ik denk watje. Daarna begint de adelaar tegen mij te praten. Mijn "Je ne parle pas Francais" is aanleiding om een heel relaas in het Frans af te steken. Blijkt dat hij ze vandaag ook alle drie gedaan heeft en hij begrijpt dat ik Sault de lastigste vond vanwege de afstand en de wind op het eind. Daarna zeggen we gedag en dalen beiden ons weegs.

Ik daal het eerste stukje erg voorzichtig en zie "optima" ergens in de berm zitten. In het bos suis ik dik over de 60 in relax-stand naar beneden. Ik kan met handig manoeuvreren 2 auto's inhalen. Het laatste steile stuk rijdt een Nederlandse Volvo op de verkeerde weghelft recht op mij af. Ik vloek en steek de eerste middelvinger van de vakantie op. Ik was hier de Cinglé, niet hij. Vanuit Bedoin heb ik wind mee naar huis, ik kom tot eigen verbazing nog boven de 40.

Terug op de camping blijkt het halve terrein te weten wat ik heb gefietst. Men is diep onder de indruk. Ik vind het moeilijk kiezen tussen koud bier en koud zwembad en tank eerst bier en duik er dan in. Ik ben tevreden. Geen hongerklop, niet bevangen door de hitte en 4500 hoogtemeters op 1 dag in 155 km. Bravo les Cinglés. Alleen jammer van dat diploma.

Gefeliciteerd sukkel.

De kale berg

Over de Ventoux is al zo veel geschreven, daar hoef je niet meer zo veel aan toe te voegen. De eerste uitdaging was al volbracht. Niet gelijk bij aankomst op de camping op de fiets springen en omhoog rijden. De tent moet ook nog opgezet worden. De volgende ochtend kan de tocht beginnen.
De beklimming is druk, drukker nog dan de Alpe omhoog. Maar dat is ook wel lekker, vooral als je een een hoop mensen inhaalt. In de ochtendzon is het bos nog koel. Dat was al de eerste verademing. Verder merk ik al gauw dat de stukken 10% soepel lopen. Die hoogtestage en het feit dat het de eerste klim is van de dag schelen enorm. Op het moment dat ik dacht dat het zwaar begon te worden blijkt Chalet Reynard niet ver. Ze hebben er verse boissons, maar ik sla over. Ik moet verder.
Het kale stuk loopt nog beter. Ik kan zo waar tandjes bijschakelen. Dat gebeurt me alleen als ik me goed voel. Ik haal mensen in die me eerder voorbij fietsten. Een vent vindt dat niet leuk en gaat op de pedalen staan als ik langszij komt. Na 5 keer heb ik er genoeg van en geef zelf gas. Ik zie hem pas boven weer terug.

Zwieno inspecteert minutieus fiets voor vertrek Bij "Simpson" is het niet ver meer, maar gaat het wel weer over de 10%. Ik moet van mezelf het tempo aanhouden. Voila. 1.48.57. Dat viel al weer mee. Hou de optie voor een ongeregistreerde cinglé later deze week nog open. De afdaling gaat hard. Ik schiet door de 70 en ben zo weer op de camping. In het zwembad koel ik lekker af. Weer een col rijker.

Update: Een dag later rijdt een afgetrainde Zwienokoerova op d'r gemak een respectabele 1.56.12. Chapeau en petje af.

Pla d'Adet ook voor Zwieno

Na de loodzware rit over Hautacam volgde op derde fietsdag in de Pyreneeën de Pla d'Adet. Dat wil zeggen: het was lang twijfelen tussen Pla d'Adet en de Peyresourde. De Peyresourde was op papier iets lichter, maar geen aankomstplaats. Het weer hielp. In de autorit naar Arreau was de linkerkant -die van de Peyresourde- gehuld in bewolking. Rechts scheen de zon. De keuze was dus snel gemaakt.

Vanaf Arreau is de aanloop ruim 10 kilometer vlak. En dan pakt de beklimming vanuit Saint Lary flink uit. 6 kilometer rond of tegen de 10%. Genoeg voor Zwieno om een serieus gaatje met de concurrentie te laten slaan.
Na die loodzware kilometers is zijn de slotkilometers naar Pla d'Adet opeens een weldadige 5%. Dankzij alle training kan bijna de grote plaat erop naar het skidorp. Het gat is inmiddels een kleine 5 minuten geworden.

Op Pla d'Adet is het stil. Anders dan in de Alpen is er nauwelijks een fietser - laat staan een motorrijder - te bekennen. En dat terwijl het een lekker lopende klim is met mooi uitzicht onderweg. Het enige tentje dat boven open is serveert geweldige broodjes. In de afdaling loopt de snelheid flink op dankzij de lange rechte stukken. Eenmaal terug in Arreau suggerreet Zwieno nog voorzichtig: toch nog de inmiddels opengetrokken Peyresourde? Zelfs een jongetje van een jaar of 10 begint aan de klim. Maar Zwienokoerova is resoluut: terug naar de camping. Op naar de tussen etappes in de Cevennen (tijd voor vrijbuiters!) en dan naar de apotheose: de Ventoux.

Zwienokoerov slaat terug op Hautacam

De tweede pyreneeënetappe voerde over de Soulor, de Aubisque, terug over de Soulor en tot slot aankomst op Hautacam. Ondanks de dag rust tussen de twee etappes werd vanaf het vertrek al duidelijk dat Zwienokoerov geen tweede keer met zich zou laten spotten. Bovendien was het vroeg op de ochtend een stuk koeler dan de eerste rit. De Soulor start met een kort opwarmertje, goed voor een gat van 100 meter. Daarna volgt een lang stuk vals plat in een gebied vol dorpjes, campings en wandelgebieden. Genoeg tijd voor de renners om in wandeltempo voor te bereiden op het echte werk. Het laatste stuk op de Soulor was een prooi voor Zwienokoerov.

Na een korte afdaling volgde de Aubisque. Terwijl de Tour doorgaans de andere kant beklimt vervolgde het rennersechtpaar hun weg over een matig geasfalteerd en alleen daardoor al geaccidenteerd parcours. Eenmaal boven de boomgrens was er wind, eindeloze harde wind. Kov werd eenmaal bijna een halve meter naar rechts gekieperd, ongeveer op de plek waar de Pontiac van Wim van Est ligt. Bovenop waren de verschillen klein, Zwieno had een minuutje over. Kova durfde het aan af te stappen. Dat leidde er toe dat haar fiets (lichtgewicht Bianchi) wegwaaide. Daarna vloog haar windjackje na het pakken over de rand van de afgrond. Gelukkig tegen een steen zodat ze geen kou hoefde lijden in de afdaling.


Foto: Zwienokoerova zoekt haar jas. Zwieno ziet er op toe dat haar fiets niet nogmaals wegwaait.De klim terug naar de Soulor is maar 2,5 km en mag geen naam hebben. Bovenop een welverdiend broodje en tijd voor een lange afdaling naar Argeles waar de Hautacam wacht. In het dorp werd water bijgevuld. Inmiddels was het in het dal al weer 35 graden.










Foto: Schaap helpt Zwieno van zijn voorraad voedsel af.
Vanaf de voet van Hautacam moest kova Zwieno laten gaan. Dit was te veel. Zwieno leek een kopie van Riis 96. Al reed Riis dan buitenblad en schakelde Zwieno toch maar weer de 30x25. En na 5 km klimmen was het water ook nog eens op met een eindeloze dorst als gevolg. Zwieno werd vervloekt: de leugenaar, de charlatan. Wat was dit voor col. Had hij niet gezegd dat de klim ongeveer zoiets zou zijn als de Tourmalet. Op papier lijkt dat ook zo, maar het profiel is meer: Eyserbosweg, stukje vals plat, Keutenberg, stukje vals plat en dat dan 16 km achter elkaar. Afzien dus met een 32 punts A. Zwoegend bleek Zwieno op de top 7 minuten gepakt te hebben. Genoeg voor een leidende positie en voor een terugkeer naar de echtelijke verhoudingen. Kov en kova gooiden bij het barretje ieder een blik cola in 5 sec naar binnen. De barman van dienst keek erg verbaasd om na een minuut nog eens dezelfde bestelling op te mogen nemen, en die was ook zo op.

Na een snelle afdaling restte over 2 dagen nog een laatste etappe in de Pyreneeen. De klim naar Pla d'Adet. Wie zou zich opvolger mogen noemen van van Impe, Armstrong en Hincapie? Wordt vervolgd.

Zwienokoerova zegeviert op Tourmalet

De eerste dag Pyreneeën werd een verbeten strijd tussen het rennersechtpaar Zwienokoerov en Zwienokoerova. Op de Aspin poogde Zwienokoerov nog handig gebruik te maken van de fenomenale parcourskennis en de bekende trage start van Zwienokoerova. 2 km. onder top werd de echtelijke vrede getekend: kova sloot weer aan en gezamenlijk reed het gezelschap naar de top.

De klim naar de Tourmalet volgde na een korte afdaling. Zwienokoerov mocht het eerste beulswerk voor zijn rekening nemen. 11 km onder de top demarreerde Zwienokoerova op een steil stuk in een verzengende hitte om niet meer terug te keren. Rond La Mongie begon Zwieno aan een remonte, maar nadat Zwienokoerova dat eenmaal gezien had ging ze eens goed op de trappers staan om minuten voor een gedesillusioneerde Zwienokoerov op de top actiefoto's van echtgenoot te gaan nemen. Zou Zwienokoerova deze topvorm vast kunnen houden of last krijgen van een traditionele slechte tweede dag?

Op de terugweg verliep de Aspin van de andere kant al anders dan gepland. Ondanks waarschuwing van Zwieno dat de cappuccino in Frankrijk getooid wordt met slagroom weigerde kova te luisteren. De room speelde haar parten en kov haalde iets van zijn vergane glorie terug door ruim voor kova op de top te eindigen.

Gance meets Gump

http://www.youtube.com/watch?v=HjcZNR6MiRE&feature=player_embedded

Armstront wanhopig tijdens training

Gance Armstront staat stil, heel erg stil. Sterker nog, Gance Armstront is de weg volledig kwijt.
De ploegleider van Armstront meldt dat het trainingsparcours van Armstront op de vliegbasis Soesterberg niet meer is wat het is geweest.
DDoDG nam ter plekke poolshoogte en zag dat Yuri van G. de start-finishlijn had opgesnoven. Met als gevolg dat Gance niet meer fatsoenlijk kan vaststellen hoe het met zijn conditie is. Heel vervelend allemaal.

Yuri van G. meldt desgevraagd aan DDoDG: "Voor zover mij bekend heeft het snuiven van kalk geen invloed op de prestaties aan de ringen. Verder deed ik het deed het just for fun". Daar gaat de tourzege mooi aan de neus van Gance voorbij.
Tegen van G. worden legale stappen ondernomen.

Kohl noemt ook Armstront. It's amazing!

Kohl blijft maar om zich heenslaan. Meest recente slachtoffer van de gewezen schoorsteenveger uit Oostenrijk is Gance Armstront. Kohl meldt in de gazet van Wenen: "Das was der Armstront macht, das kann ja gar nicht."
DDoDG deed wat vervolgonderzoek en ontdekte dat Armstront verzweeg dat hij dit jaar opvallend vaak in Soesterberg is.
Inderdaad, daar hebben ze een enorme centrifuge. Eerder al was bekend geworden dat Armstront een liefhebber was van de sap-centrifuge Juice Tiger, die niet verward mag worden met de Miracle Blade.
Verder benadrukt DDoDG opnieuw dat Armstront warme contacten heeft met manager Stefan W. aus Eindhoven. W. meldt desgevraagd: "Ich trage den Radsport ein heißes Herz zu".

Armstront ijzersterk in de wind

Gance Armstront heeft de concurrentie in de 3e etappe van de Tour een poepie laten ruiken. Kenners zagen aankomen dat wind een belangrijke rol zou gaan spelen in deze rit.
"Ergens rond de dertigste plek laat iemand een forse scheet en dan breekt zo'n peloton," aldus de Texaan. "Vervolgens zat ik mee van voren en zat het tweede deel van het peloton in onze stank".
Daarmee is maar meteen duidelijk waarom een gaatje viel. Zeker als de ploeggenoten van Armstront vervolgens ook nog flink doortrekken.

DDODG onderzoekt nog of het de meester zelf was die zijn achterste heeft gebruikt of dat de oorzaak van de breuk gezocht moet worden bij de turbo van Team Columbia.

Thomas " TDi" Dekker schrijft wielergeschiedenis

Thomas "TDi" (Thomas Dekker Injection") Dekker schreef vandaag wielergeschiedenis.
Dankzij Thomas zijn we definitief aanbeland in het tijdperk van het allernieuwste wielrennen.
Het allernieuwste wielrennen kenmerkt zich door een zeer eenvoudige opzet van het wielerjaar.
Iedereen begrijpt het en weet waar ie aan toe is.

Uitgangspunten
1. Het wielerjaar begint voortaan in november
2. Het wielerjaar eindigt in morrende sponsoren, bestuurders die vinden dat ze goed of liever nog beter bezig zijn en publiek dat de schouders ophaalt.

De kalender van een wielerjaar cf. het allernieuwste wielrennen ziet er als volgt uit:

- november: tour schema bekend maken
- maart Milaan san Remo waarin Ducrot op tv meldt "Ach wat leuk, het is dit jaar weer schoner"
- april Boonen neemt een jaarlijks snuifje na winst Parijs Roubaix
- mei Boonen betuigt spijt van zijn jaarlijkse "out of competition" uitspatting
- mei (ex-)dopingzondaars melden zich in de krant. Sterke voorkeur voor duitstalige zondaars
- juni WADA kondigt nieuwe innovatieve controles aan i.s.m. de farma-industrie
- juli UCI presenteert week voor Tour de jaarlijkse opvallende dopinggevallen
- juli start Tour dopage
- half juli: willekeurig hotel binnenvallen
- eind juli finish Tour dopage
- eind juli: geruchten op gang brengen rond toppers uit tour
- augustus betrappen gele / groen of bolletjestrui
- november: nieuw tourschema bekend maken

Grote Hemelvaartsprijs Dwars door Salland

Op vrijdag 22 mei was het dan eindelijk zo ver: de eerste editie van de nu al legendarische klimklassieker Grote Hemelvaartsprijs Dwars door Salland werd verreden. Start en finish in Beerze nabij Ommen. De enige drie deelnemers waren de heren Nahaussler, Zwienokourov en Schumelbarts, die zich voor een periode van ongeveer drie uur mochten onttrekken aan het vermaken van vrouwen en kinderen.
Nahaussler was ditmaal de man die vooraf over de beste parcourskennis leek te beschikken. Delen van de klassieker zouden voeren over zijn favoriete trainingsrondje met als scherprechter de gevreesde Holterberg. Nahaussler werd direct na het startschot op kop van het peloton gezet en na een rondrit door Ommen zou in de verte de eerste hindernis van betekenis, de Lemelerberg, moeten opdoemen. Na ongeveer tien kilometer was er inderdaad een afslag te bespeuren die wel eens zou kunnen uitmonden in een kronkelend geitenpad. Helaas liep het anders. Met een fraaie boog werden we om de berg heengeleid, maar gelukkig was er vanaf de andere kant ook de mogelijkheid om alsnog de beklimming te proberen. Nahaussler ging reeds op twee kilometer voor de top aan maar de attent koersende Schumelbarts dichtte terstond het gaatje en onderhield vervolgens een moordend tempo met als doel zijn kopman Zwienokourov in een zetel naar de eerste bergpunten te leiden. Deze opzet slaagde glansrijk. Zwieno pakte de punten, voor Schumelbarts en de verbouwereerde Nahaussler, die in de afdaling weer aansloot en wederom de kop nam. Bestemming was nu de beruchte Sallandse heuvelrug. Eendrachtig samenwerkend en een zomerse bries trotserend toog het drietal naar de voet van de rug. Een afslag naar rechts en daar begon de pret. Geflankeerd door soms donkere wouden en dan weer weidse heidevelden werd het ene na het andere kuitenbijtertje bedwongen, culminerend in een plotse beklimming van de Holterberg waar we bovenwaren voor we er erg in hadden. Gelukkig wist Nahaussler een list: doorrijden, afdalen en omdraaien, dan zou het pas echt klimmen worden. Daar bleek geen woord aan gelogen. Direct na het keerpunt kregen we enkele lastige tientallen meters voor de kiezen. Na de bocht naar links begon de beklimming van de Holterberg vanaf de moeilijke kant. Ditmaal knechtte Zwienokourov voor de taaie Schumelbarts en zette hem kort voor de top af zodat Schumelbarts de punten kon binnenhalen. En toen kwam als het welbekende duveltje uit het doosje een ontketende Nahaussler voorbij schieten. De renner pakte in zijn thuiswedstrijd alsnog de belangrijkste punten op de top van de pas kortgeleden sneeuwvrij verklaarde Holterberg. Schumelbarts vloekte eenmaal binnensmonds en reed het gaatje dicht. Zwienokourov gaf de taaie Schumelbarts het welgemeende advies om ook eens op explosiviteit te trainen want met altijd maar datzelfde tempo pak je nu eenmaal geen punten.
In de afdaling van de heuvelrug zetten Zwienokourov en Schumelbarts zich aan de kop van het peloton en pikten aan bij een goedwillende grijsaard die voorbijstoof. Nahaussler genoot nog na van zijn overwinning en liet de teugels enigszins vieren, waardoor in het dal korte tijd twijfel ontstond links- danwel rechtsaf te slaan, waarop de grijsaard de kuierlatten nam en uit het zicht verdween.
Donkere wolken pakten zich samen. Het driemanschap reed Hellendoorn binnen en Nahaussler leidde het pak door de kromme straatjes van het bekende pretdorp. Bij het verlaten van de bebouwde kom doemde plots de grijsaard weer op. Nahaussler stond een gaatje van 15 meter toe om de opspattende waterdruppels die via het achterwiel van de onbekende toprenner omhoogsprongen te ontwijken. Schumelbarts achtte deze taktiek op langere termijn heilloos, passeerde Nahaussler en reed het gat dicht. De grijsaard besloot maar weer om iets harder te gaan rijden, waarop Schumelbarts en zijn gevolg diep in de beugels moesten. Het zachtjes regenen ging over in minder zachtjes regenen. Schumelbarts bleef onverstoorbaar in het wiel van de tempobeul en vertrouwde erop dat Nahaussler en Zwienokourov hetzelfde deden. Bij een viaduct leken de wegen van de grijze tempobeul en het talentvolle driemanschap te scheiden, maar niets bleek minder waar. Nadat de drie het tempo hadden laten vieren, werd aan de horizon toch weer een voortrazend grijs stipje waargenomen. Dit werkte bij Schumelbarts als een spreekwoordelijke rode lap op een spreekwoordelijke stier waarop de achtervolging werd ingezet. Zwienokourov ging mee in de jacht, waar Nahaussler had besloten dat er geen bergpunten meer op te pikken waren en een gaatje toestond. Vlak voor Ommen werd de grijsaard ingerekend, eerst door Zwienokourov die in volle vaart de afslag naar rechts miste. Schumelbarts en de ex-toprenner Grijsmans namen deze afslag wel en voerden een conversatie van atleten onder elkaar. Zwieno had blijkbaar flink doorgetrapt want net iets eerder dan de keuvelende toppers onder elkaar kruiste zijn weg weer de hunne. Het laatste stuk van de klassieker voerde van Ommen naar Beerze over een fraaie glooiende weg. De grijze gangmaker nam afscheid en ging naar rechts. Zwienokourov won de sprint die geen sprint was bij de finish. Schumelbarts was tevreden met een tweede plaats. Nahaussler stelde de derde plek veilig.

Huiskamervraag

Bij welke col hoort het volgende rijtje winnaars:
2002 Richard Virenque (FRA)
2000 Marco Pantani (ITA)
1994 Eros Poli (ITA)
1987 Jean-François Bernard (FRA)
Makkie natuurlijk.
Maar vormt deze berg, met alle nabij gelegen cols, niet een prachtig decor voor een weekje Tour de France in 2010?
In dat geval stem ik het volgende seizoen daar op af..
Magdus Beukstedt

Zwienokoerov gespot bij lokale McDonalds

DDoDG heeft zojuist een internationaal bloedtransfusie netwerk blootgelegd. Gisteren onthulde de Oostenrijkse pers dat de lokale McDonalds in Wenen fungeerde als ontmoetingspunt voor gevallen wielerhelden vermomd als striphelden.Vandaag meldt DDoDG dat gisteren nog Zwienkoerov gespot is in de lokale McDrive in Woerden. Anonieme bronnen melden dat Zwieno zich voordoet als het stripfiguur Jerom. Dat moet natuurlijk iets te maken hebben met de geweldige kracht en eeuwige strijdlust. Eerde deze week werd Lambik aka Armstront gespot in filiaal Ommen. Mart Smeets vraagt zich ondertussen af wie in deze tijd nog vals durft te spelen, hoewel hij petje af neemt voor mensen die een Big Mac kunnen wegwerken.

The Dark side of cycling

Cyclingnews.com meldt dat in Freiburg the dark side of cycling is ontdekt. DDoDG was er als de kippen bij om dit stinkende zaakje haarfijn uit te zoeken. Waar de wielersite meent dat de oorzaak in Freiburg ligt, weet de trouwe DDoDG-volger ondertussen wel beter. The dark side of cycling bevond zich in de zomer van 2006 boven op de Glandon.



















Kenners merken natuurlijk terecht op dat een huiskamervraag overbodig is. Lord Vader is niemand minder is dan Gance Armstront. UCI noch ASO wisten hem ooit te pakken. Wij hebben hem voor u in licht corpulente toestand gekiekt. Ook Vader wordt een dagje ouder.

Een bijdrage van S. de Wit:

Rebellin: Ik heb een schoon geweten

Uitgegeven: 30 april 2009 8:39
Laatst gewijzigd: 30 april 2009 9:15

ROME - De op doping betrapte wielrenner Davide Rebellin wil met alle kracht zijn onschuld bewijzen. Dat zei de 37-jarige coureur van Serramenti Diquigiovanni woensdag in een eerste reactie op een mededeling van het Italiaans olympisch comité (CONI).

Bij hem zijn tijdens de Olympische Spelen van Peking 2008, waar hij zilver won in de wegwedstrijd, sporen aangetroffen van de epovarianten IKNG en BBB.

“Ik heb een schoon geweten”, beweerde Rebellin voor de Italiaanse publieke tv-zender RAI. “Waarom zou ik mezelf en mijn imago met zoiets kapot willen maken? Deze positieve dopingtest moet een fout zijn.”

CONI geeft aan dat de Italiaanse renner al geruime tijd verdacht is. In 2004 werkte hij intensief samen met de Brabantse ploegarts Stephan de Wit van Gerolsteiner. In deze periode introduceerde hij daar de Intralipid Kuur Next Generation (IKNG) en de Bier-Bloed-Behandeling (BBB). Volgens informatie van een bekende insider zijn de IKNG en BBB alleen op te sporen via een haarmonster en eenvoudig te maskeren door de haardos te blonderen of geheel te verwijderen. Saillant detail is de verwijdering van al het hoofdhaar en overig lichaamshaar van de vermaarde renner Armstront in het begin van dit seizoen. Armstront is een van de pupillen van de Wit.

Het enige commentaar van Stephan de Wit (leerling van oud PDM ploegarts Wim Sanders), “Ik draag de wielersport een warm hart toe....”.

(c)ANP